როგორ მინდა ყველაფერი დავივიწყო და ცხოვრება იმ დიდი ტკივილისა და სევდის გარეშე გავაგრძელო შენ რომ დამიტოვე.წახვედი...წახვედი და მხოლოდ მაშინ გავიგე რა ძლიერ მყვარებიხარ.არადა თავს ვარწმუნებდი იმაში,რომ არ შეგიყვარებდი ისე შენი დავიწყება,რომ გამჭირვებოდა...თურმე სულ ტყუილად.რა ბედნიერი ვყოფილვარ შენს გვერდით,როცა სიყვარული მიცავდა ყველასგან და ყველაფრისგან.ახლა?ახლა გამუდმებით ვცდილობ შენს დავიწყებას და არაფერი გამომდის.
ვფიქრობ და ცრემლები მახრჩობს...ისე ახლოს მოგიყვანა ბედმა ჩემთან,მე კი შენგან შორს ვარ,მეკრძალება შენი სიყვარული.ყველა და ყველაფერი,ცა და მიწა ბევრად პატარაა იმ ჯიუტ და ძლიერ გრძნობასთან ჩემში,რომ ცოცხლობს შენი სახით.ნეტავ შემეძლოს ძველებურად შენთან შეხვედრა ,თუნდაც უსიტყვოდ,ოღონდ შემეძლოს კიდევ ერთხელ იმ თვალებში ჩაძირვა სიყვარულს და ერთგულებას,რომ მეფიცებოდნენ.შენ მე მარადმწვანე ტოტი მისახსოვრე,ტოტი სიყვარულისა,რომელიც დღემდე არ გახუნებულა.ჩემში ეს გრძნობა ამაოდ,თუმცა მაინც სიყვარულით ცოცხლობს.
ერთი წუთით,რომ შემეძლოს შენთან შეხვედრა ბედნიერი ვიქნებოდი...წუთი?ცოტაა ან იქნებ ძალიან ბევრი საიმისოდ,რომ თვალებით გითხრა ჩემი სატკივარი.მაგიჟებს უშენობა,რა უსიცოცხლოდ ჩაიფერფლა ეს დღეები,აღარ მაქვს ძალა,ამ ცხოვრებასთან ჭიდილით დავიღალე.დრო გადის და ჩემთვის არაფერი იცვლება.ცუდად ვარ გესმის,ცუდად?!
ყოველი წუთი,ყოველი დღე შენზე ფიქრს და ოცნებაში გადის.ღამდება და მიხარია.რატომ?ერთი წამით მაინც თუ დავხუჭავ თვალებს შენ მესიზმრები,სულ სხვანაირი,შეცვლილი,მაგრამ ვიცი,რომ შენ ხარ,ჩემი ერთადერთი და უდიდესი სიყვარული.ჩემი ბედიც და უბედობაც და ეს წამი მინდა გაგრძელდეს საუკუნოდ.მხოლოდ იმ დილით ვიღვიძებ სიხარულით მონატრების ცრემლები,რომ ასველებენ.ვახელ თვალებს და მაინც შენი ლანდი ბარბაცებს ჩემს წინ.მთელი სამყარო თავდაყირა დგას.სევდისფერ ნისლად მეხვევა წარსული,მე კი მაინც ვდგავარ მომავლის ზღურბლთან უხმოდ და სინანულმისჯილი სანთელივით ვდნები შენს მოლოდინში.
ნეტავ ისევ გათენდებოდეს დილა და მე ისევ გამაღვიძებდეს ტელეფონის ზარი,შენი თბილი ხმა და სიტყვები:მე შენ მიყვარხარ..
მიმაგრება: |