ანა–მარი წამოდგა კედელთან მივიდა იქ სურათი ეკიდა შავებში ჩაცმული ქალის
დაიჩოქა და თქვა : ნეტავ იცოდე დღეს შენი სიამაყის გამო როგორ მტკივა
,ნეტავ გესმოდეს მაგამ ვერასდროს გაიგებ ამას ,შენ გამო ის დავკარგე
,მხოლოდ იმიტომ რომ ადამიანში მხოლოდ ფულს ხედავდი ,არ მოისურვე მისი
მიღება და ცხოვრება დამინგრიე სჰენი სიამაყის გამო ,სისხლიანი ხელი სირატს
დარტყა მერე ჩამოხსნა ძირს დაგდო დიდხანს უყურებდა სურათს მერე კუთხეში
მოისროლა და საწოლზე გადაეშვა ბალიში თავი ჩარგო და ტირილი დაიწყო .ისევ
მოგონება და ნატვრა.
–მე ისევ მოვედი ხომ დაგპირდი მოვალ თქო.
–ხო მოხედი ისე ისევ ცივა და არ გაიყინო .
–არა არ გავიყინები .
–კარგი
მერე
წამოდგა საწოლიდან ფანჯარასთან მივიდა და გაიხედა იქნებ ისევ ჩემს კართან
დგას და მელოდება ,იქნებ ისევ ვახსოვარ და ვენატრები როგორც მაშინ, ნეტავ
ისევ აქ იყო ,ნეტავ ისევ მესმოდეს ტელეფონზე შენი ზარი , ნეტავ ისევ
დამხვდეს კართან წითელი ვარდი ,ო! ღმერთო ჩემო როგორ მტკივა წარსული ,ნეტავ
წამით ისევ იქ ვიყო ,ნეტავ ისევ დაბრუნდე ,ვიცი ,ვიცი გული გტკივა შენც და
ცდილობ როგორმ მოიშუსო ტკივილი ,ნეტავ ,ნეტავ....
მერე წიგნების
კარადასთან მივიდა სქელ ყდიანი წიგნი გამოიღო გადშალა შიგ ყველა ნაჩუქარი
ვარდი ედო , დამჭკნრი ვარდი ამოიღო დაყნოსა თუმც ფერ მიხდილს სუნი უკვე
გასვლოდა ,გულში მაგრად ჩაიკრა ,ცოტახანს სე იყო მერე ისევ ჭიგნში ჩადო და
თავის ადგილზე დადო.
–რაგაც უნდა გითხრა.
–რა ?
–მიყვარხარ.შენ?
–მე ? არ ვიცი
–რატომ? ყოველთვის ამარ რატომ მეუბნები რომ არ იცი?
–კარგი გეტყვი.
–მეც
–რა შენც?
–მიყვარხარ
–მართლა..
–კი
–მპირდები რომ არასროს დამივწყებ
–კი, კი გპირდები
–ყოველთვის ჩემთან იქნები
–კი ვიქნები
–რაგაც რომ გითხრა შემისრულებ?
–რა უნდა მითხრა? ჯერ მითხარი?
–ცოლად გამომყვები?
–მე, მე, ჯერ 16 წლის ვარ
–კი ვიცი მე კი 19 ტის . გამომყვები?
–სახლში ვკითხავ
–და თუ უარი გითრეს რას იზამ
–არ ვიცი.
–კარგი დაგელოდები.იმედია იმედებს არ გამიცრუებ
–ვეცდები
მიმაგრება: |