მთავარი »
2012 » ოქტომბერი » 27 » მე და შენ... მთვარის შუქზე...3
10:48 AM მე და შენ... მთვარის შუქზე...3 |
-რაა? ხომ არ გაგიჟდი ახლავე დამსვი-ვყვიროდი მეე მაგრამ ამაოდ...
-ეკა
გეყოს რაა... ფეხი გტკივა სახლამდე ასე მიგიყვანთქო გითხარი... -თქვა
დამნაშავესავით ზურამ და გზა გააგრძელა... არადა წვიმაში თანაც ხელში
აყვანილი ძალიან ძნელი იყო სიარული... მე გავჩუმდი რადგან შეწინააღმდეგებას
აზრუ არ ჰქონდა... ზურას წვიმაში ჩვეულებრივი მშვიდი სახით მივყავდი...
თითქოს ფაფუკი თოჯინა ეჭიროს ხელშიო... მე გაკვირვებული შევყურებდი მას...
ის კი მიღიმოდა და გზას აგრძელებდა...
-მოდი ჯერ ჩემთან შემოდი მოწესრიგდი და ისე წაგიყვან სახლში თორე ასე როგორ მიხვალ შინ... -თქვა ზურამ და კარები გააღო...
-არა
... არაუშავს... არ მინდა აქ სხალში წავალ-ვთქვი მე როცა მან მისი სახლის
კარების წინ ჩამომსვა... გავტრიალდი და წასვლა დავაპირე მაგრამ მან ისევ
ხელი ჩამავლო და გაღებულ კარებში ძალით შემიყვანა...
სახლში ჩვეულებრივი სიჩუმე იყო... გეგონებოდათ აქ ზურას და ჩემს მეტი არავინ იყოო მაგრამ უცებ ვიღაცამ ხმა ამოიღო...
-ზურა მოხვედი?-ქალის ხმა იყო...
-კი
დედა მოვედი...-თქვა ზურამ. დედამისი გვერდით ოთახიდან გამოვიდა და
ერთხანს გაშეშდა... ალბათ ჩემმა გარეგნობამ შეაშინა... თუმცა არც ხურა იყო
კარგ დღეში... ისიც ჩემსავით დასვრილი და დასველებული იყო...
-წამოდით და გამოიცვალეთ...-თქვა დედამისმა. ზურაც უსიტყვოდ დაემორჩილა მაგრამ მე ადგილიდან ვერ დავიძარი...
-წამოდი-მითხრა ზურამ და ხელი ჩამკიდა.
-არა არ მინდა სახლში წავალ-ხელი გავინთავისუფლე და კარისაკენ წავედი მაგრამ უცებ ქალის ხმამ შემაჩერა...
-ცოტახანი დარჩი. ტანსაცმელსაც მოგცემ თან გაშრები და მერე წადი... -ზურას გავხედე და ის დედამის ემხრობოდა...
-დე ეს ეკაა... ლინდას წინა მეზობელი... ეს კი დედაჩემია ლალი...
-სასიამოვნოა... -ვთქვი და მანაც იგივე გაიმეორა...
ლალი
დეიდამ მეორე ოთახში გაგვიყვანა... მე ტანსაცმელი მომცა და აბაზანაში
შემიშვა ხოლო ზურამ არ ვიცი სად გამოიცვალა... თუმცა ის ძალიან დასვრილიც
არ იყო...
ლალი დეიდას მოცემულ კაბას დავხედე... ვარდისფერი კაბა იყო
წელზე დიდი ბაფთით... ნეტავ ასეთი ლამაზი კაბა საიდან ჰქონდათ... კაბა
გადავიცვი... ზუსტად ჩემს ტანზე იყო... ახლა მხოლოდ თმები მქონდა სველი...
მაგრამ არაუშავდა მთავარი იყო აქედან წავსულიყავი...
აბაზანიდან
გამოვედი და იმ ოთახში გავედი საიდანაც შემოვედი ამ სახლში...
გასვლისთანავე ზურამ და ლალი დეიდამ შემომხედა... ლალი დეიდამ თავი მალევე
ჩახარა ზურა კი მიყურებდა და თვალს არ მაშორებდა... მალე უხეხულად
ვიგრძენი თავი და მეც თვალები ძირს დავხარე...
-მოდი დაჯექი-თქვა ლალი
დეიდამ... მე უხმოდ დავემორჩილე მას და მის მიერ მითითებულ სავარძელზე
ჩამოვჯექი... ლალი დეიდა სპირტი და ბამბა მოიტანა და ფეხის დამუშავება
დაიწყო... საშინლად მეწვოდა მაგრამ ვითმენდი...
-ისეთი არაფერია მალე მოგირჩება...-თქვა ლალი დეიდამ და ბინტი შემომახვია ფეხზე...
-ლამაზი კაბაა-ვთქვი მადლობის ნიშნად... თუმცა უადგილო იყო...
-ხო... ჩემი დის იყო...-თქვა ზურამ და თავი ჩახარა...
-იყო? ახლა სად არის?-ვიკითხე უაზროდ... მივხვდი ეს კითხვა რომ არ უნდა დამესვა მაგრამ ახლა გვიანი იყო...
-2 წელია რაც მან დაგვტოვა-თქვა ლალი დეიდამ... თვალზე ცრემლი მოადგა მაგრამ მისი შეკავება შეძლო...
-მაპატიეთ ძალიან სულელურად გამომივიდა... ვწუხვარ...-ვთქვი მე მაგრამ ვიცოდი ეს უაზრო თავის გამართლება იყო...
-არაუშავს შენ არ იცოდი...-თქვა ლალი დეიდამ-მიირთმევ რამეს?-აღუწერელი სითბოთი მკითხა მან...
-დიდი მადლობა მაგრამ არ მშია... ისედაც ძალიან შეგაწუხეთ... ჯობია წავიდე...
-ცოტახანი იყავი რაა-თქვა ზურამ...
-არა არა დედაჩემიც ინერვიულებს... წავალ რაა... დიდი მადლობა ყველაფრისთვის...-ვთქვი და კარისაკენ წამოვედი...
-კაბა დაიტოვე...-თქვა ლალი დეიდამ...
-მადლობა-გავტრიალდი მისკენ... ზურა წამოდგა და მომიახლოვდა...
-გაგაცილებ...
-არ არის საჭირო... მადლობა ისედაც შეგაწუხეთ...
-არა რა შეწუხებაა შვილო... როცა გენებოს შემოგვიარე ხოლმე...-თქვა ლალი დეიდამ და სისხლიანი ბამბები ერთ დიდი ცელოფანში ჩაყარა...
-კარგით აუცილებლად...-ვთქვი და გარეთ გამოვედი... ზურაც გამომყვა...
-მაინც არ იშლი არა შენსას? არ მინდა გამოყოლა...-ვთქვი უკმაყოფილოდ...
-კარგი რა ეკა წვიმამ გადაიღო და გამოგაცილებ... თანაც მოკლე გზა ვიცი...-თქვა მან და გამიღიმა...
-მოკლე გზა?-გავიმეორე მე...
-ხო წამო...-თქვა მან და ხელი ჩამჭიდა... -ჯერ ლინდას სახლის უკან გავივლით და შენ თუ მის წინ ცხოვრობ მალე გავალთ შენს სახლთანაც...
-ყველა სახლი ასეა დაკავშირებული ერთმანეთთან??-ვიკითხე ჩემთვის...
-ხო
ყველა სახლი ასეა... უკანა ეზოდან ყოველთვის შეგიძლია შემოკლებით სადმე
გახვიდე... ერთი შეხედვით ლაბირინთს გავს მაგრამ მოკლეა... მაგალითად შენი
სახლის უკანა ეზოდან შესაძლებელია იმ ბუტკასთან გასვლა დღეს რომ ვიყავით...
-აი თურმე საიდან შემოვიდა თორნიკე...-ჩავილაპარაკე ჩემთვის მაგრამ ზურამ გაიგონა...
-რაა? რა თორნიკე?? სად იყო შემოსული?-გაჩერდა და თვალებში შემომხედა...
-არაფერი...
-ვთქვი და გზა გავაგრძელე მაგრამ მან ისევ შემაჩერა და თავისი მზერით
კითხვა გამიმეორა...-უბრალოდ დღეს სანამ გაგიცნობდით ბუტკასთან ჩემი ახალი
სახლის უკანა ეზო მოვინახულე და იქ თორნიკეს წავაწყდი... შევეკითხე აქ
როგორ შემოხვედითქო და არ მიპასუხა...-დავამატე უკმაყოფილოდ...
-დღეიდან მანდ ფეხსაც ვეღარ შემოდგამს...-თქვა ზურამ გაბრაზებულმა...
-მაგას რატომ ამბობ??
-მომისმინე...
ჯობია მისგან თავი შორს დაიჭირო... შარიანი ვინმეა... წამალი...
მოსაწევი... ჩხუბი... ყველა შარი მას სდევს თან...-თქვა ზურამ... ამაზე კი
ნამდვილად შემეშინდა... ერთი ნაბიჯი უკან გადავდგი და გაკვირვებული ზურას
მივაჩერდი-მაგრამ შენ ნუ გეშინია მე აქ ვარ...-ღიმილით დაამატა მან როცა
ჩემი შეშინებული სახე შენიშნა...
სახლამდე მიმაცილა და თვითონ უკანა ეზოში გავიდა... და თქვა:
- ბუტკასთან უნდა გავიდე საქმე მაქვს...
-რა სქამე?
-იქ თორნიკე დავტოვე...-თქვა და წასვლა დააპირა მაგრამ შევაჩერე...
-ჩხუბს აპირებთ??-ვიკითხე შეშინებულმა...
-არ ინერვიულო...-თქვა და ხელი ლოყაზე ჩამომისვა... მერე კი წავიდა...
გამოშტერებული
ვიდექი ადგილზე და ვუყურებდი იმ ადგილს საიდანაც ის წავიდა... მერე სახლში
შევედი და გაკვირვებული დედაჩემის წინ შევდექი...
-სად იყავი ამდენ ხანს? ეს კაბა ვისია?-იკითხა დედაჩემმა...
-იცი დეეე... წვიმაში დავსველდი და ერთმა მეზობელმა ლინდას უკან რომ ცხოვრობს მშარალი კაბა მომცა...
-აჰა...
კარგი არაუშავს... კარგი კაბაა... ახლა ზემოთ ადი შენს ოთახში და ხვალ
სკოლაში რის ჩაცმას აპირებ ან რის წაღებას მოამზარე...-თქვა დედაჩემმა...
-კარგი
დეე...-ვთქვი და ზემოთ ავედი... ყველაფერი მოვამზადე... შემდეგ კი ჩემი
ჩანაწერების რვეული ავიღე და შიგ დღევანდელი დღის აღწერა დავიწყე...
მალე
დაღამდა კიდეც... ცაზე უშველებელი მთვარე იყო... ირგვლივ კი ცეროდენა
ვარსკვლავები ხალებივით რომ დამჩნევიან ცას... ფანჯრის წინ ვერ ვიტყვი რომ
აივანი იყო მაგრამ სახურავის ნაწილი იყო სადაც მშვენივრად შევძლებდი
ჩამოჯდომას... სწორედაც რომ იქ გავედი... პატარაობიდან მიჩვეული ვიყავი
სანამ ვარსკვლავებს ან მთვარეს გულიანად არ შევათვალიერებდი ისე არ
ვიძინებდი... დღესაც ასე მოვიქეცი... დაახლოებით 3 საათი იყო როცა უკან
შემოვბრუნდი და ოთახში გადმოვძვერი...
უკვე დაწოლას ვაპირებდი როცა ვიღაცის ჩურჩული გავიგონე... ფანჯარაში ვიღაცის ლანდი გამოჩნდა...
-ეკაა...
გძინავს??-ბიჭის ხმა იყო... ნაცნობი თუმცა მაინც შიშის მომგვრელი...
მეშინოდა თორნიკე არ ყოფილიყო ამიტომ ჩუმად ყოფნა ვამჯობინე...
-ეკა მე ვარ ზურა... გძინავს?? ლანდი ფანჯრიდან გადმოძვრა...
-არა არ მძინავს... შემაშინე... აქ რა გინდა...??-ვიკიტხე ჩუმადვე...
-არ მეძინება შენ??-თქვა ზურამ და საწოლზე ჩამოჯდა...
-ახლა ვაპირებდი დაძინებას თუმცა რადგან არ გეძინება ცოტახანი დაგელაპარაკები...ვთქვი და საწოლზე ჩამოვჯექი...
-არა თუ გეძინება დაიძნე მე კი წავალ...-თქვა და ფანჯრისკენ წავიდა...
-არა არა იყავი... არ მეძინება...-ისევ ვიჩურჩულე მე...
-კარგი-თქვა მან და ისიც ჩემს გვერდით საწოლზე ჩამოჯდა...-მომიყევი შენზე რამე... აქ რატომ გადმოხვედი??-მკითხა პაუზის შემდეგ...
-აქ?
აქ იმიტომ გადმოვედით რომ ჩემი მშობლები ერთმანეთს დაშორდნენ... უმჯობესი
იყო მამას მოვშორებოდი... ამიტომ მან არ იცის სად ვართ...
-რატომ?? ოსოც ხომ მშობელია შენი?? ისევე უნდა გიყვარდეს როგორც დედა...
-ზურა მამაც მიყვარს მაგრამ მასთან გაჩერება შეუძლებელია...
-რატომ?-გულუპყვილოდ კითხულობდა ის...
-მამაჩემი
ყოველდღე მთვრალი მოდიოდა... დედას სცემდა... მეც მცემდა... ჩვენ ამას ვერ
გავუძელით და მისგან წამოვედით...-ვთქვი მე და გავჩუმდი... არც ზურა
ამბობდა რამეს...-თორნიკესთან რა მოხდა??-სიჩუმე დავარღვიე მეე...
-არაფერი...
-როგორ თუ არაფერი??
-ჩხუბი
მალე დაიწყებოდა ლინდა და ვახო რომ არ შემოსულიყვნენ... ასე რომ არაფერი
მომხდარა...-თქვა მან და გაჩუმდა...-მოდი რადგან შენ მომიყევი შენი ამბავი
მეც გეყვი ჩემ დაზე...
ზურა ძალიან დასევდიანდა და გააგრძელა...
-ჩემი
და ერთი მხიარული გოგონა იყო... სიცოცხლე უხარდა... ყველას ძალიან უყვარდა
ამ უბანში... კეთილი და გულით თბილი ადამიანი იყო... ის რომ მოკვდა ყველა
დავმწუხრდით... არავინ იცის რითი გარდაიცვალა ჩემს გარდა... ეს... ეს...
ყველაფერი თორნიკეს ბრალია...-ძლივსღა ლაპარაკობდა ის... ლაპარაკი
უჭირდა...
-თუ გიჭირს აღარ გააგრძელო-ვთქვი მეე...
-არა ეკა... ჯობია
ვთქვა იგივე რომ არ განმეორდეს... არ მინდა შენც იგივე
შეგემთხვას...-ერთხანს დადუმდა შემდეგ კი გააგრძელა... -იმ დღეს ჩემი და
არავის უნახავს.... სად არ ვეძებეთ... ვის არ ვკითხეთ... თორნიკესთან
საკითხავად სახლში მივედი და ანერვიულებულ თორნიკეს შევეჩეხე... ის ჩემი
დის მოსაძებნად გამომყვა... მალე ჩემი და უგონო მდგომარეობაში იპოვეს...
ყელზე სისხლ ჩაქცევები ჰქონდა... ექიმებმა უარყოფითი პასუხი გვითხრეს... ის
მოკვდა... არავინ იცოდა რა მიზეზით შეიძლებოდა ვინმეს მოეკლა... როცა
მასთან ბოლო დღე იყო და ვემშვიდობებოდით მას... თორნიკე მოვიდა... როცა
ხელი ჩამომართვა, სახელური აწეული ჰქონდა და უნებურად ხელზე შევხედე...
მისი ხელები სულ დაპორჭყნილი და დასისხლიანებული იყო... თავიდან ვერ
მივხვდი რა ხდებოდა და არც შევკითხივარ რა მოუვიდა... მან სახელურები
სწრაფადვე ჩამოწია და მზერა ამარიდა... ვერაფრით დავამტკიცებ რამეს მაგრამ
აშკარაა მან რაღაც იცის ჩემი დის მკვლელობაზე... ვიცი ეს არაფერს ამტკიცებს
მაგრამ...-ზურა დადუმდა... უკვე ძალიან უჭირდა ლაპარაკი...
-კარგი
საკმარისია... თავს ნუ იტანჯავ...-ვთქვი და მისი ტკივილი ვიგრძენი...
ძალიან შემაწუხა და შემაშინა ამ ყველაფერმა... უნებურად ცრემლები
წამომივიდა... ზურამ გაკვირვებული შემომხედა...
-კარგი კარგი რა
გატირებს-დამამშვიდა მან მაგრამ არ მშველიდა...-მოდი დაწექი... ჯობია
დაიძინო... გვიანია უკვე...-მან გადასაფარებელი გადაწია და საწოლში
შევწექი...
-შენ წახვალ?-ვიკითხე ჩუმად...
-თუ გინდა დავრჩები...
-მეშინია...-ვთქვი ისევ ჩუმად და ისევ ცრემლები ჩამომცვივდა...
-ჩუუუ... აქ ვიქნები ნუ ტირი...-თქვა მზრუნველად და გვერდით მომიწვა... მე კი ამ საშინელი ფიქრებით მალე ჩამეძინა...
მიმაგრება: |
|
კატეგორია: სასიყვარულო ისტორიები ♥ |
ნანახია: 667 |
დაამატა: levani-015
| რეიტინგი: 0.0/0 |
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს
[
რეგისტრაცია |
შესვლა ]