_ ა, ქალი! რა დროზე მოხვედი, რომ იცოდე, მხიარულად შესძახა გიგიმ, როგორ
მჭირდებოდა ახლა გაგრილება! ფეხზე წამოდგა და ქალს ჭიქები ჩამოართვა,
უღრმესი მადლობა.
_ ყავა რამდენ ხანში შემოვიტანო? გულგრილად იკითხა მიმტანმა.
_ ოც წუთში, გიგიმ ჯიბეზე გაიკრა ხელი, ორლარიანი ამოაძვრინა და ოფიციანტს წინსაფრის ჯიბეში ჩაუდო.
_ გმადლობთ, სახე არ შეცვლია ქალს, ისე მიიღო ფეშქაში და ნელი ნაბიჯებით დატოვა იქაურობა.
_ გიგი, შეიძლება ერთ კითხვაზე მიპასუხო? ქეთი გაუნძრევლად იჯდა, თითქოს ერთ ადგილს მიელურსმნაო.
_ მკითხე, მამაკაცი სმენად იქცა.
_ მაშინ… მაშინ რა საჭირო იყო ის ყველაფერი, რაც ჩვენ შორის… მოხდა… ხდებოდა… თუკი…
_
ჩვენ შორის ისეთი არაფერი მომხდარა, ან შენ და ან მე უჩვეულოდ რომ
მოგვჩვენებოდა. შენთვის ასეთი დამოკიდებულება, მე მგონი, არ იყო უცხო. არც
ჩემთვის, სხვათა შორის. ჩვენ ხომ ერთმანეთს თხოვნას ვუსრულებდით მხოლოდ. არ
მეთანხმები? არც მიფიქრია, თუ ეს რამე სერიოზულში გადაიზრდებოდა.
ქეთის თითქოს ცივი წყალი გადაასხეს. სახე უხურდა. ცოტაც და ღრიალს მორთავდა.
_ მე წავალ, ჩურჩულით თქვა და წამოდგა.
გიგი ფეხზე წამოიჭრა და მკლავში ჩაავლო ხელი.
_
მოიცა, მოიცა, ასე არ გამოვა. რას ჰქვია, წახვალ. ჯერ ერთი, აქ მე
მოგიყვანე და მევე უნდა წაგიყვანო. მეორეც, ჯერ არ დამიმთავრებია ჩემი
სათქმელი, ცოტა ხენს შეჩერდა, მერე დაჯდა, ქეთიც დასვა და თითქოს
შეშფოთებული მზერა მიაპყრო ქალს, შენ გესმის, საერთოდ, რა არის სიყვარული?
ან ხარ კი ამისთვის მზად? იქნებ ცდები და ეს ის არ არის, რასაც ჭეშმარიტი
გრძნობა ჰქვია? თუ ეს ასეა, მაშინ…
_ რა, მაშინ? შეაწყვეტინა ქეთიმ და ჯიქურ გაუსწორა თვალი.
_ ჩვენ უფრო ხშირად უნდა შევხვდეთ ერთმანეთს და, ამასთან, სხვებთან უნდა გაწყვიტო ყოველგვარი ურთიერთობა, დაამთავრა გიგიმ.
_ სხვებთან? მე არავის ვხვდები. რაც შენ გაგიცანი, მას მერე არავის შევხვედრივარ, წამოცდა უცებ.
_ ჰო მაგრამ, დავიჯერო, ტელეფონზეც არ გირეკავენ? ქეთის ისე ვინ მოასვენებს? ახლა სხვა მხრიდან მოუარა გიგიმ.
_ არა, არავინაც არ მირეკავს. ყველას ავუკრძალე, იცრუა ქეთიმ, გულში კი დაამატა: "გიორგის გარდა”.
"გიორგის გარდა”, კიდევ ერთხელ გაივლო გულში…
მაგრამ
გიორგი არ ითვლება, ბატონო! ქეთი მას მხოლოდ მეგობრად მიიჩნევს. გათავდა
და მორჩა. ქეთი ხომ ნამდვილად ასე მიიჩნევს. ასე რომ, ტყუილი სულაც არ
გამოსვლია.
_ სულ არავინ? ჩაეძია მამაკაცი.
_ სულ არავინ, ქეთიმ მზერა აარიდა.
_ შეჭამე ეგ ნაყინი, თორემ გადნება, თავით ანიშნა გიგიმ.
ქეთიმ უხალისოდ მოჰკიდა კოვზს ხელი და ნელა შეუდგა ნაყინის ჭამას.
_ იმედი არასდროს კვდება, ხმადაბლა თქვა გიგიმ.
_ არასდროს, გაიმეორა ქეთიმ და მწარედ ჩაიღიმა.
ეს
გიორგის საყვარელი ფრაზაა. უიმედოდ შეყვარებული ამ სიტყვებით ინუგეშებს
ხოლმე თავს ქეთისთან საუბარში. აჰა! ხომ ამბობდა, ყველა კაცი ერთნაირიაო.
მალე
ოფიციანტიც შემოვიდა. ახლა ორი ფინჯანი ყავა შემოიტანა და ფრთხილად
შემოდგა მაგიდაზე. ამჯერად გიგი არ მიხმარებია. რატომღაც ჩაფიქრებული იჯდა.
_ კიდევ ხომ არ ინებებთ რამეს? მორიდებით იკითხა ქალმა.
_ არა, არაფერს. გმადლობთ, ქეთიმ თავის თავზე აიღო ინიციატივა და ყავის ფინჯანი ახლოს მიიწია.
ფრთხილად
მოსვა. ეგემრიელა. კიდევ მოსვა. გიგის მზერა გაშტერებოდა. ოფიციანტი
გავიდა. ქეთიმ გაშლილი ხელისგული სახესთან "დაუნიავა” მამაკაცს. გიგი
გამოერკვა.
_ შორს წავედი… დამნაშავესავით გაიღიმა.
_ ყავა დავლიოთ და წავიდეთ, გვიანაა უკვე.
_ მანქანით არ გავისეირნოთ?
_ გასეირნება არ იქნება. ჩვენ სანამ აქედან თბილისში ჩავალთ…
_ არა, მე "დიდ გასეირნებაზე” ვიძახი.
_ "დიდი გასეირნება” რას ჰქვია?
_
აი, მე და შენ მარტო, დიდხანს, დიდხანს რომ ვივლით თბილისის ქუჩებში და
ვისეირნებთ და ვისეირნებთ დიდხანს თუნდაც დილიდან საღამომდე, ან საღამოდან
დილამდე.
_ დილიდან საღამომდე მოგწყინდება. მე ხომ არა ვარ შენი ოცნების ქალი.
_ იქნებ გახდე, რა იცი? გიგიმ მრავალმნიშვნელოვნად გახედა.
_ იმედი არასდროს კვდება, გაიმეორა ქეთიმ მისი სიტყვები და კვლავ მოსვა ყავა.
_
კარგი სიყვარულის ახსნა გცოდნია, მამაკაციც დაწვდა ყავის ჭიქას, უ-უ-უ! რა
კარგი ყავაა! მე რომ მიყვარს, სწორედ ისეთი. ამ ბოლო ხანებში ყველაფერი
ისეთი მხვდება, მე რომ მიყვარს, ჩაიცინა და ცოტა ნაყინი ჩააგდო ფინჯანში.
_ მაგალითად? დაინტერესდა ქეთი.
_ მაგალითად… ყავა, ნაყინი, მანქანა და… და ქალები… ქალებთან ერთად ღვინო და დუდუკი.
_ კარგია, რომ ხუმრობის ხასიათზე ხარ, ამოიოხრა ქეთიმ.
_
აბა, შენი აზრით, როგორ ხასიათზე უნდა ვიყო? კაცს ამისთანა ქალი სიყვარულს
რომ აგიხსნის, შეიძლება ცუდ ხასიათზე დადგე? გეკითხები, შეიძლება?
_ არ ვიცი. ალბათ, არ შეიძლება.
_ ალბათ კი არა, არ შეიძლება.
_ წავედით, რა? სთხოვა ქეთიმ
_ როგორც იტყვი, ფეხზე წამოდგა გიგი, შენ მანქანასთან დამელოდე, მე ახლავე მოვალ. დანახარჯს გადავიხდი.
გარეთ
გამოვიდნენ. გზაში გიგიმ გადაიფიქრა, ჯერ ქეთი მიაცილა მანქანამდე, კარი
გაუღო და მხოლოდ ამის შემდეგ გატრიალდა. დიდხანს არ შეყოვნებულა. უმალვე
მობრუნდა და საჭეს მიუჯდა.
_ გინდა, ჯვარზე ავიდეთ? ჰკითხა მოულოდნელად.
_ არა, არ მინდა. შინ წავიდეთ, ყველაფრის ხალისი დაკარგა ქეთიმ.
გიგი არ ჩქარობდა მანქანის დაქოქვას.
_ რას ვუცდით? მიუტრიალდა ქალი.
_ ვფიქრობ, თქვა მამაკაცმა.
_ რაზე?
_ სად წაგიყვანო. ორი ვარიანტი მაქვს, ან სახლში უნდა მიგიყვანო, ან… აღარ გააგრძელა.
_ სახლში წამიყვანე, მოითხოვა ქეთიმ.
გიგის გამეორება არ დასჭირვებია. მანქანა ნელა მოატრიალა და შემდეგ მთელი სისწრაფით მოწყდა ადგილიდან.
ჭიშკრიდან ცოტა მოშორებით დაამუხრუჭა და ძრავა გამორთო.
_ დიდი მადლობა ყველაფრისათვის, თქვა ქეთიმ და კარის გამოღება დააპირა.
_ მოიცა, გიგი გადმოიხარა და მოულოდნელად გულში ჩაიკრა ქეთი, ჩვენი მშვენიერი ქეთი.
ქალი ოდნავ გაუძალინდა.
_ რა სულელი ხარ, რომ იცოდე, ზედ ყურთან უჩურჩულა მამაკაცმა და კოცნა დაუწყო.
ქეთი
ნელ-ნელა მოეშვა. ყველაფერი დაავიწყდა. სიამაყეს მოუკვდა პატრონი. რა
მოხდა მერე, თუ არ უყვარს. უარი ხომ არ უთქვამს! ჰოდა, იყოს, რაც არის.
ქეთი ამაზეც თანახმაა…
ფარებჩამქრალი "ჯიპი” დიდხანს იდგა ჩაბნელებულ ქუჩაზე. ქეთის ეზოს ჭიშკართან კი ვიღაც მამაკაცი მოუთმენლად სცემდა ბოლთას…
როდის-როდის
გაიღო მანქანის კარი… ქეთი ნაჩქარევად დაემშვიდობა გიგის და ფრთხილი
ნაბიჯებით დაუყვა ტროტუარს. გიგიმ უკუსვლით დაძრა მანქანა და ნელ-ნელა
თვალს მიეფარა. ჭიშკარს მიუახლოვდა თუ არა, ქეთიმ ხის ქვეშ მოძრავი ლანდი
შენიშნა. ცოტა არ იყოს, შეეშინდა. შედგა. იგრძნო, როგორ აუკანკალდა
მუხლები. თუმცა, რისი ეშინია? მართალია, უკვე გვიანაა და ქუჩაში არავინ
ჭაჭაჭანებს, სამაგიეროდ, ირგვლივ ფანჯრები გაჩახჩახებულია. საკმარისია,
ერთი დაიყვიროს, რომ უცებ მთელი ქუჩა მოგროვდება მის ირგვლივ.
კვლავ გააგრძელა გზა. სადარბაზოს რომ მიუახლოვდა, ლანდი უცებ მოშორდა ხეს და მისკენ დაიძრა.
_ ქეთი, შენა ხარ? ხმადაბლა შესძახა უცნობმა.
_ მე ვარ, რომელი ხარ? ცოტა არ იყოს, იმედი მოეცა ქალს, მაგრამ მაინც შეშინებული ჩანდა.
_ ლადო ვარ, მიუახლოვდა ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი ლანდი.
_ უჰ, ლადო, შენ რა გითხარი. როგორ შემაშინე, რომ იცოდე… დედა-ა-ა! კინაღამ სული გამძვრა, გულზე ხელი დაიდო ქეთიმ.
_ კი მაგრამ, რისი შეგეშინდა? თითქოს მოიბოდიშა მამაკაცმა.
_
რა ვიცი. ჯერ ერთი, არ გელოდი ამ შუაღამეს და მეორეც, ხომ არ ვიცოდი, ვინ
იყავი. ვიფიქრე, ვიღაცაა ჩასაფრებული და ჩემი გაძარცვა განუზრახავს-მეთქი.
ლადოს ხმამაღლა გაეცინა.
_ აქ რატომ დგახარ, სახლში ვერ შეხვედი? გაუკვირდა ქეთის.
_ შევედი, მაგრამ, მგონი, შენი და შინ არ არის, მხრები აიჩეჩა მამაკაცმა.
_ რას ამბობ! ვარიანტი არ არსებობს, შინ იქნება.
_ არ არის და.. ლადომ ხელი ჩამოართვა ქეთის.
_
შეიძლება დედასთანაა, ვაკეში. ჰო, ალბათ… ამ ბოლო დროს ცდილობს, იშვიათად
დარჩეს სახლში. შენ ფეხით ხარ მოსული? ირგვლივ მიმოიხედა ქალმა.
_ არა, ეგერ დავაყენე მანქანა, მეორე ჭიშკართან, წინ გაიშვირა ხელი ლადომ.
_ შემო, ქეთი ხელის ცეცებით დაუყვა გვირაბივით გრძელ ტალანს. ლადომ სანთებელას გაჰკრა.
_ ამ "ტუნელში” ერთ ნათურას ვერ დაკიდებთ? ყველას მაგივრად ქეთის უსაყვედურა მამაკაცმა.
_ უჰ, რა ვიცი, ერთი. მე ხომ არ დავკიდებ, აირიდა შენიშვნა ქალმა და კარს გასაღები მოარგო
ლადო
პირველ ხანებში ხშირად სტუმრობდა დებს. ეს მაშინ, როცა უფრო ეცალა, უფრო
უყვარდა და უფრო იჩენდა ყურადღებას საყვარლის მიმართ. ბოლო დროს კი თითქოს
ფეხი ამოიკვეთაო. რამდენი ხანია, მისვლით კი არა, ტელეფონით არ
დაკავშირებია სესილს. შეხვედრაზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი. ნეტავ, ახლა რამ
მოიყვანა? დაიჯეროს ქეთიმ, რომ სესილის ნახვა უნდოდა და ვერ იპოვა? სხვა
დროს მიწას გახეთქავდა და აუცილებლად მიაგნებდა ხოლმე. ძალიან იყო
მონდომებული. დღეს კი… ამხელა კაცი აყუდებულა სადარბაზოსთან და ქურდივით
ჩასაფრებული ელოდება… მაგრამ ვის? არა, ალბათ, ქეთის ნახვა უნდა, თორემ
სესილის ადგილსამყოფელს ადვილად მიაკვლევდა. ბოლოს და ბოლოს, დარეკავდა
ვაკეში და იქ არ დახვდებოდა? რა, პირველად დარეკავდა, თუ? არა, აქ რაღაც
სხვა ამბავია. ქეთი ვერ მიმხვდარიყო, რა უნდა ყოფილიყო ლადოს ვიზიტის
მიზეზი.
ოთახში შევიდა თუ არა, ტელეფონი აწკრიალდა. სანამ ყურმილს დაწვდებოდა, ლადომ მკლავში ჩაავლო ხელი და ჩურჩულით თქვა.
_ თუ სესილია, არ უთხრა, აქ რომ ვარ.
გაოგნებულმა ქეთიმ მექანიკურად დაუქნია თავი და ყურმილი აიღო.
მიმაგრება: |