იმ დღიდან ჩვენი მშვენიერი ქეთი საგრძნობლად შეიცვალა. თითქოს სადღაც გაქრა
მხიარული, თავმომწონე, თუნდაც თავქარიანი ქეთი, როგორც ჯგუფელები
"ამკობდნენ”. ადგილს ვერ პოულობდა ვერც შინ, ვერც გარეთ. წარამარა მეგისთან
რეკავდა, იქნებ გიგის შესახებ გავიგო რამეო. გრძნობდა, უკვე ვეღარ თოკავდა
საკუთარ თავს, გამუდმებით მასზე ფიქრობდა. მიხვდა, ეს უკვე სიყვარული იყო.
აჰა! რა მოულოდნელად გაება მახეში?! მაგრამ რად გინდა? გიგის იგი სულაც არ
აინტერესებს. ერთხელაც არ დარეკა, არ მოიკითხა, არანაირი ინტერესი არ
გამოიჩინა. აქეთ სესილსაც აერია საქმეები. ლადოს "შემობრუნებას” არ დაადგა
საშველი. უფროსი დის პრობლემები ცალკე აწუხებდა. ეჰ, სესილი მასზე უკეთეს
დღეშია. იგი ტელეფონზე მაინც ესაუბრება შეყვარებულს, დრო არა მაქვს, თორემ
ისევ ძველებურად მიყვარხარო, ეუბნება. ქეთი კიდევ… გიგისთან
დალაპარაკებასაც ვერ ეღირსა, არათუ ნახვას.
დასევდიანდა. შინიდან გასვლა
არ უნდოდა, გამოიკეტა სახლში. სულ იმის იმედი ჰქონდა, ან ახლა დარეკავს,
ან ახლაო. ყველა ზარზე გიჟივით მივარდებოდა ხოლმე ტელეფონს სასურველი ხმის
გაგონების იმედით, მაგრამ, თქვენც არ მომიკვდეთ, გიგი ჯიუტად დუმდა… ქუჩაში
გასული ფეთიანივით აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს, იქნებ სადმე მოვკრა
თვალიო… ამაოდ.
სამაგიეროდ, გიორგი არ აძლევდა მოსვენებას. უკვე მერამდენედ დაურეკა და ყოველი მისი დარეკვა ერთი და იმავე ფრაზით იწყებოდა.
_ წიწაკა უფრო მწარეა, თუ შაქარი უფრო ტკბილია?
_ მატარებელი უფრო ჩქარა გარბის, მექანიკურად პასუხობდა ქეთიც.
თითქოს
პაროლად იქცა ეს სიტყვები. ნელ-ნელა გაუშინაურდნენ ერთმანეთს. დღე არ
გავიდოდა, გიორგის არ დაერეკა. ხანდახან ორჯერაც გამოსდიოდა დღეში დილას და
საღამოს. ეზოს მშვენიერი დედოფალი ისე მიეჩვია იდუმალი თაყვანისმცემლის
ზარებს, უკვე იცოდა, რომელი ზარი ეკუთვნოდა გიორგის. მერე ორივენი საათობით
იყვნენ ჩამოკიდებული ყურმილზე და საუბრობდნენ და საუბრობდნენ.
თავდაპირველად ქეთი სულ ჩქარობდა, სასწრაფოდ დაემშვიდობებოდა ხოლმე
მამაკაცს, რათა თავიდან მოეშორებინა იმ იმედით, იქნებ გიგიმ სწორედ იმ
მომენტში დარეკოს, როცა გიორგისთან ლაპარაკით ვარ გართულიო, მაგრამ, მერე
და მერე, როცა ყოველგვარი იმედი გადაეწურა, ნელ-ნელა "გაზარდა” მასთან
საუბრის დრო. ასე არ ჯობდა? აბა, მიდი და ელოდე მამაკაცს, რომლისთვისაც
არაფერს წარმოადგენ, ერთი თოჯინასავით ლამაზი გოგო ხარ და მორჩა, მეტი
არაფერი. აგერ, გიორგი კი თან ჰყვება, ათასნაირი ქათინაურით ამკობს,
ანეკდოტებს უყვება, ცდილობს, როგორმე გაამხიარულოს და უფრო მეტად
დაიახლოვოს.
ამ ყოფაში გავიდა რამდენიმე დღე. საღამო ხანი იყო. ქეთი
მარტო დარჩა შინ. სესილს ორი საათის წინ ლადომ დაურეკა, შევხვდეთო და
გიჟივით გავარდა. მადლობა ღმერთს, მისი დარდი მაინც მოეხსნა გულიდან.
რამდენი ხანია, ღიმილი არ შეუმჩნევია უფროსი დის სახეზე. დღეს კი ისე იყო
გახარებული, თვალებზე ეტყობოდა _ უბრწყინავდა, როგორც არასდროს. არ უნდოდა
გამოემჟღავნებინა, მაგრამ ემოციები ვერ დამალა. იმდენად ჩქარობდა შინიდან
გასვლას, აფორიაქებულს ფეხზე ჩაცმა დაავიწყდა და ქეთის რომ არ შეემჩნია,
ფოსტლებით წავიდოდა პაემანზე. ჩაეცინა. ნუთუ მასაც ასე დაემართება? კაცმა
არ იცის, ან დაემართება, ან არა.
ქეთი ერთი საათი კიდევ დაელოდება დის
გამოჩენას და თუ იქამდე არ მოვიდა, უკვე აღარ მოიცდის. ამაღამ მეგისთან
უნდა დარჩეს. ასე შეთანხმდნენ დილით. მეგის დედ-მამა მარნეულში წავიდნენ
რამდენიმე დღით და გიგი მარტო დატოვეს შინ. იქ ნაკვეთი აქვთ. თვითონ კი
აგარაკს ეძახიან, მაგრამ აბა, მარნეული რა სააგარაკო ადგილია ცხელი და
უწყლო. თანაც იმ სოფელში (შულავერი ჰქვია) ერთი ხე არ დგას ისეთი, ჩრდილში
რომ მოგინდეს ადამიანს დადგომა. ისე კი, ლამაზი სახლი უდგათ, მანსარდიანი.
მართალია, პატარაა, მაგრამ დროებით იქ ჩასულებს ხომ ჰყოფნით. ბლომად
ყურძენი მოჰყავს მეგის მამას ნაკვეთიდან. იმდენად ბლომად, რომ ოჯახს მთელი
ზამთარი და გაზაფხული ღვინის პრობლემა არა აქვს სტუმრების მისაღებადაც და
გასასტუმრებლადაც. ხილიც ბლომად მოდის, სხვათა შორის.
ქეთის ერთი სული
აქვს, როდის ავა მეგისთან, იქნებ "ის” იქ დახვდეს. თუმცა, დაქალმა უთხრა,
იმ დღის მერე თვალითაც არ მინახავს, ერთი-ორჯერ დამირეკა, ეგ იყო და ეგაო.
გაბრაზებული ჩანდა, მე თუ არ შევეხმიანე, ასი წელი არ გავახსენდებიო.
საათს
შეხედა. შვიდი გამხდარიყო. ახლა, წესით, გიორგის უნდა დაერეკა. ასეთ დროს
იცოდა ხოლმე შემოხმიანება. ამის გაფიქრება და ტელეფონის აწკრიალება ერთი
იყო. მშვენიერი ქეთი მიხვდა, ვინც უნდა ყოფილიყო, დინჯად მოკალათდა
სავარძელში, აპარატი გვერდით დაიდო და მხოლოდ ამის შემდეგ აიღო ყურმილი.
_ გისმენთ, ჩვეულებისამებრ გაინაზა ხმა.
_ წიწაკა უფრო მწარეა, თუ შაქარი უფრო ტკბილია? როგორც ყოველთვის, დაახვედრა გიორგიმ სათქმელი.
_ მატარებელი უფრო ჩქარა გარბის, დაზეპირებულივით გაიმეორა ქეთიმ ფრაზა და გაიღიმა.
სიცილის დროს მარჯვენა ლოყაზე ერთი წერტილი ჩაეჩუტებოდა ხოლმე, პატარა ფოსო უჩნდებოდა. ასეთ დროს მის შეხედვას არაფერი სჯობდა.
_ როგორ ხარ, ქეთა? რაღაც ძველებურად ვერ ჟღერდა გიორგის ხმა. თითქოს მოვალეობის მოხდის მიზნით ლაპარაკობდა.
_ ისე, რა. შენ რა გჭირს, რაღაც ვერ ხარ ხასიათზე…
_ ჰო, რა ვიცი, ვერა მაქვს მთლად კარგად საქმე, უხალისოდ ჩაილაპარაკა გიორგიმ. მისი ხმა ძლივს ისმოდა ყურმილში.
_ რა დაგემართა, ვალი ხომ არ დაგედო, თუ ფული შეგაწერეს? გაეხუმრა ქეთი.
რანაირი გოგოა! ასეთი ხუმრობა გამიგია?
_ არც ერთი და არც მეორე. მე მგონი, ქალი შემეტენა.
_ შეგეტენა? რას ჰქვია, "შეგეტენა”?
_ რას ჰქვია და მგონი, თავი შემაყვარა.
_ ააა! მერე, რა არის მაგაში ცუდი, თუკი იმსახურებს სიყვარულს…
_ კი იმსახურებს, მაგრამ ვიცი, არ ვუყვარვარ და, ალბათ, არც არასდროს შემიყვარებს.
_ შენ ძალიან გადაგიწყვეტია იმედი, რატომ გგონია ასე, აკი კარგი ბიჭი ვარო?!
_ ესე იგი, შენ გგონია, რომ შეიძლება შემიყვაროს?
ქეთის უცებ დაარტყა თავში, მე ხომ არ მიგულისხმაო და გადაწყვიტა, თავი შეეკავებინა.
_ შეუძლებელი არაფერია, გააჩნია ქალს, მთლად არ გადაუწურა იმედი, იტყვი, ვინ არის?
_ არის ერთი. შენ ის მითხარი, შენი საქმეები როგორ არის? ახალი რა ხდება შენს ცხოვრებაში? საუბრის თემა შეცვალა გიორგიმ.
_ მიდის კუს ნაბიჯებით. მგონი, მეც შენს დღეში ვარ, დააჯახა უცებ.
_ ჩემს დღეში? გინდა თქვა, რომ შენც შეყვარებული ხარ? გამოცოცხლება დაეტყო მამაკაცს.
_ რაღაც მაგდაგვარი მჭირს, არ დაგიმალავ, ახლა ქეთის დაუსევდიანდა ხმა.
_ მერე? შენნაირ გოგოს რომელი ბიჭი ეტყვის სიყვარულზე უარს!
_ მითხრეს და ეგ არის. ელემენტარულ ყურადღებას ვერ ვეღირსე მისგან, ბოლომდე გადაუშალა გული ახალ მეგობარს.
_ ერთ ბედ ქვეშა ვართ, ქეთა, მე და შენ… მიუმღერა გიორგიმ და გაიცინა, რა გვეშველება ახლა ჩვენ?
_ რა ვიცი. დავსხდეთ და ბებრებივით შევჩივლოთ ერთმანეთს ჩვენი გულის დარდები. სხვა რა დაგვრჩენია? ქეთიმ ხმამაღლა გაიცინა.
_ შენ "დავით კოპერფილდი” წაკითხული გაქვს?
_ როგორ არა მაქვს.
_ იქნებ რაღაც მსგავსი შეიძლება განმეორდეს ჩვენს ცხოვრებაში… რას იტყვი?
_ გამორიცხულია. ნურც იოცნებებ. შენ, შემთხვევით, მე ხომ არ გიყვარვარ, გიორგი?
_ არ ვიცი, შეიძლება შენ. ამაზე არ მიფიქრია.
_ შენი ვერაფერი გამიგია. ხან ვიღაცა მიყვარსო, ხან შეიძლება შენ მიყვარხარო.
_ ჰო, რაღაც დაბნეული ვარ, ახლა უფრო შორიდან მოისმა გიორგის ხმა.
_ ჩვენ ხომ შევთანხმდით "კონტრაქტის” პირობებით, რომ ასეთ რამეებზე არ ვილაპარაკებდით? შეახსენა ქეთიმ.
_ კარგი, კარგი, შევეშვათ ამ უაზრობას. სულაც არ მინდა შენი დაკარგვა. სხვა რამეზე ვისაუბროთ, კარგი? დათმო მამაკაცმა.
_ გიო, მე ახლა გავდივარ. ხვალ დარეკე. დროც მექნება და რამდენიც გინდა, ვილაპარაკოთ.
_ ვისთან მიდიხარ, თუ საიდუმლო არ არის?
_ დაქალთან, შენ არ იცნობ.
_ მაინც, მაინც, სახელი არ ჰქვია?
_ მეგი ჰქვია, თუ ძალიან გაინტერესებს. დაკმაყოფილდი?
_ მეგი… კარგი სახელია, არა? თქვა გიორგიმ.
ქეთის
საიდანღაც მოაგონდა ეს ფრაზა. ჰო, მართლა, ასე არ ჰკითხა მაშინ გიგიმ,
თავი რომ წარუდგინა? როგორ ერთნაირად მეტყველებენ ეს მამაკაცები.
_ კი, კარგი სახელია… რა ვქნა, უნდა დაგემშვიდობო…
_ კარგი მაშინ, ხვალამდე.
_ აბა, კარგად, ქეთიმ ყურმილი დაკიდა.
ეს
უნდოდა ახლა? სრულიად უცხო ბიჭი, რომელიც თვალით არ უნახავს, სიყვარულს
უხსნის. თანაც რა შორიდან უვლის? ეჰ, დროა, წავიდეს, თორემ, ვინ იცის, მეგი
როგორ ბრაზობს.
საგანგებოდ გამოიპრანჭა. რა იცი, რა ხდება, იქნებ მოულოდნელად გიგი დახვდეს იქ. ამასობაში სესილმაც შემოაღო კარი. ნამტირალევი ჩანდა.
_ რა მოხდა, სესი? შეშფოთდა ქეთი.
_
მაგ კაცის ვერაფერი გავიგე, ძლივს წარმოთქვა სასოწარკვეთილმა და თვალები
ცრემლით აევსო, როგორი შეცვლილია, იცი? ვეღარ ვცნობ. თითქოს არაფერი,
თითქოს ჩვეულებრივად იქცევა, მაგრამ მაინც რაღაც ვერ არის ძველებურად. ხომ
წარმოგიდგენია, რამდენი ხანია, ერთმანეთი არ გვინახავს და ერთი არ უთქვამს,
როგორ მომენატრეო. არ ვიცი, რა ემართება. ალბათ, აღარ ვუყვარვარ, სესილი
გულამოსკვნილი ატირდა.
ქეთიმ სცადა დის დაწყნარება, მაგრამ არაფერი
გამოუვიდა. ისიც არ იცოდა, რა სიტყვებით ენუგეშებინა. გვერდით მიუჯდა და
მოფერება დაუწყო.
_ კარგი, რა, სესი, სერიოზულად ნუ მიუდგები ამ ამბავს.
აცალე ცოტა, ვინ იცის, რა პრობლემები აწუხებს. ყველაფერი მოგვარდება, აი,
ნახავ…
სესილმა თავი გადააქნია, ჩანთიდან ცხვირსახოცი ამოიღო და ცრემლი შეიმშრალა.
_ შენ არ მიდიხარ? ჰკითხა მერე.
_ გელოდებოდი. წავალ, მაგრამ შენ როგორ დაგტოვო ასეთ მდგომარეობაში? შეწუხდა.
_ მე რა მიჭირს. მივეგდები ლოგინზე და… როგორ დავიღალე, რომ იცოდე, ნერვიულობისაგან დავიღალე, წაიწუწუნა სესილმა.
_ ეცადე, არ იფიქრო, რა. მეც ნუ მიხეთქავ გულს. ჩემი გამჭირვებია.
_
წადი, წადი, არ დააგვიანო. მერე შუაღამეს ხომ არ იბოდიალებ ქუჩაში. ახლა
ძველი დრო არ არის, ხომ იცი, სესილმა ამოიოხრა, სავარძელში გადაწვა და ჭერს
მიაპყრო მზერა.
_ არ გშია? ჰკითხა ქეთიმ.
_ ახლა ლუკმა არ გადამივა ყელში. რა მეშველება, რა უბედური ვარ, ისევ მოემზადა სატირლად.
ქეთიმ თანაგრძნობით გახედა. კარგა ხანს იდგა ასე, სესილის ნაღვლიანი სახისთვის თვალი არ მოუშორებია. მერე წასვლა გადაწყვიტა.
_
მე წავალ, თორემ მერე დამაგვიანდება, თითქოს მოუბოდიშა დას და ჩანთას
დაავლო ხელი, არ იტირო, კარგი? გინდა, ამაღამ დავბრუნდები? ან სულაც არ
წავალ…
_ არა, არა, ჩემთვის უკეთესიცაა ახლა მარტო ყოფნა. ასე მირჩევნია…
ქეთიმ
მხრები აიჩეჩა, კიდევ ერთხელ ჩაიხედა სარკეში და გავიდა. მსუბუქი
ნაბიჯებით გაიარა გვირაბივით ბნელი ტალანი და ქუჩას გაუყვა. მეგი ახლოს
ცხოვრობდა, თხუთმეტი წუთიც არ დასჭირვებია მისასვლელად. სწრაფად აირბინა
მეორე სართულზე და ზარი დარეკა. კარი გაიღო და ზღურბლზე… გიგი გამოჩნდა.
სუნთქვა შეეკრა. იგრძნო, როგორ შეეფაკლა სახე.
მიმაგრება: |