ცისკენ მიფრინავდა სული, რომელიც მე მეკუთვნოდა. უფრო სწორად, ეკუთვნოდა ჩემს სხეულს, დაჩეხილს, დამტვრულს, რომელიც ძირს ეგდო, თვალები გახელილი დარჩენოდა; ცხვირიდან, პირიდან შავი სისხლი მდინარესავით მოდიოდა, მას უერთდებოდა გატეხილი თავიდან წამოსული, შავი ბლანტი სითხე და ქვაფენილზე დიდ ტბას ქმნიდა.
წვიმდა. სისხლი ირეცხებოდა, მაგრამ კვლავ ჩნდებოდა...
მივფრინავდი ფრთის გარეშე, შეუსვენებლივ და მახსენდებოდა აქამდე ამომავალი კიბე, რომელიც საოცრად გრძელი და ცივი იყო...
ჩემს უკან წარსული დგას. დგას ერთ ადგილზე და არ მოძრაობს. გაიყინა, გაშრა, მოკვდა... დასრულდა ისევე, როგორც სხეული.
ვხედავ წარსულს, იმას - რაც იყო. სადღაც მივრბივარ, დავეცი, ვდგები, მერე ისევ მივრბივარ...
გიყურებ შენ და ვხედავ - მოძრაობ, სუნთქავ. შენს გვერდით ვიღაც დგას. არა, რაღაც დგას. დიდია და შავი ფრთები აქვს, უფრო ყავისფერი. საზარელი სანახავია, თითქოს არაამქვეყნიური არსებაა. ამას ვერ ხედავ, რადგან ისინი შენი უხილავი, ბნელი მხარის წარმომადგენლები არიან. მარჯვენა მხარეს იკავებს ნაცრისფერი არსება. იცი რას ჰგავს? ზღაპრულ ფრინველს - ბიბლიურ ანგელოზს. გრძელი ფრთები აქვს, სულ თეთრი ბუმბულით დაფარული. რადიკალურად განსხვავდება, მარცხნივ მდგომისგან. ამას თუ მშვიდი, ჩაფიქრებული სახე აქვს, მეორეს - აღშფოთებული გამომეტყველება უმშვენებს, მუქ სახეს და წვეტიან, ბასრ კბილებს ავად აელვებს. მას შავი ფრთები აქვს - აპკიანი. ისიც ბუმბულითაა დაფარული, მაგრამ შავი ბუმბულით. ორივე ფრთას არხევს, ნელა და მშვიდად.
მოულოდნელმა მოქმედებამ გამაოცა. ორივე ჩემსკენ გამოემართა. ახლა უკვე მე მომყვებიან. ორივემ მიგატოვა, დაგტოვა. შენ არაფერი აღარ ხარ, შენ მარტოსული ხარ, ისეთივე მარტოსული როგორიც მე ვიყავი, სანამ გადმოვხტებოდი...
სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ეს ორი საზარელი არსება, რომლებიც სრულებით არ მომწონს, ჩემს განსავლელ გზას და გრძელ, ცივ კიბეს, ჩემთან ერთად შეერკინება, მაგრამ მე დარწმუნებული ვარ, რომ არ დამეხმარებიან, ისევ ისეთ უყურადღებობას გამოიჩენენ, როგორც ყოველთვის.
არ მქონია არცერთ მსგავს არსებასთან შეხება, მანამდე სანამ არ მივატოვე უბადრუკი ცხოვრება, არ დავასრულე ბნელი, საზარელი სიცოცხლე და საფუძველი არ ჩავუყარე ახალ, ჯერ კიდევ შეუცნობელ სამყაროში ცხოვრებას.
აღარ წვიმდა, მაგრამ ისევ ვგრძნობდი მის წვეთებს, რომელიც არ მეხებოდა, მაგრამ მასველებდა.
დაბლა ჩავიხედე. სხვა სამყარო დავინახე. არა ისეთი უბადრუკი და მცირე, როგორიც დედამიწაა, არამედ დანგრეული, გაპარტახებული, ქაოსში მყოფი. ამასთანავე საინტერესო და საოცარი.
მაღალი კოშკები, გვერდებჩამონგრეული და გაწითლებული. თითჱქოს წყლის ნაცვლად ცემენტში, სისხლი გაურევიათ და ისე უშენებიათო. ფხვიერი და მტვრიანი იყო ირგვლივ ყველაფერი. ერთი ხეც არ იდგა, სამაგიეროდ იყო ტბა, სადაც თეთრი წყალი იდგა, თოვლივით თეთრი.
შევჩერდი, არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი გაჩერებული და რამდენი ხნის განმავლობაში ვუყურებდი სიურეალისტურ სამყაროს...
სწრაფას გავფრინდი მისკენ. რამდენიმე წუთში მივხვდი, რომ რაღაც ბარიერი გავარღვიე, რომელიც თითქოს ჰაერისგან შექმნილი ფარი იყო. მაღლა ავიხედე და დავინახე, როგორ ფრენდნენ ჩემი თანამგზავრები, რაღაც უხილავს ეჯახებოდნენ და ჩემამდე ვერ აღწევდნენ…
ყურადღება აღარ მივაქციე და მიწაზე დავეშვი. მიწა - პირობითად, რადგან ის, რაზეც მე ვიდექი, სულაც არ იყო მიწა. ეს იყო ბლანტი, შინდისფერი მასა, რომელიც შავში გადადიოდა. არ ვიცი რა იყო, მაგრამ ხელში რომ ავიღე, ისევ სისხლის ასოციაცია შემექმნა.
კოშკებს ავხედე. საოცარი სიმაღლე ჰქონდათ. თითქოს არარსებულ ცას ებჯინებოდა მათი წვერი. სორიდან მოწითალო ფერი დაჰკრავდათ, მაგრამ როგორც კი ახლოს მივედი, შევამჩნიე, რომ ისინი ყავისფერში გარდაიქმნებოდნენ.
რამდენიმე ათეული მსგავსი კოშკი იდგა ამაყად, გვერდიგვერდ.
შიგნით შევლა მინდოდა. კარს ვეძებდი. მივუყვებოდი კედლებს და იქაურობა მაოცებდა. შესასვლელი კი, არ ჩანდა. იყო მხოლოდ კედლები, შეუვალი და ყოველგვარ კიბეს მოკლებული.
სადღაც შორს, ხეები ჩანდა. ნელა ირხეოდნენ. მისკენ დავაპირე წასვლა, მაგრამ ხმაური მომესმა, რომელიც ზემოდან ისმოდა. ჩემი მადევრები აღმოჩნდნენ. სწრაფად ჩამოფრინდნენ, ხელი ჩამჭიდეს და ზევით წამათრიეს.
„სამსჯავრო გელის!" მესმოდა ყურებში
„რა სამსჯავო?" გაოცებული ვკითხულობდი მე, მაგრამ პასუხს აღარ მაძლევდნენ.
მიმაქროლებდნენ და ვტოვდი ჩემს სამყაროს, ცარიელსა და მშრალს...
სადღაც შევფრინდით. გვირაბის მსგავსი იყო. სწრაფად გავედით ბოლოში და მოულოდნელად შევჩერდით. წინ ხის კარი იყო. ზედ ჩემთვის უცნობი სიმბოლოები ამოეტვიფრათ. ორი ჩირაღდანი ეკიდა და ცეცხლის ალები ანათებდა იქაურობას. იქ სხვა არაფერი იყო, საერთოდ არაფერი.
კარი თავისით გაიღო, ჩვენ შიგნით შევედით. სიჩუმე იყო. ირგვლივ ირეალური სინათლე იდგა. ცისფერი შუქი პირდაპირ არსაიდან ჩნდებოდა.
იქ მოსეირნე ცისფერი შუქი გაქრა - წითელმა შეცვალა. სისხლის ფერებში ადვილად შევამჩნიე მოძრაობა, მოძრაობა უცნაური არსების.
თეთრი კაპიუშონი ეხურა და ხელში გრაგნილი ეჭირა. მისი ტანი ვერ დავინახე, რადგან კაპიუშონისავე ფერის კაბა ეცვა.
რამდენიმე წუთი ვათვალიერებდი, მაგრამ მეტი ვერაფერი შევამჩნიე. სამაგიეროდ, „აღმოვაჩინე" მეორე არსებაც. ის წითელი კაპიუშონით და კაბით იყო შემოსილი. მასაც გრაგნილი ეჭირა.
წითელი შუქი ნელა გაიფანტა და ირგვლივ ისევ ცისფერმა სინათლემ იფეთქა.
ჩემი თანამგზავრები, ჩემს უკან იდგნენ. მესმოდა მათრი ფრთების ხმა.
„ალბათ ეს არის სამსჯავრო." ვფიქრობდი მე და სრულებით არ ვნერვიულობდი ამაზე. არც მაშინ ავღელვებულვარ, როცა ეს ყველაფერი დასრულდა და ბნელეთის ჩრდილებს მიუგდეს ჩემი სული.
„მოიცათ!" გაისმა ხმა.
ჩრდილები შეჩერდნენ, მათი სხეულებიდან სიცივე მოდიოდა. მე ძვლებ-გაყინული უუნაროდ მივყვებოდი მათ. თუმცა, რატომ უნდა შევწინააღმდეგებოდი, ეს იყო ჩემი დასასრული. არა, ეს იყო აღსასრული უბედური სხეულის, ერთადერთი შვილის. მივიღე ის რაც დავიმსახურე. არ ვაპროტესტებდი, ამაყად, თავაწეული შევხვდი მათ გადაწყვეტილებას. მივიღე ის რაც მე მეკუთვნოდა, ის რაც ჩემი იყო.
„შეჩერდით! გაუშვით!" გაისმა ისევ ხმა.
ჩრდილები აჩურჩულდნენ, ჩემთვის გაუგებარ ენაზე. მერე კი, ხელი გამიშვეს, დაბლა დამაგდეს და გაქრნენ.
„ნეტავი რა ხდება?" გავიფიქრე მე.
რამდენიმე წამში ჩემი თანამგზავრები მომიახლოვდნენ. მე მათ შევხედე, მათაც შემომხედეს...
„დროა შევერთდეთ!"
„დროა! დაე, იყოს ასე, მარადჟამ!"
გაოცებული ვუყურებდი და ვუსმენდი. მეორედ ამბობდნენ რაღაცას და მეორედაც ვერ მივხვდი რას გულისხმობდნენ. ვცდილობდი ჩავღრმავებოდი, გამომეკვლია მათი ნათქვამი, მაგრამ ამაოდ, ხელმოსაჭიდი არაფერი მქონდა, რომ გავყოლოდი და ოდესმე მაინც გამომეხსნა კვანძი.
ჩემმა თანამგზავრებმა ერთმანეთს შეხედეს. ხელები გაუწოდეს და მოხდა ის რაზეც საუბროდბდნენ.
შეიკრნენ, გაერთიანდნენ, გაძლიერდნენ, გამკვრივდნენ და რაც მთავარია კვლავ ჩემს გვერდით იყვნენ. ხელები ჩამჭიდეს და გადამისროლეს იმ სამყაროში, სადაც ჩემნაირები არსებობენ და ცხოვრობენ...
კოშკის კარი გავაღე და შიგნით შევედი. ბუხარში მწვანე ცეცხლი ენთო. ირგვლივ უცნაური, ფრთიანი არსებები ისხდნენ, მათ შორის ბავშვებიც. ერთ-ერთი არსება ღიმილით წამოვიდა ჩემსკენ.
„შეიძლება?" ვიკითხე მე.
„მობრძანდით!" იყო პასუხიც.
წვიმდა. სისხლი ირეცხებოდა, მაგრამ კვლავ ჩნდებოდა...
მივფრინავდი ფრთის გარეშე, შეუსვენებლივ და მახსენდებოდა აქამდე ამომავალი კიბე, რომელიც საოცრად გრძელი და ცივი იყო...
ჩემს უკან წარსული დგას. დგას ერთ ადგილზე და არ მოძრაობს. გაიყინა, გაშრა, მოკვდა... დასრულდა ისევე, როგორც სხეული.
ვხედავ წარსულს, იმას - რაც იყო. სადღაც მივრბივარ, დავეცი, ვდგები, მერე ისევ მივრბივარ...
გიყურებ შენ და ვხედავ - მოძრაობ, სუნთქავ. შენს გვერდით ვიღაც დგას. არა, რაღაც დგას. დიდია და შავი ფრთები აქვს, უფრო ყავისფერი. საზარელი სანახავია, თითქოს არაამქვეყნიური არსებაა. ამას ვერ ხედავ, რადგან ისინი შენი უხილავი, ბნელი მხარის წარმომადგენლები არიან. მარჯვენა მხარეს იკავებს ნაცრისფერი არსება. იცი რას ჰგავს? ზღაპრულ ფრინველს - ბიბლიურ ანგელოზს. გრძელი ფრთები აქვს, სულ თეთრი ბუმბულით დაფარული. რადიკალურად განსხვავდება, მარცხნივ მდგომისგან. ამას თუ მშვიდი, ჩაფიქრებული სახე აქვს, მეორეს - აღშფოთებული გამომეტყველება უმშვენებს, მუქ სახეს და წვეტიან, ბასრ კბილებს ავად აელვებს. მას შავი ფრთები აქვს - აპკიანი. ისიც ბუმბულითაა დაფარული, მაგრამ შავი ბუმბულით. ორივე ფრთას არხევს, ნელა და მშვიდად.
მოულოდნელმა მოქმედებამ გამაოცა. ორივე ჩემსკენ გამოემართა. ახლა უკვე მე მომყვებიან. ორივემ მიგატოვა, დაგტოვა. შენ არაფერი აღარ ხარ, შენ მარტოსული ხარ, ისეთივე მარტოსული როგორიც მე ვიყავი, სანამ გადმოვხტებოდი...
სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ეს ორი საზარელი არსება, რომლებიც სრულებით არ მომწონს, ჩემს განსავლელ გზას და გრძელ, ცივ კიბეს, ჩემთან ერთად შეერკინება, მაგრამ მე დარწმუნებული ვარ, რომ არ დამეხმარებიან, ისევ ისეთ უყურადღებობას გამოიჩენენ, როგორც ყოველთვის.
არ მქონია არცერთ მსგავს არსებასთან შეხება, მანამდე სანამ არ მივატოვე უბადრუკი ცხოვრება, არ დავასრულე ბნელი, საზარელი სიცოცხლე და საფუძველი არ ჩავუყარე ახალ, ჯერ კიდევ შეუცნობელ სამყაროში ცხოვრებას.
აღარ წვიმდა, მაგრამ ისევ ვგრძნობდი მის წვეთებს, რომელიც არ მეხებოდა, მაგრამ მასველებდა.
დაბლა ჩავიხედე. სხვა სამყარო დავინახე. არა ისეთი უბადრუკი და მცირე, როგორიც დედამიწაა, არამედ დანგრეული, გაპარტახებული, ქაოსში მყოფი. ამასთანავე საინტერესო და საოცარი.
მაღალი კოშკები, გვერდებჩამონგრეული და გაწითლებული. თითჱქოს წყლის ნაცვლად ცემენტში, სისხლი გაურევიათ და ისე უშენებიათო. ფხვიერი და მტვრიანი იყო ირგვლივ ყველაფერი. ერთი ხეც არ იდგა, სამაგიეროდ იყო ტბა, სადაც თეთრი წყალი იდგა, თოვლივით თეთრი.
შევჩერდი, არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი გაჩერებული და რამდენი ხნის განმავლობაში ვუყურებდი სიურეალისტურ სამყაროს...
სწრაფას გავფრინდი მისკენ. რამდენიმე წუთში მივხვდი, რომ რაღაც ბარიერი გავარღვიე, რომელიც თითქოს ჰაერისგან შექმნილი ფარი იყო. მაღლა ავიხედე და დავინახე, როგორ ფრენდნენ ჩემი თანამგზავრები, რაღაც უხილავს ეჯახებოდნენ და ჩემამდე ვერ აღწევდნენ…
ყურადღება აღარ მივაქციე და მიწაზე დავეშვი. მიწა - პირობითად, რადგან ის, რაზეც მე ვიდექი, სულაც არ იყო მიწა. ეს იყო ბლანტი, შინდისფერი მასა, რომელიც შავში გადადიოდა. არ ვიცი რა იყო, მაგრამ ხელში რომ ავიღე, ისევ სისხლის ასოციაცია შემექმნა.
კოშკებს ავხედე. საოცარი სიმაღლე ჰქონდათ. თითქოს არარსებულ ცას ებჯინებოდა მათი წვერი. სორიდან მოწითალო ფერი დაჰკრავდათ, მაგრამ როგორც კი ახლოს მივედი, შევამჩნიე, რომ ისინი ყავისფერში გარდაიქმნებოდნენ.
რამდენიმე ათეული მსგავსი კოშკი იდგა ამაყად, გვერდიგვერდ.
შიგნით შევლა მინდოდა. კარს ვეძებდი. მივუყვებოდი კედლებს და იქაურობა მაოცებდა. შესასვლელი კი, არ ჩანდა. იყო მხოლოდ კედლები, შეუვალი და ყოველგვარ კიბეს მოკლებული.
სადღაც შორს, ხეები ჩანდა. ნელა ირხეოდნენ. მისკენ დავაპირე წასვლა, მაგრამ ხმაური მომესმა, რომელიც ზემოდან ისმოდა. ჩემი მადევრები აღმოჩნდნენ. სწრაფად ჩამოფრინდნენ, ხელი ჩამჭიდეს და ზევით წამათრიეს.
„სამსჯავრო გელის!" მესმოდა ყურებში
„რა სამსჯავო?" გაოცებული ვკითხულობდი მე, მაგრამ პასუხს აღარ მაძლევდნენ.
მიმაქროლებდნენ და ვტოვდი ჩემს სამყაროს, ცარიელსა და მშრალს...
სადღაც შევფრინდით. გვირაბის მსგავსი იყო. სწრაფად გავედით ბოლოში და მოულოდნელად შევჩერდით. წინ ხის კარი იყო. ზედ ჩემთვის უცნობი სიმბოლოები ამოეტვიფრათ. ორი ჩირაღდანი ეკიდა და ცეცხლის ალები ანათებდა იქაურობას. იქ სხვა არაფერი იყო, საერთოდ არაფერი.
კარი თავისით გაიღო, ჩვენ შიგნით შევედით. სიჩუმე იყო. ირგვლივ ირეალური სინათლე იდგა. ცისფერი შუქი პირდაპირ არსაიდან ჩნდებოდა.
იქ მოსეირნე ცისფერი შუქი გაქრა - წითელმა შეცვალა. სისხლის ფერებში ადვილად შევამჩნიე მოძრაობა, მოძრაობა უცნაური არსების.
თეთრი კაპიუშონი ეხურა და ხელში გრაგნილი ეჭირა. მისი ტანი ვერ დავინახე, რადგან კაპიუშონისავე ფერის კაბა ეცვა.
რამდენიმე წუთი ვათვალიერებდი, მაგრამ მეტი ვერაფერი შევამჩნიე. სამაგიეროდ, „აღმოვაჩინე" მეორე არსებაც. ის წითელი კაპიუშონით და კაბით იყო შემოსილი. მასაც გრაგნილი ეჭირა.
წითელი შუქი ნელა გაიფანტა და ირგვლივ ისევ ცისფერმა სინათლემ იფეთქა.
ჩემი თანამგზავრები, ჩემს უკან იდგნენ. მესმოდა მათრი ფრთების ხმა.
„ალბათ ეს არის სამსჯავრო." ვფიქრობდი მე და სრულებით არ ვნერვიულობდი ამაზე. არც მაშინ ავღელვებულვარ, როცა ეს ყველაფერი დასრულდა და ბნელეთის ჩრდილებს მიუგდეს ჩემი სული.
„მოიცათ!" გაისმა ხმა.
ჩრდილები შეჩერდნენ, მათი სხეულებიდან სიცივე მოდიოდა. მე ძვლებ-გაყინული უუნაროდ მივყვებოდი მათ. თუმცა, რატომ უნდა შევწინააღმდეგებოდი, ეს იყო ჩემი დასასრული. არა, ეს იყო აღსასრული უბედური სხეულის, ერთადერთი შვილის. მივიღე ის რაც დავიმსახურე. არ ვაპროტესტებდი, ამაყად, თავაწეული შევხვდი მათ გადაწყვეტილებას. მივიღე ის რაც მე მეკუთვნოდა, ის რაც ჩემი იყო.
„შეჩერდით! გაუშვით!" გაისმა ისევ ხმა.
ჩრდილები აჩურჩულდნენ, ჩემთვის გაუგებარ ენაზე. მერე კი, ხელი გამიშვეს, დაბლა დამაგდეს და გაქრნენ.
„ნეტავი რა ხდება?" გავიფიქრე მე.
რამდენიმე წამში ჩემი თანამგზავრები მომიახლოვდნენ. მე მათ შევხედე, მათაც შემომხედეს...
„დროა შევერთდეთ!"
„დროა! დაე, იყოს ასე, მარადჟამ!"
გაოცებული ვუყურებდი და ვუსმენდი. მეორედ ამბობდნენ რაღაცას და მეორედაც ვერ მივხვდი რას გულისხმობდნენ. ვცდილობდი ჩავღრმავებოდი, გამომეკვლია მათი ნათქვამი, მაგრამ ამაოდ, ხელმოსაჭიდი არაფერი მქონდა, რომ გავყოლოდი და ოდესმე მაინც გამომეხსნა კვანძი.
ჩემმა თანამგზავრებმა ერთმანეთს შეხედეს. ხელები გაუწოდეს და მოხდა ის რაზეც საუბროდბდნენ.
შეიკრნენ, გაერთიანდნენ, გაძლიერდნენ, გამკვრივდნენ და რაც მთავარია კვლავ ჩემს გვერდით იყვნენ. ხელები ჩამჭიდეს და გადამისროლეს იმ სამყაროში, სადაც ჩემნაირები არსებობენ და ცხოვრობენ...
კოშკის კარი გავაღე და შიგნით შევედი. ბუხარში მწვანე ცეცხლი ენთო. ირგვლივ უცნაური, ფრთიანი არსებები ისხდნენ, მათ შორის ბავშვებიც. ერთ-ერთი არსება ღიმილით წამოვიდა ჩემსკენ.
„შეიძლება?" ვიკითხე მე.
„მობრძანდით!" იყო პასუხიც.