1:11 AM სამუდამოდ წავიდა და მეც წამიყოლა | |||
მან კარი გაიხურა და სამუდამოდ წავიდა,ჩემი თვალებიდან კი ცრემლი წამოვიდა. ვიცი ,რომ ცრემლებით უკან ვერ დავაბრუნებ,მაგრამ ნაღველს ვიქარვებ.წვიმიან ამინდში გავედი და მასთან გატარებულ წლებზე ვფიქრობდი.მისი მაისური რომელიც გუშინწინ ჩემთან დარჩენოდა,ახლაც მაცვია.ვგრძნობ მის სურნელს რომელიც ჩემს ტკივილს აღვიძებს.უნდა წავიდე და დაივიწყე ჩემი არსებობა.თითქოს არც ვარსებობდი." დღემდე ჩამესიმის მისი ბოლო სიტყვები. ყოველი დღე ერთმანეთს გავდა,გარდა იმ დღისა,როდესაც დამირეკეს და მითხრეს,რომ ის ამ ცხოვრებას გამოეთიშა.ჩემი ტკივილი ასმაგად გაძლიერდა და მივხვდი,რომ ჩემთვის ცხოვრებას აზრი აღარ ჰქონდა,რადგან მთელი თვეები ოთხ კედელში ვიყავი,მისი სიკვდილის გამო.გარეთ აღარ გავდიოდი ,ან რა აზრი ჰქონდა. მე მის დასაფლავებაზე არ წავედი, რადგან მე ის ცოცხალი მინდა დამმახსოვრებოდა და არა კუბოში ჩაწვენილი. მამაჩემი მეჩხუბებოდა, სულ ამ ოთხ კედელ შუა ნუ ხარ გამოკეტილიო და დამემუქრა მაგ ოთახს სამუდამოს ჩავკეტავო, მაგრამ რა აზრი ჰქონდა, მამაჩემიც დაკარგავდა ოთახს და მეც იმ ოთახში ჩამკეტავდა სამუდამოდ.მამაჩემი რომ გამეხარებინა გარეთ გავედი. მახსოვს, მამაჩემა რამოდენიმე დღის წინ მითხრა: ვიცი , გიჭირს მისი დაკარგვა,მაგრამ ცხოვრება გრძელდება.აი ჩემთვის კი, ცხოვრება არ გრძელდებოდა. მეგორბები სულ დავივიწყე და მათაც დამივიწყეს. ყველაფერი მის თავს მახსენებდა და ჩემი თვალებიდან ცრემლები მოდიოდა. მაღაზიაში შევედი და ისეთივე კულონი დავინახე,როგორიც მან მაჩუქა ერთ დღეს. მაღაზიიდან გამოვარდი და ტირილი დავიწყე. წვიმა წამოვიდა. ჩემი ცრემლი და წვიმა ერთმანეთში არეულიყო. სახლში სველი დავბრუნდი,მამაჩემს არ გაკვირვებია. დედა სამი წლისას გარდამეცვალა ავარიაში. ჩემს ოთახში ავედი და ტირილი დავიწყე.ყოველი დღე ერთმანეთს გავდა. ერთ დღეს ტკივილის შესამსუბუქებლად დალევა გადავწყვიტე. მაღაზიაში ერთი ბოთლი ვისკი ვიყიდე და ჩემს ოთახში ჩავიკეტე.იმ დღეს ბოთლი მთლიანად გამოვცალე და ჩამეიძინა.დილით,როდესაც ავდექი და სამზარეულოში საჭმელად ჩავედი, მამაჩემა მახარა:ნახე,ჭვიმიანი ამინდების შემდეგ ძლივს გათენდა მზიანი ამინდი.მე მზეს ვერ ვხედავდი.ყოველდღე ამინდი ჩემთვის წვიმიანი და მოსაწყენი იყო.მახსოვს, მე და ის ყოველდღე ვუყურებდით მზის ჩასვლას. მამაჩემი მიხვდა,რომ ეს ამბავი არ გამიხარდა და ტელევიზორის ყურება განაგრძო. ჩემს გულში მის მიერ მიყენებული ჭრილობა არ შუშდებოდა. აღარ შემეძლო მის გარეშე ცხოვრება და ორ დღეში მეც გამოვეთიშე ცხოვრებას, როგორც ის ერთხელ.
მიმაგრება: | |||
|
| |||
| სულ კომენტარები: 0 | |