_ გისმენთ…
_ სადა ხარ, გოგო, მოვკვდით შენი ჯავრით, გაისმა დის შეშფოთებული ხმა.
_ იქ ვიყავი, არ დააკონკრეტა ქეთიმ.
_ ამდენ ხანს რატომ დაგაგვიანდა?
_ მქონდა მიზეზი. რა იყო, რო?
_ არაფერი. შემჭამა დედაშენმა, დარეკე და დარეკე, გინდა თუ არა, გაიგე, სად არისო. ხომ იცი, რა ფეთიანია.
_ ჰოდა, აქა ვარ. ყველაფერმა მშვიდ და მეგობრულ ატმოსფეროში ჩაიარა, იხუმრა, რატომ არ მითხარი, ვაკეში თუ აპირებდი დარჩენას?
_ არ ვაპირებდი, მაგრამ მამას წნევამ აუწია და ვერ მივატოვე.
_ რას ამბობ! როგორ არის?
_
ახლა არა უშავს. წამალი დავალევინეთ და ცოტა ხასიათზე მოვიდა. მეც დავრჩი,
რა ვიცი. შენ ხომ არ მოიწყინე უჩემოდ? იმედია, მარტო ხარ, ჰა? სიცილი
გაისმა ყურმილს იქიდან.
_ იმედია, მარტო ვიქნები, ორაზროვნად უპასუხა ქეთიმ და ლადოს გადახედა. თან ხელით ანიშნა, დაჯექი, ფეხზე რას დგახარო.
ქეთი, როგორც იქნა, დაემშვიდობა სესილს, ყურმილი დაკიდა და საათს დახედა. ორი ხდებოდა.
_ რა დრო გასულა, გაკვირვებულმა ჩაილაპარაკა, მერე ლადოს გადახედა ღიმილით.
_ დიდხანს მელოდი?
_ საკმაოდ, მაგრამ არა უშავს. დღისით მე ისეთი მოუცლელი ვარ, მაინც ამ დროს უნდა მოვსულიყავი, დაამშვიდა მამაკაცმა.
_ ყავას ხომ დალევ? ჰკითხა. პასუხს არ დაელოდა, ისე გავიდა სამზარეულოში. იცოდა, ლადო ყავაზე უარს არ იტყოდა.
_
შენს მოდუღებულ ყავაზე როგორ ვიტყვი უარს, მაგ საქმეში ჩემპიონი ხარ,
მიაძახა მამაკაცმა და სავარძელში მოკალათებული ოდნავ ჩაცურდა ძირს, ფეხები
უფრო მოხერხებულად გაშალა და ოთახის დათვალიერებას (ვინ იცის, მერამდენედ)
შეუდგა.
ქეთი მალე მობრუნდა ყავის ჭიქებით ხელში.
_ უჰ, რა სურნელი შემოიტანე! ვანილი უქენი, არა?
_
ეგ თვითონ არის ვანილიანი, არ სჭირდება დამატება. შენგან დაჩვეული, სესილი
სხვა ყავას არ ყიდულობს და არც სვამს, ხაზი გაუსვა ქეთიმ ნათქვამს.
ლადოს
ხმა არ ამოუღია. თვალები დახარა. მერე უხერხულობის გასაფანტავად თითები
აათამაშა სავარძლის სახელურზე, თითქოს პიანინოზე უკრავსო. ბოლოს ყავის
ჭიქას დასწვდა. ქეთიმ მეტი ვეღარ მოითმინა.
_ ლადო, შენ ისე არ
მოხვიდოდი აქ… სიმართლე გითხრა, ვერ ვხვდები მიზეზს… მე რა შუაში ვარ?
ძალიან კი ერიდებოდა ამის თქმა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა. ლოყები
შეეფაკლა.
_ სესილის გამო მოვედი, მაგრამ შენთან, ყრუდ ჩაილაპარაკა მამაკაცმა და ფინჯანი ფრთხილად დადო ჟურნალების მაგიდაზე.
ქეთიმ გაოგნებულმა გახედა პოტენციურ "სიძეს”.
_ ვერ გავიგე. არ მესმის, რისი თქმა გინდა…
_ გეტყვი. ახლავე აგიხსნი. ოღონდ, ცოტა დავალაგებ სათქმელს, თორემ შეიძლება რაღაც სიგიჟე გამომივიდეს, კარგი?
ქალმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
_
ქეთი, შენ ჭკვიანი გოგო ხარ და ადვილად გამიგებ, რასაც ახლა ვიტყვი. შენ
კარგად იცი, მე როგორ მიყვარდა შენი და და როგორ პატივს ვცემდი. ცოლად
რატომაც არ შევირთე, ისიც კარგად გესმის. მე პატარა ბიჭი აღარა ვარ უკვე.
დადგა დრო, ოჯახი შევქმნა, ცოლი შევირთო, შვილიც ხომ მინდა… სახლშიც
გამიხურეს საქმე… არადა, ჩემთვის ცოტა ძნელი იყო ამის გაკეთება. სესილთან
ურთიერთობის გაწყვეტა გამიჭირდებოდა. დედაჩემს კიდევ, ნაღდად ვერ ვეტყოდი,
განათხოვარი ქალი მიყვარს და ცოლად უნდა მოვიყვანო-თქო. ძალიან გთხოვ,
სწორად გამიგე. დედების ამბავი შენ კარგად მოგეხსენება. ის კიდევ ავადმყოფი
ქალია, ერთხელ ნაინფარქტალი და შემეშინდა… ხომ გესმის… ერთი სიტყვით, ეს
ერთი თვეა, ოჯახში ჩემი "დამუშავება” მიდის. გამაცნეს ვიღაც და გაჩაღდა
აგიტაცია-პროპაგანდა, თუ რა კარგია ოჯახი, ცოლი, შვილი და რა ვიცი, მოკლედ…
რა საამურია ცხოვრება…
ქეთიმ ალმაცერად გახედა ლადოს. აშკარად არ
სიამოვნებდა მამაკაცის მონათხრობი. ფიქრებით სესილს გადაწვდა. საწყალი
გოგო! ამის გულისთვის იკლავდა თავს?
_ მეც ავყევი მაგათ ფეხის ხმას,
გააგრძელა ლადომ, განსაკუთრებით ჩემი და აქტიურობდა. ჯერ ვშაყირობდი,
სიტყვას ბანზე ვუგდებდი, მაგრამ იმდენი ქნეს, ერთ მშვენიერ დღეს შინ
დამახვედრეს… კაცი საკმაოდ სუსტი არსება ყოფილა, იცი?.. _ ლადო გაჩუმდა,
მერე დარჩენილი ყავა მოსვა და ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო.
ქეთი წამოდგა და საფერფლის მოსატანად გავიდა. ლადომ ნერვულად მოუკიდა სიგარეტს, ღრმა ნაფაზი დაარტყა და ბოლი ცხვირიდან გამოუშვა.
_ ესე იგი, უკვე ცოლიანი ხარ? შეგვიძლია, მოგილოცოთ? თავი ვერ შეიკავა ქეთიმ, ირონია შეეტყო სახეზე.
_ არა კაცო, რა ცოლიანი. სახლში ისე დამახვედრეს, გასაცნობად. იქით რომ ვერ მიმიყვანეს, აქეთ "მაახლეს”.
_ ა-ა-ა! მეც არ ვიფიქრე, ცოლი თუ ჰყავს, ჩვენგან რა უნდა-თქო, არ ცხრებოდა ქეთი.
_
რაც სესილს ვიცნობ, სხვა ქალისკენ არ გამიხედავს, არ შეიმჩნია ლადომ მისი
ტონი, სურვილიც არ გამჩენია, ისე მავსებდა მასთან ყოფნა. მაგრამ მეგონა,
რომ სესილთან ურთიერთობის დამთავრება არ გამიჭირდებოდა. განსაკუთრებით ბოლო
ხანებში. ისე ხშირად ხომ ვეღარ ვიცლიდი მისთვის, ვერ ვხვდებოდით ერთმანეთს
რეგულარულად. არც მაღელვებდა ეგ ამბავი, სიმართლე რომ ვთქვა. მერე სესილმა
წუწუნს მოუმატა. ამან პირიქით იმოქმედა ჩემზე. რაღაც მობეზრების მომენტები
გამიჩნდა. ალბათ იმიტომ, რომ სადღაც მაინც ცდუნების წინაშე ვიდექი. ის,
რაღაც ახალი, მიუჩვეველი ურთიერთობა მექაჩებოდა თითქოს, რაღა
დამაინტრიგებელი იყო ეს ყველაფერი _ ოჯახი, ცოლი, შვილი… ახალი ქალი…
სესილს ეს არ გამორჩენია. ის მე დიდი ხანია, მიცნობს და ჩემი ხასიათი
ზეპირად იცის. მიხვდა, ჩემი ცვლილების მიზეზი მარტო მოუცლელობა რომ არ იყო.
ყველაფერს ძალიან კარგად მიხვდა. ამიტომაც დამასწრო და პირველმა თქვა
ურთიერთობაზე უარი. შენ ალბათ იცი, ყველაფერი როგორ მოხდა, არა?
_ კი, ვიცი.
_
არც ისე ადვილი ყოფილა ეს ყველაფერი, როგორც მე მეგონა. სულ სამჯერ
შევხვდი იმ გოგოს და იცი, რაში დავიჭირე ჩემი თავი? გამუდმებით სესილს
ვადარებდი _ ყველგან და ყველაფერში. ამას სესილი სხვანაირად ამბობს, ამას
სხვანაირად აკეთებს, ისე არ იცინის, ის ასეთ სიტყვებს არ ხმარობს და რა
ვიცი, ვერაფრით შევეგუე აზრს, რომ სესილი უკვე დამთავრებული ზღაპარია, რომ
მას არაფერი აქვს საერთო ამ ახალთან. ყველაფერ ამას ისიც დაერთო, რომ ვერ
მოვინელე მისგან უარყოფა. პირველს მე რომ გამეწყვიტა ურთიერთობა მასთან,
შეიძლება, ასე ძლიერ არ განმეცადა, მაგრამ მისმა ერთმა წინადადებამ
ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. იცი, რა მითხრა ბოლოს? კარგი იქნებოდა,
ადამიანებს დამსახურებისდა მიხედვით შეეძლოთ ერთმანეთის შეყვარებაო. იმ
წუთებში მისი სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ მერე და მერე,
რომ დავფიქრდი, გავგიჟდი. ეს რა მითხრა! იცი, რა მითხრა? ესე იგი, მე
დავიმსახურე შენი სიყვარული, შენ კი ვერ შეძელი მისი დაფასებაო. მეორე
მხრივ, რა გამოუვიდა, იცი? შენ არ იმსახურებ ჩემს სიყვარულს, მაგრამ მე
მაინც მიყვარხარო. გაიგე? მაშინ ვუთხარი, რაღაც ვერ გავიგე, მაგით რისი
თქმა გინდა-მეთქი. მოვა დრო და გაიგებო, მიპასუხა.
მოვიდა დრო და
გავიგე. თანაც რა მწარედ გავიგე… მე მეტი არ შემიძლია. მე ასე აღარ
შემიძლია, ლადომ თავი ჩაქინდა და კვლავ დაარტყა ნაფაზი. თვალები დაენისლა.
_ ახლა რას აპირებ? ქეთიმ თითები გაატკაცუნა და თანაგრძნობით შეხედა ლადოს. თითქოს შეეცოდა კიდეც.
_
ერთი კვირაა, ნორმალურად არ მიძინია. თითქმის ყოველღამე მესიზმრება.
სექსიც კი მესიზმრება, დამიჯერებ? თან ისე ცხადად, თითქოს არც მძინავს,
თითქოს მართლა გვერდში მიწევს, აგერ, ორ სანტიმეტრში, ხელს გავაყოლებ და…
უცებ სიცარიელე. ცუდადა ვარ, ქეთი, ცუდად და უნდა დამეხმარო…
_ რაში, ლადო, მე რაში დაგეხმარო?
_
უთხარი, შემირიგდეს. მე ვიცი მაგის ამბავი, ახლა აქ რომ დამინახოს, ერთ
ამბავს დამაწევს. ამიტომ მინდოდა შენი ნახვა. შენ ყველაფერს მოახერხებ,
თანაც უმაღლეს დონემდე. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ერთ რამეს მივხვდი
თურმე ცხოვრებაში მხოლოდ ერთი ქალი მყვარებია და სხვას ვერც ვერასდროს
შევიყვარებ. მე კი ვერ დავაფასე იგი სათანადოდ.
_ ეს გასაგებია, მაგრამ
ოდესმე ხომ უნდა დასრულდეს თქვენი ურთიერთობა, ლადო. იქნებ ჯობდეს,
იმყოფინოს ახლა უკვე გადავლილი ტკივილი, ყველაზე მწარე დღეები ხომ უკან
დარჩა… იგი თითქოს შეეჩვია უშენობას. ვერ ვიტყვი, რომ ბედნიერი და
გახარებული დადის, მაგრამ… თითქოს რაღაცით დამშვიდდა, თითქოს შეურიგდა
ბედს. რა ვიცი, ყოველ შემთხვევაში ასე ჩანს ჩემს თვალში. ახლა მეც თუ
მატყუებს, არ ვიცი… მაგრამ… იქნებ არ ღირს ძველი ტკივილის განახლება?
_ მე მეტის ატანა არ შემიძლია, სასოწარკვეთილება გაისმა ლადოს ხმაში.
_
შენ გგონია, სესილს შეეძლო? იფეთქა უცებ ქეთიმ, მე არ შემეძლო, მე ასე, მე
ისე… სულ შენს თავზე რომ ლაპარაკობ, ერთხელ თუ გიფიქრია, რა დღეში იყო
თვითონ? რა გადაიტანა შენთან განშორებით? შენ არ იცი, ლადო, როგორ უყვარხარ
ჩემს დას, ვერც ვერასდროს გაიგებ, რას განიცდის იგი შენთან ყოფნით და
უშენობით. რის ფასად დაუჯდა მას ამ ყველაფერზე უარის თქმა… მისი ნაქმრევობა
პრობლემა გაგიხდა. მე ვფიქრობ, ნამდვილი სიყვარულისთვის მიზეზი არ უნდა
არსებობდეს, თუნდაც "მსხვილმანი” მიზეზი… შენი დაც ხომ განათხოვარია.
ამიტომ რა, უცოლო კაცს ვერ უნდა გაჰყვეს? ქეთი თავის თავს ვერ ცნობდა. ისე
გაწიწმატდა, რაც ენაზე მოადგა, ყველაფერი თქვა, უკან არ დაიხია. ლადომ
ქალის ასეთ აფოფვრაზე ღიმილი ვერ შეიკავა.
_ მეც მანდა ვარ, შენ რომ იცოდე. ძალიან გთხოვ, ბოლომდე მომისმინე…
უცებ ტელეფონმა დარეკა. ქეთი მიხვდა, ამ დროს გიორგის გარდა არავინ მოიკითხავდა.
_ წიწაკა უფრო ტკბილია, თუ შაქარი უფრო მწარეა? ყურმილში მხიარული ხმა გაისმა.
_ მატარებელი უფრო ჩქარა გარბის, ღიმილით ჩასძახა ქეთიმაც.
_ როგორა ხარ, დათოვლილო გაზაფხულო?
_ მე კარგად, შენ?
_ ცუდად…
_ რატომ?
_ აბა რა ვიცი, მთელი საღამოა, დაგეძებ, გირეკავ, შენ კიდევ… არ პასუხობ ჩემს ზარებს.
_ არ ვიყავი შინ, გიორგი.
_ მივხვდი, რომ არ იყავი, მაგრამ სად იყავი, ამის თქმა მაინც თუ შეიძლება?
_ იქ ვიყავი, შენ რომ მირჩიე, იმასთან… ქარაგმებით დაიწყო ქეთიმ ლაპარაკი. არ უნდოდა, ლადოს გაეგო.
_ ჰო-ო-! მერე, მერე?
_ მერე არაფერი. შედეგი ასე უცებ ხომ არ იქნებოდა. უნდა დაველოდო რამდენიმე დღე.
_ როგორ ფიქრობ, ეფექტი თუ მოახდინე?
_ ვერ გეტყვი. ეგ საკმაოდ რთული საკითხია. შეიძლება არც.
_ უფრო დაწვრილებით არ შეგიძლია, მითხრა? არ ეშვებოდა გიორგი.
_
ახლა ვერაფერს გეტყვი. სტუმარი მყავს, უყურადღებოდ ხომ არ დავტოვებ.
მაპატიე, რა. თუ გინდა, დამიტოვე შენი ნომერი და მერე მე დაგირეკავ.
_ მატყუებ, ახლა რა დროს სტუმარია, თითქოს გული დასწყდა მამაკაცს, ჩემი თავიდან მოშორება სურსო
_ არ გატყუებ. გინდა, დაგალაპარაკო? ლადო, მოდი, ერთი სიტყვა მაინც უთხარი.
ლადომ ყურმილი ჩამოართვა ქეთის და ოდნავ დაბნეული უცნობს მიესალმა.
_ ალო, გამარჯობა. მართლა სტუმარი ვარ, გვიანი სტუმარი, თქვა და გაიღიმა.
_ გაიგე? სიცილით ჰკითხა ქეთიმ გიორგის.
მამაკაცი ხმას არ იღებდა.
_ ალო! ჩასძახა ქეთიმ ყურმილში.
_ მესმის, მესმის, ცივად გაისმა გიორგის ხმა.
_ რა იყო, რა დაგემართა? ქეთი მიხვდა, რაც ეწყინა უჩინარ თაყვანისმცემელს, _ შენ რა, ხომ არ ეჭვიანობ? გაიცინა.
_ კარგად იყავი, ქეთი, მერე შეგეხმიანები, გულგრილად თქვა და ტელეფონი გათიშა.
ქეთის
ხელში შეაცივდა ყურმილი. ამას ნამდვილად არ ელოდა. რომ არც ათქმევინა, ვინ
ჰყავდა სტუმრად? რა უცნაური ბიჭია! ასე თუ ეჭვიანობს, გიგისთან რატომღა
გულშემატკივრობს? იმიტომ, რომ იცის, გიგი ქეთისთვის უპერსპექტივო
ვარიანტია. ის ქეთის სიყვარულს უარყოფს. ამიტომ უიმედობამ შეიძლება ქალი
მისკენ მოაბრუნოს. ასეა. გიორგი სწორედ აქეთკენ უმიზნებს. ჰმ! ქეთი ამას
კარგად ხვდება. ახლა ფაქტის წინაშე რომ დადგა, ალბათ იფიქრა, "პაკლონიკები”
შუაღამისას შინ დაუდიანო. რა ბრაზიანი ყოფილა…
_ მე ხომ არ გავაფუჭე რამე? უხერხულად იკითხა ლადომ.
_ არა, რას ამბობ, რა უნდა გაგეფუჭებინა.
_ რა ვიცი, რაღაც ისე გამოვიდა…
_ არა, მეგობარია მხოლოდ, მეტი არაფერი, ხელი ჩაიქნია ქეთიმ.
კვლავ დარეკა ტელეფონმა. ქეთიმ დააგვიანა ყურმილის აღება. ამჯერად მეგი იყო. გაუკვირდა.
_ ამ შუაღამეს რამ გაგახსენა ჩემი თავი?
_ შენ ვაბშე, ამქვეყნად ხარ? სად დამეკარგო, ქალო! უსაყვედურა დაქალმა, სად დადიხარ, ერთი გამაგებინე!
_ ხვალ გნახავ და მოგიყვები ყველაფერს, ახლა არ მცალია, რა, მეგი? სთხოვა მეგობარს ქეთიმ.
_ კი მაგრამ, ამ შუაღამეს რას აკეთებ იმისთანას, ჩემთვის რომ არ გცალია?
_ სტუმარი მყავს.
_ ვინ? ვინ? პატარა ბავშვივით დაინტერესდა მეგი.
_ ლადოა ჩვენთან, სესილის მეგობარი.
_ ააა! მოკითხვა გადაეცი ჩემგან.
_ აუცილებლად. ხვალ ამოვალ შენთან, იქნები შინ?
_ აბა, სად წავალ. აუცილებლად ამოდი, იცოდე, გელოდები, კარგი?
_ ამოვალ…
ქეთიმ ხელები გაშალა და ლადოს მოუბოდიშა.
_
ნამდვილი სმოლნია ჩვენს სახლში. ხომ ხედავ, ახლა მოუნდა ყველას დარეკვა,
თითქოს განგებ გვიშლიან ხელს საუბარში. იმედია, ეს ბოლო ზარი იყო. მე
გისმენ…
_ ჰოდა, იმას ვამბობდი, როცა მივხვდი, სესილის გარდა სხვა ქალის
ხსენებაც აღარ მინდოდა, მივაჭერი დედაჩემთან და შორიდან დავუწყე შემოვლა.
ხან აქედან მოვუარე, ხან იქიდან, ხან ჩემი და ვუხსენე… ბოლოს სხვათა შორის
ჩამოვუგდე საუბარში, მე რომ ნაქმარევი ქალი მოვიყვანო, შენ რას
იტყვი-მეთქი. იცი, რა მიპასუხა? ქმარი რა, მზითევში ხომ არ მოყვებაო.
მთავარია, შენ გინდოდეს და შენ იყო დარწმუნებული მის სიავკარგეში, სიტყვა
"განათხოვარი” სანქცია კი არ არის ქალისთვისო. გესმის? ნაღდად არ ველოდი
ეგეთ რამეს. რა გული მომითმენდა ამის შემდეგ? მაშინვე შენი ნახვა
გადავწყვიტე.
_ რა გინდა, ლადო, რა გაქვს ჩაფიქრებული, შენი ვერაფერი გამიგია, მსუბუქად უსაყვედურა ქეთიმ.
_ ცოლი უნდა შევირთო და შენ უნდა ქნა ეგ საქმე, გადაჭრით თქვა ლადომ.
მიმაგრება: |