რაც ის წავიდა,ყველაფერი შეიცვალა ,მათ შორის,მეც...დღესაც,ამდენი ხნის
მერე კვლავაც ჯიუტად ვზივარ და ვწერ მასზე.ვწერ არა,ვჯღაბნი .მის გარეშე
თავი უსუსური ბავშვი მგონია ...მაღალი იყო და ,რომ ვეხუტებოდი ყურთან მისი
გულის ცემა მესმოდა...მახსოვს ,როგორ მიბრაზდებოდა შუა ზამთარში ,თხელი
მაიკით რომ დავდიოდი .სანამ გარეთ გავიდოდით ჩემთან ამოვიდოდა ,მზრუნველად
გამიკეთებდა ხელთათმანებს,კაშნსა და ქუდს.
ზამთრის სუსხიან
დღეებში,მაშინ როდესაც გარეთ სულიერი არ ჩანდა,ყველანი რომ ემალებოდნენ
სიცივეს,ჩვენ ადამიანებისგან დაცლილ ქუჩებს მივუყვებოდით .მხოლოდ მე და
ის,სხვა არავინ ...თავზე თეთრად გვათოვდა,სულში კი,თბილოდა...ძალიან,ძალიან
მაგრად რომ წვიმდა,გარეთ არ მიშვებდა ,გიტარას იღებდა ხელში და,უკრავდა
...ჩვენს მელოდიას უკრავდა ...გიტარის დაკვრასაც გასწავლიო -ამბობდა მაგრამ
,ეს ყველაფერი მხოლოდ წარსულში დარჩა ...ბოლოს რომ ვნახე ,უნდა
წავიდეო-მითხრა .არ უნდოდა რომ,მისი ცრემლები დამენახა და,შეტრიალდა..სად
მიდიხარ-თქო ვკითხე და,შორსო-მიპასუხა .შენთან ერთად მე წამოვალ-თქო
,ვუთხარი და,არაო .არ მინდა უშენოდ სუნთქვა-თქო და,მე სულ შენთან ვიქნებიო
-მიპასუხა.კი მაგრამ როგორ,მტოვებ აქ და,როგორ იქნები სულ ჩემთან-თქო
,გამიკვირდა და ,აი აქ ვიქნებიო-მითხრა და გულზე დაიდო ხელი ...შეტრიალდა
და,წავიდა ...დღესაც შემორჩა ჩემს კანზე,მისი სურნელი ..ახლა,აღარავინ
მიბრაზდება იმაზე რომ,თხელი მაიკით დავდივარ ...აღარც იმაზე
მიბრაზდებიან,ქუდს რატომ არ იფაერებო ...გიტარის დაკვრა ან ცეკვა ვერ
მასწავლა მაგრამ,მე მან მთავარი-სიყვარული მასწავლა ...ამდენი ხნის მერეც
ვერ ვიგდებ ,გულიდან... იცით,მენატრება ...მაკლია ...
მიმაგრება: |