ღამის წყვდიადში ჩაძირულან ლამპიონები,
წვიმის წვეთები თითქოს ერთმანეთს ეხუტებიან,
მთვარე ცივად დგას ღრუბელთა მიჯნას,ვითა ყინული
და ჩვენი ფიქრნი კვლავ ერთმანეთს ეფერებიან.
ჰოი,მთვარეო რად ხარ ასე ცივი და ასე ბედკრული,
შენ ხომ ღამე და ვარსკვლავნი გეფერებიან,
გული თბილია,განა შენსავით ყინულნარევი
უხეშ გრძნობებით გატენილი ძველი სკივრია.
ფიქრნი მახრჩობენ,მინდა შეგეხო,
მინდა გადმოგცე გულის ნადები,
ვნებათ გასაყარს რომ მელოდები,
ცეცხლის ალივით გულში ვარდები
მრავალ გრძნობათა წარღვნას მოგიყვან,
კიდეც წაგლეკავ მხურვალე კოცნით,
ვით სეტყვაშია წითელი ვარდი,
დილით რომ ცვარსაც თავისად გახდის.
ბობოქარ სხეულს დაგიპყრობ ღამით,
მთვარის სიცივეს წამებში გავჭრით,
გადავეშვებით ვნებათ მორევში,
უსასრულობის საზღვრებსაც გავცდით...
მიმაგრება: |