_ ე! მოვიდა! მეგი წამოხტა და კარის გასაღებად გავარდა.
ქეთის ფერი ეცვალა. ახლა გიგის ნახვას სიკვდილი ერჩივნა.
მამააცი ცივად მეისალმა ქეთის. უხასიათობა ეტყობოდა.
_ ცივი წყალი დამალევინე, რა, შუბლშეკრულმა სთხოვა მეგის.
_ ცივი კომპოტი არ გინდა? დაგისხამ.
_ დამისხი, ძალიან მწყურია, გიგი სკამზე ჩამოჯდა.
ქეთი გაქვავებულივით იჯდა, ხმას არ იღებდა.
_ აჰა, მეგიმ წვენით სავსე ჭიქა გიგის მიაწოდა.
მამაკაცმა ხარბად მოსვა, მოწყურებულად. ბოლომდე გამოცალა.
_ კიდევ დაგისხა? ჰკითხა მეგიმ.
გიგიმ
თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ჭიქა უკან დაუბრუნა. ერთხელაც არ
შეუხედავს ქეთისთვის, თითქოს ვერც ამჩნევსო. მეორე ჭიქაც სულმოუთქმელად
დალია და სამზარეულოდან გავიდა.
_ ჰო, მართლა, რაო წუხელ, როგორ ჩაიარა საღამომ? მოულოდნელად გაახსენდა მეგის.
_ რა საღამომ? შეკრთა ქეთი, საიდან უნდა სცოდნოდა მეგობარს წინა საღამოს ამბები.
_ აი, ლადო რომ გყავდათ სტუმრად.
_ ჰო. სესილს თხოულობს ცოლად. ამის სათქმელად მოვიდა, მაგრამ "საპატარძლო” არ დახვდა შინ. ვაკეში იყო.
_
მართლა? რა კარგიააა! როგორ გამიხარდა, რომ იცოდე! აუ, ამას მიმალავდი,
გოგო? რა საძაგელი ხარ! კი მაგრამ, მე რომ არ გამხსენებოდა, შენ არ უნდა
გეთქვა?
_ რა ვიცი, არ ჩამოვარდნილა სამაგისო სიტუაცია, თორემ დასამალი რა მქონდა, _ აიჩეჩა მხრები ქეთიმ და წამოდგა.
_ მე წავედი, დროა…
_ მოიცა, რატომ ჩქარობ? ჯერ ადრეა. არ წახვიდე, რა, ქეთი. საღამომდე დარჩი და მერე გიგი გაგაცილებს.
_ არა, არა, ვერ დავრჩები. ცუდ ხასიათზე ვარ ძალიან, შესჩივლა მეგობარს.
_
ნეტავი ერთი შენ, არც იფიქრო მაგაზე. ძალით ვერავინ გაგათხოვებს, შენც
კარგად იცი. ილაპარაკონ და იყონ. ნუ მიაქცევ ყურადღებას, დაამშვიდა და
დაარიგა მეგიმ.
სამზარეულოდან გამოვიდნენ. გიგი ტახტზე ჩამომჯდარიყო, ტელეფონი მუხლებზე შემოედო და რეკავდა.
_ ნახვამდის, გიგი, ქეთი ცივად დაემშვიდობა მამაკაცს.
გიგის ხმა არ გაუღია, მხოლოდ თავი დაუქნია მიმავალს და ტელეფონზე გააბა საუბარი.
არ
ახსოვს, როგორ მიაღწია სახლამდე. ცრემლები ახრჩობდა. წუხელ ისე დაშორდნენ
ერმანეთს, დღეს ნამდვილად არ ელოდა ასეთ შეხვედრას. რა არ მოეწონა,
ნეტავ?..
თუ… სანამ ნასვამი იყო, ყველაფერი კარგად ეჩვენებოდა,
გამოფხიზლდა და… პირდაპირ შეხედა რეალობას თვალებში? რა ქეთი, რის ქეთი!
კაცი დამწვარი ყოფილა სიყვარულით. ქეთი ვიღას დაჰკარგვია! აგერ, ცოლის
მოყვანას აპირებს თურმე, ხომ ხედავთ!
სარკეში ჩაიხედა. სახე შეცვლოდა.
მართლაც რას დაემსგავსა ამ ბოლო ხანებში. სესილი კი არ ტყუის. მთლად მოწყდა
გარე სამყაროს. მხოლოდ ტელეფონით სულდგმულობს…
ზარის ხმა გაისმა. გიორგი ურეკავდა.
_ ქეთა, როგორ ხარ? გიორგიც სევდიანი ჩანდა.
_ გიორგი, ძალიან გთხოვ, მეტჯერ აღარ დამირეკო, კარგი?
_ რატომ?
_
იმიტომ, რომ… მე ვწყვეტ შენთან ყოველგვარ ურთიერთობას. და არა მარტო
შენთან, არამედ… ყველასთან, მთელ სამყაროსთან. ჩვენს ურთიერთობას აზრი არა
აქვს. არაფერი გამოვა მაგ საქმიდან.
_ კი მაგრამ, ჩვენ ხომ…
_ მე მისი დავიწყება არ შემიძლია. მაპატიე. კარგად იყავი.
_ შენ ნამდვილი ქილერი ხარ!
_ რა ვარ?
_ მკვლელი.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ პირდაპირ შუბლში დაახალე ტყვია ჩემს სიყვარულს. შეგიძლია საკონტროლო გასროლა აღარ გააკეთო.
_ გიორგი!
_
გიორგი აღარ არსებობს. გიორგი მოკვდა! მიცვალებულებს კი არ ელაპარაკებიან,
შენც კარგად იცი, დახშული ხმით თქვა გიორგიმ და ყურმილი დაკიდა.
გავიდა
ერთი კვირა. სულ რამდენიმე დღეც და სექტემბერიც დაიწყებოდა, მაგრამ ქეთის
ახლა ნაკლებად ადარდებდა სწავლაც და ინსტიტუტიც. ადგილს ვერ პუოლობდა იმ
დღეებში. თითქოს სრულ სიცარიელეში აღმოჩნდა. მეგი დასასვენებლად
გაემგზავრა, გიორგიმ ყურმილი რომ დაუხეთქა, მერე აღარც შეხმიანებია, გიგი
კი (ისედაც იშვიათი სანახავი იყო) მთლად დაიკარგად თვალახედვიდან.
ერთადერთი სესილი დარჩა და ისიც დილას რომ გავიდოდა სახლიდან, ღამით
შემოდიოდა შინ. დაქორწინების შემდეგ ცალკე აპირებდნენ ის და ლადო ცხოვრებას
და ახალი ბინის მოსაწყობად დარბოდნენ ყიდულობდნენ ათასგვარ წვრილმანსა და
მსხვილმანს. ასე რომ, ქეთისთვის არც არავის ეცალა. მშვენიერი ქეთი…
პირველად დარჩა ასე მარტო, ყველასგან მიტოვებულ-მივიწყებული და გაოგნებული
ნუთუ ამქვეყნად არ არსებობს ადამიანი, რომლსაც რაღაცაში მაინც ვჭირდები,
რომელსაც ერთხელ მაინც გავახსენდები? თვით ზეზვაც კი, უკვე მეხუთე დღეა,
ჩამობრძანდა ბათუმიდან და ერთხელ ყური არ შეუბერტყავს. აი, ეგ კი ნაკლებად
ანაღვლებდა ქეთის… შეიძლება, სულაც არ ანაღვლებდა. არ იცის, არ უფიქრია
ამაზე.
სამაგიეროდ, ზეზვამ იფიქრა. ჩამოსვლის შემდეგ ჯერ კარგად
"გამოშუშდა”, მერე დედილოს შეგონებები გულდასმით მოისმინა, აწონ-დაწონა,
ჭკუაში დაუჯდა საცოლის კანდიდატურა, ჰიტლერივით "ელვისებური გეგმა”
შეადგინა და ქეთის მიადგა.
მის დანახვაზე ქალს ელეთმელეთი დაემართა,
თითქოს ლოდი დაადესო გულზე, ისე დამძიმდა. უხალისოდ შეიპატიჟა ოთახში.
ხელით ანიშნა, დაჯექიო, თვითონ კი ტახტზე მოკალათდა. ფეხი ფეხზე გადაიდო და
გრძელი ფეხები გამომწვევად (მოკლე ქვედაბოლო ეცვა) გამოაჩინა.
_ რაღაც სხვანაირი მეჩვენები, შორიდან დაიწყო ზეზვამ.
_ შენც. ძალიან გაშავებულხარ, ცალყბა ღიმილით უპასუხა ქეთიმ.
_ არა, მაგას არ ვგულისხმობ. შინაგანად ხარ შეცვლილი. ადრე უფრო თბილად ვხვდებოდით ერთმანეთს.
_ რას იზამ, დრო იცვლება…
_
იცი, ქეთი, მე არ მიყვარს ბევრი ლაპარაკი და არც ღირს, მგონი. ჩვენ
პატარაობიდან ერთმანეთის თვალწინ ვიზრდებოდით. მართალია, შენთან შედარებით
"სტაჟიანი” ასაკი მაქვს და დიდხანს, როგორც ბავშვს, ისე გიყურებდი, მაგრამ
წავიდა ის დრო. ახლა პატარა არც ერთი არ ვართ. ჩვენები ოჯახებით
მეგობრობენ. ამიტომ არ მინდა ეს მიხველ-მოხვეული ლაპარაკი და პირდაპირ
გეუბნები გამომყევი ცოლად. დედაჩემს ძალიან უნდა, მისი რძალი გახდე…
_ ვერ გავიგე, შენ დედაშენის ხათრით მირთავ, თუ როგორაა შენი საქმე, ზეზვა? _ სიბრაზე ყელში მოებჯინა ქეთის.
_
არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ნაწილობრივ ანგარიშს ვუწევ მის სურვილსაც. უფრო
სწორად, ამ შემთხვევაში ჩემი და დედაჩემის აზრები ერთმანეთს ემთხვევა.
_ ზეზვა, სიმართლე მითხარი, მე შენ გიყვარვარ? ქეთი წამოდგა, ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა და მხრით კედელს მიეყრდნო.
_ სხვა შემთხვევაში არ მოვიდოდი შენთან, _ იუკადრისა მამაკაცმა.
_ მერე? არ გასწავლეს, რომ სანამ ქალს ხელს სთხოვ, ჯერ სიყვარული უნდა აუხსნა? ირონია გაისმა ქეთის ხმაში, აშკარად დასცინოდა.
_ მე ეგ ასაკი დიდი ხანია, გამოვიარე. ჩემი წლოვანების კაცები სიყვარულზე არ ლაპარაკობენ.
_
სამწუხაროა ძალიან… მე შენს ასაკამდე ჯერ ბევრი მაკლია. ამიტომაც ისეთი
მამაკაცი მჭირდება გვერდით, სიყვარულზე რომ ილაპარაკებს. ჩვენი ერთად ყოფნა
არ იქნება, ზეზვა, არაფრით არ იქნება, ბოლო სიტყვები ისეთი ინტონაციით
წარმოთქვა, ზეზვა მიხვდა, რომ აუდიენცია დამთავრებული იყო და თვითონაც
წამოდგა.
ცოტა არ იყოს, უხერხული სიტუაცია შეიქნა. ზეზვას ასე უთქმელად
წასვლა ვერ გადაეწყვიტა, ქეთი კი სიტყვებს ვეღარ პოულობდა, რომ როგორმე
გაეფანტა უხერხულობა. მამაკაცი გასასვლელისკენ დაიძრა.
_ ქალბატონ მანანას არ მოეწონება შენი გადაწყვეტილება, მაინც თქვა, გულმა არ მოუთმინა მამაკაცს.
_ მაგ საქმეს მე მივხედავ, მშვიდად უპასუხა ქეთიმ.
ზეზვამ
გავიდა თუ არა, ქეთიმ შვებით ამოისუნთქა. ის იყო, ოთახში შემობრუნება
დააპირა, რომ ეზოში ერთი ქოთქოთი ატყდა. ფანჯარაში გაიხედა. ებრაელები
ჩამოსულიყვნენ ქობულეთიდან. ეს დინო (დინარა) დეიდა ხვდებოდა მეზობლებს
დიდი ზარ-ზეიმით.
გუშინ რუსაც ჩამოვიდა თავისი ქმარ-შვილით, მაგრამ არ
აუტეხია დინო (დინარა) დეიდას ასეთი აურზაური! მეტიჩარა ქალი! აშკარაა,
ქულებს იწერს ლილისთან. ის კი არ იცის, საქმე საქმეზე რომ მიდგეს, თავს არ
გაუყადრებენ ებრაელები. ტყუილი იმედია! ე-ეხ! რომ იცოდეს, მისი შვილი რაზეც
ფიქრობს, ასე ფიანდაზად არ გაეფინებოდა ფეხქვეშ. გაეფინებოდა კი არა, ერთ
ვაიუშველებელს ატეხდა. ებრაელს მოაყვანინებს ერთადერთ ვაჟიშვილს? უწინამც
თვალები დაევსება (ეს გამოთქმა ძალიან უყვარს ჩვენს დინო (დინარა) დეიდას).
ქეთიც,
ზრდილობის გულისთვის, ეზოში გავიდა, გადაკოცნა მზეზე გარუჯული მეზობლები,
თბილად მოიკითხა და ბარგის შეტანაშიც მიეხმარა. ხმაურზე, რა თქმა უნდა,
რუსამაც გამოყო თავი, იმანაც დიდი ოვაციები გამოხატა "დასვენებული”
მეზობლების მიმართ და თავისი წვლილი შეიტანა მათი ჩანთების
შეტანა-დალაგების საქმეში.
_ როგორ ხართ, ხალხნო, რა ხდება ეზოში ახალი?
აქოშინებული ლილი დეიდა თავისი როხროხა ხმით ქალებს მიუბრუნდა, მუყაოს
ყუთზე ჩამოჯდა და ხელები მუხლებზე დაიწყო.
_ უი, ქალო, შენ არ იცი ახალი ამბავი, არა? შემოირტყა თავში ხელი დინომ, მერი დაუწვენიათ საავადმყოფოში.
_ რას ამბობ! რა სჭირს მაგ საცოდავს? შეიცხადა ლილი დეიდამ.
_ ფილტვის კიბო უთხრეს თურმე, ჩურჩულით გააგრძელა დინარამ.
_ აუჰ! საწყალი… აბა, რა დაემართებოდა, რასაც ეგ მღეროდა…
ქეთის
კინაღამ სიცილი წასკდა. რა შუაში იყო ქალბატონ მერის სიმღერა მის
ავადმყოფობასთან? თუმცა, ერთ რამეს ახლაღა ჩაწვდა რამდენი ხანია, მერის
სიმღერის ხმა არ გაუგონია. აი თურმე, რაში ყოფილა საქმე.
გული დასწყდა.
ამ ცნობამ ცუდ ხასიათზე დააყენა, მაშინვე დაემშვიდობა თავშეყრილ მეზობლებს,
იზას და ლიზას გადაულაპარაკა, რომ დაისვენებთ, მერე ჩემთან შემოიარეთო და
სახლში შევიდა.
მიმაგრება: |