მთავარი »
2012 » ოქტომბერი » 27 » მე და შენ... მთვარის შუქზე...2
10:46 AM მე და შენ... მთვარის შუქზე...2 |
მე თორნიკეს ხმა არ გავეცი და ლინდასკენ შევტრიალდი... ის გაკვირვებული გვიყურებდა...
-თქვენ ერთმანეთს იცნობთ?-იკითხა ლინდამ.
-კი
ეზოში ვნახე რამოდენიმე საათის უკან-თქვა თორნიკემ და მე შემომხედა... მე
წარბიც არ შემხრია... ვითომ მისი ნათქვამი ვერც გავიგონეო...
- ეკა რამდენი წლის ხარ?-ისევ მე მომიბრუნდა თორნიკე...
-ისე ზრდილობისთვის გოგონებს ასაკს არ ეკითხებიან...-უკნიდან მოისმა ხმა... ყველამ უკან გავიხედეთ და შავგრემანი ბიჭიც დავინახეთ...
-უი
ეკა ეს ზურაა... ეს ჩემს უკანა ეზოში ცხოვრობს.-თქვა ლინდამ...-ზურა ეს
კი ეკაა ჩემი ახალი მეზობელი...-ზურამ გამიღიმა და მომიახლოვდა... ხელი
ნაზად ჩამომართვა და ისევ გამიშვა...
-იცი ზურა სანამ მოხვიდოდი უკეთესი იყო აქ...-თქვა თორნიკემ...
-მართლა?? ხოდა მოვედი და თუ არ მოგწონს შეგიძლია წახვიდე...-თქვა ზურამ და თვალებში შეხედა...
-მართლა?? ხომ არ აჯობებდა ისევ შენ წასულიყავი?-თორნიკე თანდათან იძაბებოდა...
-მაგას ისევ შენზე ვიტყოდი...-სიცილით დაამატა ზურამ მაგრამ მალევე დასერიოზულდა
-ახლა არ გინდათ რაა... ისევ ჩხუბი არ დაიწყოთ...-აწუწუნდნენ ბავშვები...
-მერე და ვინ იწყებს ჩხუბს?-ისევ ჩაიცინა ზურამ...
-თუ საჭირო გახდაისევ დავიწყებთ...არა ზურაა?-ახლა თორნიკემ ჩაიცინა ცივად...
-ამ გოგოსი მაინც შეგრცხვეთ გეყოფათ რაა...-თქვა ლინდამ.
-მე
არაფერს ვაშავებ...-თქვა ზურამ და ლინდას დაეჭყანა... მერე მე შემომხედა
და გამიღიმა... საპასუხოდმეც გავუღიმე და ლინდას გვერდით გადავინაცვლე...
თორნიკე
ისევ ჩემს გვერდით დადგა მე კი არ მსიამოვნებდა მასთან ყოფნა ამიტომ ახლა
ლინდას მეორე მხრიდან ამოვუდექი... იქ თორნიკე ვეღარ მომიდგებოდა გვერდით
რადგან გვერდით უკვე ზურა მედგა...
-მოგწონს აქ?-უცებ მკითხა ზურამ... მე გავუღიმე და ვუპასუხე...
-არაუშავს კარგია...- მოვიტყუე... არადა როგორ მენატრებოდა ჩემი სახლი... მამა მენატრებოდა...
-არ
ინერვიულო მალე შეგიყვარდება აქაურობა... ისე არ მიყვარს ეს შეკითხვა
მაგრამ მაინტერესებს რომელ კლასში იქნები... შენ ხომ ჩვენს სკოლაში
მოგიწევს სიარული...-შემეკითხა ზურამ...
-მეე?? მე 16 წლის ვარ ანუ
მეათეში ვიქნები... სწავლას მეორე სემესტრიდან გავაგრძელებ რადგან ერთი
სემესტრი უკვე სხვაგან ვსწავლობდი...-სხარტად ვუპასუხე მე და გვერდით რომ
გავიხედე თორნიკეს სახეს შევეჩეხე... არ მომეწონა მისი სახე... თითქოს და
მტრულად გვიყურებდა...
-კარგი არაუშავს სკოლაში მაინც გნახავ
ხოლმე...-ისევ ზურამ თქვა... ცოტა არ იყოს დავიბენი მაგრამ არ შევიმჩნიე...
ზურას გავუღიმე და ბავშვების ლაპარაკს ვუსმენდი...
მალე ბავშვები
დაიშალნენ... ბუტკასთან მხოლოდ მე ზურა თორნიკე და ლინდა დავრჩით... ხო
კიდევ ლინდას შეყვარებული რომელსაც ვახო ერქვა...
მზეც მალე ჩავიდა და
მოიღრუბლა... წვიმამაც დაიწყო მაგრამ გადავწყვიტეთ სანამ არ გადაიღებდა
მანამდე ისევ ბუტკაში დავრჩენილიყავით რადგან გარეთ თავსხმა წვიმა იყო...
თორნიკეს და ზურას მეტი აღარ უკამათიათ, თუმცა როგორ იკამათებდნენ ისინი
თითქმის არც ცემდნენ ერთმანეთს ხმას...
-წამოდით რა გარეთ რა მაგრად
წვიმს ნახეთ რაა...-თქვა ლინდამ და ვახოსთან ერთად გარეთ გავიდა...
ჩვეულებრივ ყველა შეყვარებულს უყვარს წვიმაში „ბოდიალი" და ისინიც
გავიდნენ...
-წამო ჩვენც გავიდეთ-თქვა თორნიკემ...
-არა გმადლობთ არ მინდა...-ვუთხარი უხეშად. ეს ბიჭი თავიდანვე არ მომეწონა და არც ახლა შემქმნია უკეთესი წარმოდგენა...
-მიდი რაა წამოდი რა იყო... ხომ არ გეშინია??? –თქვა და გაიცინა... მე გაკვირვებული შევხედე... ნეტავ რისი უნდა შემშინებოდა...
-არ გაჰყვე!!!-მიჩურჩულა ზურამ... ახლა მას გავხედე... ზურას სერიოზული სახე ჰქონდა... ნეტავ ამას რატომ ამბობდა...
-არც
ვაპირებდი...-ვუპასუხე მეც ჩურჩულით მანაც ჩაიცინა თითქოს ჩემი ნათქვამი
ესიამოვნაო და გვერდით გაიხედა რომ თორნიკეს არაფერი შეემჩნია... მერე
თორნიკეს გავხედე რომელიც ჩემს პასუხს ელოდებოდა...
-არ მინდა!!!-ვთქვი
მე და გარეთ გავიხედე... გარეთ წვიმდა... არა კი არ წვიმდა საშინლად
წვიმდა... გარეთ გასვლა შეუძლებელი იყო... არადა როგორ მინდოდა ეხლა სახლში
ყოფნა... თანაც ძალიან მციოდა... ჩემი სარაფანა კაბა ისეთი თხელი იყო
ლამის იყო ადგილზე გავყინულიყავი... მოვიკუნტე და თავი მუხლებზე დავდე...
-შენ
უთხარი არა?-თითქმის დაიყვირა თორნიკემ... მე თავი ავწიე და მას
შევხედე... ის ზურას უყურებდა... გაბრაზებული უყურებდა... თანაც ისეთი
გაბრაზებული რომ ყველაფერზე წამსვლელი იყო...
-რაა? შენ ხო არ გაურეკე?-ირონიულად თქვა ზურამ...
-ეგრე
ნუ მელაპარაკები ძალიან კარგადაც ვიცი რომ შენ უთხარი არ გაჰყვეო... ხო
ასეა??-კითხვა გაიმეორე თორნიკემ... ამ წუთას ძალიან დავიძაბე... შემეშინდა
ჩხუბი არ დაეწყოთ... თანაც რისთვის... სრული უაზრობისთვის...
-ხო მე
გადავუჩურჩულე ცოტახნის წინ და რა გინდა მერე?-ახლა უკვე ზურაც
დასერიოზულდა... ის ფეხზე წამოდგა და თორნიკეს გაუსწორდა... უკვე მეც
ავნერვიულდი... მეც წამოვდექი და შევეცადე მათ შორის ჩავმდგარიყავი...
ორივე დაიძაბა და ერთმანეთს მკვლელივით უყურებდნენ... მე მათ შორის ჩადგომა მოვახერხე და ხელებით ისინი ერთმანეთს დავაშორე...
-ეკა არ გინდა ნუ ჩაერევი...-ჩუმად მითხრა ზურამ...
-ხო ნუ ჩაერევი გაიგე?-ცინიკურად გაიმეორა თორნიკემაც...
-როგორ ელაპარაკები... -თქვა ზურამ და თორნიკესკენ დასარტყმელად გაიწია...
-გაჩერდით!!!-დავიყვირე
მე და ორივე გაშეშდა...-ჯობია გავყვე... მოვდივარ გარეთ შენთან ერთად
ოღონდ გაჩერდით!!-ვთქვი გაბრაზებულმა და თორნიკეს გავხედე...
-ძალიანაც
კარგი-თქვა თორნიკემ და გამიღიმა... ოღონდ ეს მწარე ღიმილი იყო... არ ვიცი
რატომ მაგრამ მათ ჩხუბს ჩემი გაყოლა მერჩივნა... არადა პირველი დღე იყო და
ასე ცუდად დაიწყო ყველაფერი... მეშინოდა თორნიკესთან ერთად მარტოს მაგრამ
მაინც ვრისკავდი... არ მინდოდა რამე მომხდარიყო თანაც ჩემთვის...
თორნიკემ მაჯაში ხელი ჩამავლო და კარისაკენ მიმითითა...
-არა
შენ მას არ გაჰყვები!!!- დაიყვირა გაბრაზებულმა ზურამ... ახლა მან მეორე
მაჯაში ჩამავლო ხელი და მისკენ მიმიზიდა... ორივე ხელს მაგრად მიჭერდა...
ძალიან მტკიოდა...
-მეტკინა!-ეხლა მე დავიყვირე გამწარებულმა...-ორივემ
ხელი გამიშვით!!-ორივემ ხელი გამიშვა და გაკვირვებულები მიყურებდნენ...
ორივე მომშტერებოდა... მე კი სიბრაზისკან დავბრმავდი და წვიმაში გარეთ
გავვარდი... თავსხმა წვიმაში...
„ჯანდაბამდეც გზა გქონიათ... რომც
დახოცოთ ერთმანეთი მე მანდ არ დავბრუნდები!! არანორმალურები!!" ვფიქრობდი
ჩემთვის და წვიმაში სახლისკენ მივდიოდი... გზაში ხმები მესმოდა... ალბათ
ზურა და თორნიკე მეძახოდნენ... მხოლოდ ერთხელ მივიხედე უკან და აი
შევცდი... თორნიკე არა და ზურა მეძახდა... ის უკან მომყვებოდა... მორბოდა
მთელი ძალით... მე კი ამ კაბაში მას ვერ გავასწრებდი... ფეხს ავუჩქარე
მაგრამ რაც უფრო მასველებდა წვიმა მით უფრო მიძნელდებოდა სიარული...
რამოდენიმე
ნაბიჯი და წავიქეცი... ირგვლივ ტალახი იყო და ჩემი კაბაც ტალახით
დაისვარა... თითქმის თმებიც დამიტალახიანდა... მუხლთან ფეხი საშინლად
მტკიოდა... სისხლიც მომდიოდა მაგრამ ეგ არაფერი...
-ეკა-დამიძახა ახლოდან ზურამ... ის ჩემთან მოვიდა და წამოდგომაში მომეხმარა...
-მაპატიე არ მინდოდა რომ ასე გამოსულიყო... იტკინე რამე??-შემეკითხა მზრუნველად...
-ფეხი...-ვთქვი ჩუმად... ზურა წამოდგომაში მომეხმარა მაგრამ ვერ ვდგებოდი... ფეხი ძალიან მტკიოდა...
-არაუშავს...-თქვა და ხელში ამიტატა...
-რას აკეთებ?? დამსვი!!!-უფრო ავუწიე ხმას...
-არა სახლამდე ესე მიგიყვან-თქვა მან...
მიმაგრება: |
|
კატეგორია: სასიყვარულო ისტორიები ♥ |
ნანახია: 645 |
დაამატა: levani-015
| რეიტინგი: 0.0/0 |
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს
[
რეგისტრაცია |
შესვლა ]