მთავარი »
2012 » ოქტომბერი » 27 » მე და შენ... მთვარის შუქზე 5
10:51 AM მე და შენ... მთვარის შუქზე 5 |
-ოჰოოო... ზურაც მოსულაა...-ახლა ზურასკენ შებრუნდა თორნიკე...-ხედავ
ლამაზო უკან როგორ დაგზდევს??? -დაამატა და ისევ ჩემსკენ გადმოდგა
ნაბიჯი... მე ისევ უკან დავიხიე... კიბეზე მდგომ ზურას ავხედე და უკან
ბოლო ნაბიჯიც გადავდგი... უკან კედელი იყო ამიტომ მეტი წასასვლელი აღარ
მქონდა...
-თორნიკე აქ ვარ... ეკას შეეშვი...-თქვა ბრაზ მორეულმა ზურამ...
-მართლა??
და შენ რაში მჭირდები?? მე ეკა მჭირდება...-თქვა თორნიკემ და უფრო
მომიახლოვდა... უკვე ისე ახლოს იყო რომ მისი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა.
გვერდით გავიწიე და გათავისუფლება ვცადე მაგრამ თორნიკე ისევ
გადამეღობა...
-მე გითხარი შეეშვითქო-დაიყვირა ზურამ და თორნიკესკენ
წამოვიდა. თორნიკე კი სწრაფად შეტრიალდა ზურასკენ და სახეში დაარტყა...
ზურა წაიქცა...
-ამ თვალს ხედავ???-ახლა მე მომიბრუნდა გაბრაზებული
თორნიკე...- შენი დამსახურებაა თუმცა არაუშავს ძურას თვალიც ხომ შენი
დამსახურება იქნება... იცი ძალიან მომწონხარ...-აგრძელებდა თორნიკე... მე
წასვლა მინდოდა მაგრამ ზურას ვერ ვტოვებდი... თორნიკე კი ჩემთან ისევ
ახლოს დადგა და ჩემს თვებზე დაიწყო თამაში...
-თავი დაანებე!!-ზურა ფეხზე წამოდგა და თორნიკეს ხელი ჰკრა... ამ ჯერად თორნიკე აღმოჩნდა ძირს…
-ეკა წადი აქედან!!!-დამიყვირა ზურამ...
-უშენოდ არა!-შევეპასუხე მე...
-ეკა წადი მეთქი!!-გამიმეორა ზურამ მაგრამ მე ადგილიდან არ ვიძვროდი...
თორნიკე წამოდგა და ისტერიკული სიცილი ატეხა...
-თქვენ რა... სულ გააფრინეთ???-სიცილით თქვა მან...
-წამოდი მეც მოვდივარ-თქვა ზურამ და მკლავში ხელი ჩამავლო... ორივენი გასასვლელისაკენ წავედით...
-მეტკინა!!-დავიყვირე მე მაგრამ ისევ ისე მივყავდი გასასვლელისკენ...-რა გჭირს გამიშვი...
-ხო ზურა წადი წადი... გოგოს ჭკუაზე იარე სხვა რა გზა გაქვს... მშიშარა ხარ...-თორნიკემ სიცილით მოგვაძახა უკანიდან...
ზურა გაშეშდა. ხელი გამიშვა და თორნიკესთან დაბრუნდა... თორნიკე სულელივით იცინოდა და ყურადღებასაც არ აქცევდა გაბრაზებულ ზურას...
ზურა თორნიკეს გაუსწორდა და ისევ სახეში უთავაზა მაგრამ ამჯერად ის ძლიერად რომ თორნიკე უგონოდ დაეცა ძირს...
ამის შემდეგ ზურა ჩემთან დაბრუნდა და ისევ მკლავში ჩამავლო ხელი...
-ასე ხომ არ დავტოვებთ?-ძლივს ამოვილუღლუღე მე...
-დავტოვებთ!! წამოდი!!- მკაცრად მითხრა მან და მთელი ძალით მომქაჩა... სკოლიდან გავედით მაგრამ ზურა ხელს არ მიშვებდა...
-ზურა გამიშვი მტკივაა!!-ვყვიროდი გზაში მაგრამ ის ჯიუტად მიდიოდა და თან მივყავდი...
-მე სახლში მივდივარ გამიშვი!!-ახლა მე გავჯიუტდი და ხელი გავინთავისუფლე...
-არა!! არ მიდიხარ!! მე მომყვები!! როცა მე გეტყვი მაშინ წახვალ!! -იღრიალა და ისევ ჩამავლო ხელი...
-ზურა სად მიგყავარ ამიხსენი და ნუ მიყვირი!!-ხელის გათავისუფლება ვეღარ შევძელი და მეც წინააღმდეგობის გარეშე უკან გავყევი...
-შენთან სახლში!! ოღონდ სხვა გზით!!-მიპასუხა მან მაგრამ ხასიათი არ ეცვლებოდა ისევ ისეთი გაბრაზებული იყო...
მალე ჩემი სახლის უკანა ეზოში მივედით და ორივენი გავჩერდით...
-შედი სახლში და გაფრთხილებ თორნიკეს აღარ გაეკარო!!-თქვა გაბრაზებულმა და წასვლა დააპირა...
-მოიცადე...-ზურა
გაჩერდა და ჩემსკენ მოტრიალდა-ასე ვერ წავალ. შემოდი დედაჩემი სახლშია...
თანაც თვალს შეხედე რა დღეში გაქვს... დაგიმუშავებს მაინც-ვუთხარი წყნარად
მაგრამ ის მაინც ვერ წყნარდებოდა...
-ეკა რატომ არ დამელოდე? ხომ
გითხარი ამოვალ და ერთად წავიდეთთქო??-მკითხა გაბრაზებულმა და მომიახლოვდა.
აი თურმე რაში იყო საქმე... ის ჩემზე იყო გაბრაზებული... მაგრამ მე ხომ
ძალით არ გამიკეთებია...
-კლასიდან რომ გამოვედი არ დამხვდი და ვიფიქრე
გარეთ მელოდებათქო და ქვემოთ ჩამოვედი... თორნიკეს რომ წავაწყდი არ
შევუმჩნევივარ და გადავწყვიტე მეორე გასასვლელით გავსულიყავი მაგრამ ამ
მომენტში დამინახა და დანარჩენი შენც ნახე იქ იყავი...-თავი გავიმართლე მე
მაგრამ ის ისევ გაბრაზებული იყო...
-მე კიდევ იცი რა მგონია??? მოგწონს
რომ მე და თორნიკე ვჩხუბობთ და ასე გინდა იყო სულ... სინამდვილეში თორნიკე
მოგწონს არა??? მე კი დამცინი-დამცინავი ტონით თქვა მან.
ამის თქმის
შემდეგ არ ვიცი რა დამემართა... სახეზე სისხლი მომაწვა და ზურას სიტყვებმა
ძალიან მატკინა გული... მთელ ტანში სიბრაზისაგან სისხლი ამიჩქეფდა და
კანკალი დავიწყე...
-როგორ ბედავ!!! ეგეთ რაღაცას როგორ მაბრალებ!!!
-ვთქვი გაბრაზებულმა მაგრამ ისეთი შეურაცყოფილი ვიყავი ცრემლებმა
დამახრჩო და ლოყებზე ჩამოცვივდა... ზურას ეს არც გამოპარვია და ხასიათი
შეცვალა...
-ეკააა-თქვა ახლა მზრუნველი ტონით...
-თავი დამანებე-ხელი ავიქნიე და სახლისაკენ წავედი მაგრამ ზურამ მკლავში მომკიდა ხელი და მისკენ შემატრიალა...
-მაპატიე... არ მინდოდა...-გამიღიმა და ცრემლები მომწმინდა...
-ჰო იოლია თქვა ეგრე...-ყურადღება სხვა რამეზე გადავიტანე მე...
-ეკა ძალიან მომწონხარ და არ მონდა რამე ცუდი მოგივიდეს... ჩემიც გაიგე... თორნიკესთან შენი ყოფნა სახიფათოა...
-ვიცი ზურა არც მე მეხალისება მასთან ერთად ყოფნა... მეშინია მისი...-შევაწყვეტინე ლაპარაკი...
-არა შიშით ნუ გეშინია რადგან მე შენ დაგიცავ...-თქვა მზრუნველად...
-ჰოოო??
-ჰოო... ეკაა...-თქვა ჩუმად...
-რაა??
-მგონი მიყვარხარ...-თქვა ისევ ჩურჩულით...
-დამცინი???-გამეღიმა მე...
-არა
არ დაგცინი... უშენოდ ვერ ვძლებ... მართლა დამიჯერე...-თქვა ზურამ და
ჩამეხუტა მაგრამ მე მისგან თავი გავინთავისუფლე... ცოტა უხეშად მომივიდა
მაგრამ ასე ჯობდა... მე ხომ არ ვიცოდი ჩემი მისდამი გრძნობა როგორი იყო...
-ეკა შენ??-აი ის ჩამჭრელი კითხვაც დამისვა...
-ზურა... არ ვიცი...-ამის თქმა და ზურას მოწყენა ერთი იყო... -მაგრამ დავფიქრდები კარგი??-იმედი დავუტოვე ზურას...
-კარგი
კარგი... შედი დაისვენე... კიდევ ერთხელ მაპატიე რომ აგატირე...-ლოყაზე
ხელი ჩამომისვა და შუბლზე მაკოცა...- თორნიკესთან არ გაიარო ჩემი თხოვნა
იქნება... ეხლა კი ჩემი წასვლის დროა... ნახვამდის...-თქვა და საიდანაც
მოვედით იმ გზითვე გაუჩინარდა...
მიმაგრება: |
|
კატეგორია: სასიყვარულო ისტორიები ♥ |
ნანახია: 706 |
დაამატა: levani-015
| რეიტინგი: 0.0/0 |
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს
[
რეგისტრაცია |
შესვლა ]