რედაქციის ხმაურიან დარბაზში მეხის გავარდნასავით გაისმა მამუკას ხმა.
_ ქეთი კანდელაკი! მოდი აქ!
სულაც
არ გამკვირვებია რედაქტორის არამეგობრული ტონი. თვენახევარი გავიდა, რაც
ქობულეთიდან ჩამოვედი და მას შემდეგ კეთილი თვალით ჩემთვის ერთხელაც არ
შემოუხედავს. მგონი, მიზეზსაც კი ეძებს, როგორმე გამაგდოს სამსახურიდან.
ისე, ახი კი იქნება ჩემზე, ისე გავამწარე. რატომ? ძალიან მარტივი მიზეზით
არ დავწერე სტატია კახი ანდრონიკაშვილზე. მეგონა, მაშინვე
გამათავისუფლებდა, მაგრამ, რატომღაც, "დამინდო”. რა ამბავი ატყდააა! მთელი
რედაქცია ფეხზე დადგა, მაგრამ ქვა ავაგდე და თავი შევუშვირე, ცოცხალი თავით
არ დავთანმხდი. სამაგიეროდ, მას შემდეგ, ყველანაირად ცდილობს, შური იძიოს,
გამამწაროს და ცხოვრება მომიწამლოს არსებული თუ არარსებული მეთოდებით. მას
შემდეგ მხოლოდ ისეთ დავალებებს მაძლევს, პრაქტიკანტებს რომ შეეფერება.
როგორ მეცინება ამაზე, ნეტავ იცოდეს!
ღრმად ამოვიოხრე, მუხლს ზემოთ
ამხტარი კაბა ჩამოვქაჩე და მის კაბინეტში შევედი. კარი ფრთხილად მოვიხურე.
ეგღა მაკლია, ყველამ გაიგოს, როგორ ამავსებს საყვედურებით. საინტერესოა,
ახლა რისთვისღა უნდა გამომლანძოს? ან სანამ ავიტან მის შეურაცხმყოფელ ტონს?
მეც ხომ ადამანი ვარ, ბოლოს და ბოლოს, მეც გამაჩნია თავმოყვარეობა.
მამუკა
მაგიდასთან იჯდა ხელებში თავჩარგული. გაწამებული სახე ჰქონდა. თავისი
წვრილი თვალებითა და ბულანჟეთი, რატომღაც, ბულდოგს მაგონებდა.
_ ეს წერილი მოდებაძის ახალ ფაბრიკაზეა? თითი თაბახის ნაბეჭდ ფურცლებს დაადო, რომელიც წითელი კალმით იყო აჭრელებული.
_ ჰო. მერედა, რა? თავშეკავებით ვუპასუხე, რადგან დარწმუნებული ვიყავი, ყველაფერი კარგად მქონდა დაწერილი.
_ რა და ის, რომ არ იძლევა ამომწურავ ინფორმაციას. ძალიან ზერელედ გაქვს გადმოცემული ყველაფერი.
_ ზერელედ? ვიგრძენი, როგორ მევსებოდა მოთმინების ფიალა… რა სიამოვნებით მოვუნგრევდი ახლა ამ დეგენერატს თავ-ყბას!
_ აჰა! ნიშნის მოგებით ამომხედა, მწირი მასალაა, სიმწვავე აკლია.
_
ეგ მეც ვიცი და ამის შესახებ გითხარი კიდეც, როცა იქიდან დავბრუნდი,
მაქსიმალურად შევიკავე თავი, მწვავე სტატიის საბაბი მე ვერ ვიპოვე მათთან
ყველაფერი წესრიგში აქვთ, თუ, რა თქმა უნდა, შენ თავად არ გინდა რამის
გამოგონება. მე კი ეს არ შემიძლია.
_ რა თქმა უნდა, ქეთი, შენ არაფერი
არ შეგიძლია, კბილებშუა გამოცრა მამუკამ, _ ანდრონიკაშვილზეც ვერ შეძელი
დაგეწერა. იქნებ იქაც არ გქონდა სიმწვავის საბაბი? როგორ მითხარი მაშინ?
არაეთიკურია მასზე დაწერაო, არა? არც იმ სტატიის სიმწვავეში იყავი
დარწმუნებული, ხომ მართალია?
_ მაგრამ შენც ხომ არ გინდა, რომ
რესპონდენტებმა სასამართლოში გიჩივლონ? ამისთვის მზად არასდროს არ ხარ, მე
მარტო საკუთარ ტყავს კი არ ვურთხილდები, არც მე დავაკელი დაგესვლა.
_ თემურ არაბიძესაც არ მიეცი საშუალება, სურათები გადაეღო, თავისი გააგრძელა მამუკამ.
მე უკვე ვკარგავდი წონასწორობას.
_ ამაზე უკვე გელაპარაკე და ძალიან გთხოვ, თავიდან ნუ დაიწყებ.
_
თუკი შეიძლება ასე ითქვას, რედაქტორმა ჩაახველა და სავარძლის საზურგეზე
გადაწვა, ის კაცი ქალების მაგარი შემბმელი ჩანს. აი, მთლად ცინცხალი
მასალა, წუხელ საღამოს არის გადაღებული.
რედაქტორმა ხელით მანიშნა,
ახლოს მოდიო და კომპიუტერის ეკრანი ოდნავ ჩემკენ მოატრიალა. მონიტორზე
რესტორნიდან გამომავალი კახი მოჩანდა, რომელსაც ლალი გოლოვინასთვის მხარზე
გადაეხვია ხელი. ეს უკანასკნელი კი თავის ბოსს ერთობ ნაზად და სიყვარულით
მისჩერებოდა.
_ ეს ქალი მისი აგენტია, პიარ-მენეჯერი, ასე ვთქვათ,
ავუხსენი "ბულდოგს”, როგორც ჩანს, საქმანი ვახშმიდან ბრუნდებიან, ამ
სიტყვებს კი ვამბობდი, მაგრამ გულში საშინელ ჩხვლეტას ვგრძნობდი, თუმცა
ვცდილობდი, არაფერი შემემჩნია.
_ მაგრამ ეგ ხომ დანამდვილებით არ ვიცით?
იმიტომ, რომ შენ არ მოისურვე ამის გაგება. ამის კი არა, არაფრის ბოლომდე
გარკვევა არ მოისურვე მაშინ, როცა ასეთი მსუყე ლუკმა ჩაგიგდე ხელში. დღემდე
ვერ მიპატიებია…
_ მამულიკ, კიდევ დიდხანს აპირებ ამ ამბის ჩემთვის
შეხსენებას? არ მოგბეზრდა მაინც? საშინლად გავღიზიანდი. ამწუთას ვერ
ვხვდებოდი, რა უფრო მეტად მაწუხებდა კახის და ლალის ხელგადახვეული ფოტო თუ
უფროსის აუტანელი ქცევა. მიუხედავად ამისა, ერთი რამ დანამდვილებით ვიცოდი
თავი ხელში უნდა ამეყვანა, თუ სამსახურის დაკარგვა არ მინდოდა. ახლა ამას
ვერ დავუშვებდი.
ჩემდა საბედნიეროდ, დაძაბულობა ტელეფონის ზარმა განმუხტა. მამუკა ყურმილს დაწვდა.
_ ალოუ! ხმა დაიბოხა რედაქტორმა.
არ
ვიცი, მისი ხმის ტემბრის შეცვლამ იმოქმედა ასე თუ ნერვიულობამ, მაგრამ
გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა. მივხვდი, თავს ვეღარ შევიკავებდი და
კისრისტეხით გავვარდი დერეფანში, რომ ტუალეტში შემესწრო…
ღებინება
ყველაზე საშინელი პროცესი ჩემს ცხოვრებაში… ნაბახუსევზე ხშირად მემართება
ასე ცარიელი მაქვს კუჭი თუ სავსე, მაინც ვარწყევ… თუ საჭმელს არა, ნაღვლის
წვენს მაინც…
ახლა ნამდვილად არ ვიყავი ნამთვრალევი. რა სიკვდილი
მეტაკა? როგორ ამეწვა ყელი! კარგა ხანს ვისხი ცივი წყალი სახეზე, პირშიც
გამოვივლე და ცოტათი რომ დავწყნარდი, სარკეში ჩავიხედე…
რას
დავემსგავსე… მხოლოდ ექვსი კვირა გავიდა, რაც კახი არ მინახავს, მე კი
მგონია, მთელი საუკუნე გავიდა… ნეტავ იცოდეს, როგორ საშინლად მენატრება…
_ ცუდად ხომ არ ხარ, ქეთ? ამ დროს ირმა შემოვიდა, ჩვენი ოპერატორი.
_ არა, არა, კარგად ვარ… პომადა ხომ არ გაქვს თან? დაბნეული მივაჩერდი თანამშრომელს.
_ ა-რაა… გინდა, შენი ჩანთა მოგიტანო? მზრუნველად შემომხედა.
_ თუ არ შეწუხდები… საცოდავად დავეჯღანე.
გოგონა გავიდა და მალევე მობრუნდა. ჩანთა მომაწოდა და იქვე, ახლოს დადგა. პომადა ამოვიღე და ტუჩებზე წავისვი.
_
ნუ აძლევ მაგ დეგენერატს უფლებას, ასე მოგექცეს. ვერ ხედავ, სიცოცხლეს რომ
გიმწარებს? ბოლო ხანებში აუტანელი გახდა, ამას ყველა ამჩნევს. უთხარი,
რომ…
_ ყველაფერი წესრიგშია, ირმა, დიდი მადლობა, გავაწყვეტინე
ოპერატორს და ტუალეტიდან გამოვვარდი. ამწუთას არავის შეგონება არ
მჭირდებოდა, მშვენივრად ვხედავდი, რაც ხდებოდა.
მთავარი რედაქტორის
კაბინეტში რომ შევბრუნდი, დარწმუნებული ვიყავი, მამუკა ისევ მიყვირებდა.
მაგრამ არა… მან მხოლოდ თავი გადააქნია, თანაც უკმაყოფილოდ და ირიბად
გამომხედა. კარგა ხანს მიყურა უხმოდ, მერე კი, ჩემდა გასაკვირად, გაიღიმა.
_ შენთვის ახალი დავალება მაქვს, მითხრა.
_ ახალი? კი ბატონო, მითხარი, თუკი რამე სასიკეთო გემეტება ჩემთვის, დაეჭვებით ვუპასუხე.
_ შეიარე ფრანგულ რესტორანში, იქ რაღაც ხდება.
_ ახლა? ამწუთას?
_ ჰო, ამწუთას! და ლამის წეღანდელი, მუქარით სავსე ტონი დაუბრუნდა…
_ მამუკა, რაღაც ვერ ვარ კარგად… შევეცადე, მშვიდად დამეძვრინა თავი, იქნებ სხვა გაგეშვა ვინმე? სახლში უნდა წავიდე და დავწვე.
_
არა, შენ გარდა, ვვერავის გავუშვებ! კატეგორიულად მომმართა და როგორც
ჩვეოდა, ხმასაც აუწია, მაგრამ თავი შეიკავა და მშვიდად გააგრძელა, იქ
ისადილებ და კარგადაც გახდები. იცი, რა მაგარი სოკოს კერძი აქვთ? ნივრიანი!
_
არ შემძლია, გთხოვ, სოკოს ხსენებაზე კვლავ გულის რევა ვიგრძენი, მაპატიე,
შინ უნდა წავიდე, ჩქარ-ჩქარა ვთქვი და კარისკენ დავიხიე, ხვალ წავალ, თუ
ასე აუცილებელია… დღეს ვერა… თუ გინდა, სხვას დაავალე… მერე დაგირეკავ.
_ ქეთი, ეს მნიშვნელოვანია! შენი აქ მუშაობა დამოკიდებულია…
კარი
გამოვიხურე და მისი ბოლო სიტყვებიც ამის გამო ვეღარ მოვისმინე. უკვე
მომბეზრდა მისი მუქარების მოსმენა. რაც უნდა, ის უქნია! აღარ მაინტერესებს!
ახლა ვერაფრით წავიდოდი რესტორანში, სულ რომ დავეთხოვე სამსახურიდან და
ამაზე ყოფილიყო დამოკიდებული ჩემი ხვალინდელი დღე.
მიმაგრება: |