ეხლა ისე
ვითვლი წუთებს როგორც თევზი წყლის წვეთებს გახრეტილ პარკში..საშინელებაა
როცა მოსყიდული სასამართლოს კი გაიძახის, რომ ის შენს გვერდით არ
იქნება...საშინელბაა..მიკვირს, მიკვირს რატომ არ დარჩი ჩემთან, რატომ არ
მანუგეშე, რატომ მომეცი ტირილის საშუალება..თუმცა ბუნებრივია, როცა ნდობა
ქრება სიყვარულიც აღარ არსებობს..სულით მინდა გავიღიმო, მთელი სულით, როცა
სიხარულისგან ტირილი გინდება და როცა გრძნობა ჰორიზონტს ცდება, მაშინ მინდა
იყო ჩემთან და გერქვას ჩემი...მაგრამ შეუძლებელია...შენ კიდევ ერთხელ
დაამტკიცე შენი, არც კი ვიცი რა დავარქვა ამას, ალბათ უსუსურება, რომლმაც
მე ვერ გამიძლო...ეს ბუნებრივიცაა...
გუშინ ღამე გამეღვიძა..კვლავ
წამებს ვითვლიდი..დამხჩვარი თევზივით ვაცცებდი თვალებს..მერე ჩემი ძველი
ფანქარი დავინახე და მომინდა დამხატა..ეს ისე იშვიათად ხდება ამ ბოლოს რომ
არ შემეძლო არ დამეხატა..ავიღე რაღაც ნაგლეჯი ფურცელი და მასზე გამოვსახე
გრძნობები. თავს ცუდად ვგრძნობდი, ამიტომ არც გამკვირვებია რომ ნახატი
შავ-თეთრი იყო.."ფერების" გარეშე...მიკვირს, არცერთი ნახატი არ მაქვს
ფერადი, ალბათ იმიტომ რომ არასდროს ვხატავ მაშინ როცა მიხარია ან კარგად
ვარ...დაგურუზულს და ნაწყენს მხოლოდ ფანქარი მშველის, შავი
ფანქარი..გხატვადი, თვალდახუჭული გხატავდი, ხელები გულის მოძრაობას
იმეორებდა, ის მხოლოდ შუამავალი იყო..გული გხატვადა...არასდროს დამიხატავს
ასე..რაღაც სხვანაირი იყო..ყველაზე მნიშვნელოვანი გამომრჩა, შენი ალმაცური
ღიმილი, რომელიც გულმაც ვერ დახატა ზუსტად..ახლა მინდა გთხოვო კიდევ ერთხელ
გამიღიმო ძველებურად...მინდა მაგრამ ამას ვერ ვახერხებ, მინდა რამდენიმ
წუთით გაჩერდე ჩემს წინ, რომ გადაგხატო...მყავდე სულ გვერდით, მერე რა რომ
დახატული, მთავარია შენს ღიმილს ყოველ წამს შევცქეროდე და მეც
ვიღიმოდე....მომეცი ნება დაგხატო..
მიმაგრება: |