სესილი დილით ადრე მოვიდა. ქეთი ჯერ კიდევ ლოგინში იწვა. უფროსი და თავზე წამოადგა ღიმილით.
_ ცუდადაა შენი საქმე, ძვირფასო, თითი დაუქნია ქეთის.
_ რა ხდება? თავი წამოსწია მშვენიერმა ქეთიმ.
_ გათხოვებს დედაშენი, კისკისი აუწყდა სესილს.
_ მათხოვებს? ახლა უკვე ლოგინში წამოჯდა.
_ ჰო. ცისანასთან მოლაპარაკებულა, სექტემბერში დავაქორწინოთ ჩვენი შვილებიოოო…
_ კი მაგრამ, მე არ მეკითხებიან?
_ შენ არა.
_ არც ზეზვას?
_ ზეზვა თანახმაა და, მგონი, ემზადება კიდეც.
_ ეგ სადაური კანონიაო, ვითომ? გაბრაზდა ქეთი.
_ სადაური კანონია და აქაური კანონია, გაიხუმრა სესილმა, ძველ დროში სულ ასე არ ათხოვებდნენ ქალებს?
_ მერე, ის დროა ახლა? შენ მაინც რაღა დაგემართა, ხმას აუწია ქეთიმ და გაღიზიანებულმა ტუჩები მოკუმა.
_ ლადოს არ დაურეკავს?
_ არა, არც გახსენებიხარ.
_ არც "იმას”? გიგი იგულისხმა.
_ არა, არც "იმას”. ორივეს დაგვიქნიეს ხელი, ხომ ხედავ!
_ ერთი მაგათი… არ უნდათ და ნუ უნდათ. რაც არ გინდა, ღმერთმა ნუ მოგცესო, ხომ გაგიგია.
_ ესე იგი, მათხოვებენ? ისევ დაუბრუნდა წინანდელ თემას ქეთი.
_ აბა, აბა!
_ მათხოვებენ და გავთხოვდები, რაც იქნება, იქნება, მოულოდნელად თქვა.
_ გაგიჟდი? ასე უცებ როგორ დანებდი? შეიცხადა სესილმა.
_
აბა, რა ვქნა, "იმას” არ ვუნდივარ, ტყუილად ვიწეწავ ნერვებს. ესენი კიდევ
ასე ადვილად არ დამანებებენ თავს. დედაჩემის ამბავი ხომ იცი. მამამ გაიგო?
_
არა, ჯერ არ უთქვამს. მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, მამა, ხომ იცი, არ ერევა
მაგნაირ საქმეებში. შენ თუ იქნები თანახმა, მამას რა პრეტენზია ექნება.
_ შენ როგორ იტყვი, გავყვე?
_
ნუ სულელობა რაღაცას. ზეზვა რად გინდა, ისედაც კაცების კორიანტელი გაყრია
თავზე. შენ ხომ თავი ქუდში გაქვს. ქუდში კი არა, მე ვიტყოდი, ქუდებში, _
კვლავ გადაიკისკისა სესილმა.
_ წყალს წაუღია სუყველა. სესი, ერთი რჩევა მინდა გკითხო, მაინტერესებს, შენ რას მეტყვი… ქეთიმ ხელები თავზე შემოიწყო.
_ გისმენ, ძვირფასო, მთელი გულისყურით, სესილი ლოგინზე ჩამოუჯდა დას და ყურადღებით მიაჩერდა.
_ გიგის რომ დავურეკო და ვუთხრა, მიყვარხარ-თქო, ნამეტანი იქნება?
გაოგნებულმა სესილმა რაღაცის თქმა დააპირა, მაგრამ ისევ გადაიფიქრა. კარგა ხანს უყურა ქეთის, მერე თავი გადააქნია.
_
პრინციპში… შენ მაინც არაფერს კარგავ. რა ვიცი, არა მგონია, ეს იდეალური
გამოსავალი იყოს, მაგრამ… ცდა ბედის მონახევრეა. მე მგონი, არც არაფერი
დაშავდება მაგითი. ასე იქნება თუ ისე, დღესდღეობით ხომ მაინც უპერსპექტივოა
ეგ საქმე, თქვა ბოლოს.
_ მეც ეგრე ვფიქრობ. აბა, მართლა ზეზვას ხომ არ
გავყვები. ფუჰ, როგორ მეზიზღება, რომ იცოდე… წუხელ დავრეკე გიგისთან,
მაგრამ არავინ მიპასუხა. დღესაც ვცდი. ბოლოს და ბოლოს, ქალი ხომ არ არის,
ისტერიკები დაემართოს. თუ არ უნდა, იტყვის უარს და ეგ იქნება, არა?
მუხლებზე შემოიწყო ხელები ქეთიმ.
_ ჰო, რა. ერთხელ და სამუდამოდ
გაარკვევ ყველაფერს და ან დამთავრდება ეგ ამბავი, ან არადა, უკეთეს
შემთხვევაში, გაგრძელდება და მორჩააა. ქეთის მუხლებს მიეყრდნო სესილი.
ამ
დროს ტელეფონმა დარეკა. სესილი წამოხტა და ყურმილს ეცა. გიორგი იყო. ქეთი
ნელა წამოიმართა ლოგინიდან, შიშველი ფეხებით გაიარა საძინებელი და მეორე
ოთახში გავიდა.
_ ჰო, გიორგი, ჩასძახა ყურმილში და სავარძელში ჩაჯდა.
_ რა ჰქენი, დათოვლილო გაზაფხულო?
_ რაზე მეკითხები? უცებ ვერ მიხვდა ქეთი.
_ დაურეკე?
_ არა, არ დამირეკავს. შენ სად დაიკარგე ეს დღეები, რატომ არ შემომეხმიანე?
_ გასული ვიყავი ქალაქიდან. ამწუთას ჩამოვედი.
_ სად "გულაობდი”? გაიღიმა ქეთიმ.
_ კახეთში, ქორწილში ვიყავი დაპატიჟებული.
_ ჰო-ო? კარგი დრო გაატარე?
_ მაგარი. სულ შენს სადღეგრძელოებს ვსვამდი, ყურმილს იქიდან მამაკაცის სიცილი გაისმა.
_ ასეთ შემთხვევაში მე როგორ უნდა მოვიქცე, მადლობა გადაგიხადო?
_ არა, რა შუაშია მადლობა. შენ ის მითხარი, რა გადაწყვიტე?
_ რა გადავწყვიტე და… უნდა გავთხოვდე.
_ ვა, უჟე? ვის მიჰყვები, თუ საიდუმლო არ არის?
_ არ არის. ერთ "კაი ვაჟკაცს” მირიგებენ. ბანკის მენეჯერია.
_ ზნაჩიტ, "ველიკი ბანკირია?” "უკბინა” გიორგიმ იდუმალ მეტოქეს.
"ველიკი ბანკირი” ენიშნა ქეთის. საიდან ახსოვს ეს ფრაზა? ჰო, მართლა, იმ დღეს არ იყო, ნატოზე რომ თქვა გიგიმ, "ველიკი არტისტიო”?
_ "ველიკია”, "ველიკი”, გაიცინა ქეთიმ.
_ როდის უნდა მოხდეს ეს ამბავი? დაინტერესდა მამაკაცი.
_ როდის და სექტემბერში.
_ აკი სხვა მიყვარსო?
_ მაგ "სხვისგან” მაინც არაფერი გამოდის და "ბედი რატომ უნდა დავკარგო”? _ ირონიულად შენიშნა ქალმა.
_ თუ არ გიყვარს…
_ მერე შემიყვარდება, დაასკვნა ქეთიმ.
_ ან შეგიყვარდება, ან არა. მაგას სჯობდა, "იმისთვის” მოგესინჯა ნიადაგი.
_ ვნახოთ, მაგასაც ვცდი.
_ სცადე, სცადე. რა იცი, რა ხდება.
_ შენ რატომ ხარ ასე მოწადინებული, საინტერესოა?! თვალები მოწკურა ქეთიმ.
_ მე მინდა, რომ შენ ბედნიერი იყო. მეტი არაფერი, ხმა შეეცვალა გიორგის.
_ გმადლობ ყურადღებისთვის. ვეცდები, გავამართლო შენი იმედები, ჩაიცინა ქეთიმ.
_ არა, მართლა, რატომ არ დაურეკე აქამდე, რას უცდიდი? არ ისვენებდა გიორგი.
_ დავურეკე, მაგრამ შინ არ დამხვდა, არ დამალა ქალმა.
_
ჰოო. ეგ სხვა ამბავია. ბოლოს და ბოლოს, გამოჩნდება, აბა სად წავა.
მთავარია, შენ არ დაიხიო უკან. ისე, საინტერესოა, როგორი სიყვარულის ახსნა
იცი.
_ შენ მაგას ვერასდროს გაიგებ.
_ ვიცი, ვიცი. დიდი ხანია, მაგის იმედი აღარა მაქვს. კარგი, ქეთა, კარგად იყავი. მერე დაგირეკავ.
_ გიორგი, მომეცი რა, შენი ტელეფონის ნომერი. ხანდახან მეც მოგიკითხავ.
_ ჩემი? მე… მე ტელეფონი არა მაქვს. მეგობრისგან ვრეკავ ხოლმე.
_ რაღაცას მატყუებ, არ დაიჯერა ქეთიმ.
_ არა, არ გატყუებ. მართლა ასეა. აბა, კარგად. მერე დაგირეკავ.
ქეთიმ
ყურმილი დაკიდა. ცოტა არ იყოს, შეფიქრიანდა. თან ეცოდებოდა გიორგი, თვითონ
შეყვარებული, აქეთ რომ აგულიანებდა ქალს. ხომ არ შეხვდეს? გაიცნობს,
გაივლის მასთან ერთად, გამოივლის… ეჰ, ისეა აბურდული ამ თავის ამბებში,
თვითონაც არ იცის, რა ქნას, რა სჯობია. უკვე ღობე-ყორეს ედება.
ისევ აკრიფა გიგის ტელეფონის ნომერი. ამჯერად გაუმართლა. "კერკეტი კაკალი” შინ აღმოჩნდა.
_ გისმენთ, გაისმა მამაკაცის სასიამოვნო ხმა.
_ გამარჯობა, გიგი. ქეთი ვარ… გაინაზა ქალი.
_ როგორ ხარ, ქეთი? თბილად მოიკითხა გიგიმ.
_ არა მიშავს. შენ?
_ მაგრამ. ორი დღეა, მანქანიდან არ გადმოვსულვარ, კარგ ხასიათზე ჩანდა მამაკაცი.
_ უკვე გადაიფორმეთ? გახალისდა ქეთიც.
_
აბა?! რა დავისვენე, რომ იცოდე. საკაიფო რამეა. ორი დღეა, ქალები ვერ
გადმოვსვი მანქანიდან. გინახავს ეგეთი რამე? ერთს იქ უნდა, მეორეს აქ და რა
ვიცი, მაგათ მიზეზებს რა გამოულევთ. გინდა, შენც გაგასეირნო?
_ მერე მე ვწერივარ შენი ქალების სიაში? ჩაუკრა ქეთიმ.
_ შენ პირველ ადგილზე ხარ სიაში, დამაჯერებლად გაისმა მამაკაცის ხმა.
_ რითი დავიმსახურე ესოდენ დიდი პატივისცემა? გული აუფანცქალდა ქეთის.
_ იმითი, რომ შენ სხვებივით არ მაწუხებ და თავს არ მაბეზრებ. ისინი ლამისაა, ლოგინში შემომიხტნენ.
_ არ გაემტყუნებათ. შენ ახლა ერთ-ერთი პერსპექტიული სასიძო ხარ თბილისში, _ ხმადაბლა თქვა ქეთიმ.
_ სასიძო არა, ის… მაგის იმედი ჰქონდეთ! რა ვქნათ მე და შენ, როდის "დავასველოთ” ჩემი მანქანა?
_ დღესვე, მოულოდნელად წამოცდა ქეთის. ენაზე იკბინა, მაგრამ უკვე გვიან იყო.
_ დღესვე იყოს. ოღონდ მითხარი, რომელ საათზე?
_ ალბათ, საღამოს აჯობებს. თან რაღაც სათქმელი მაქვს შენთვის.
_ ჰოოო. ეგრეც ვიცოდი.
_ რა იცოდი
_ რომ რაღაც სათქმელი გქონდა ჩემთვის.
_ საიდან იცოდი?
_
იმ დღეს რომ დარეკე, ყურადღება არ მიმიქცევია ამისთვის, მაგრამ მერე რომ
დავფიქრდი, მივხვდი, შენ ისე არ დარეკავდი, რაღაც გექნებოდა სალაპარაკო.
სხვა დროს ხომ არასდროს დაგირეკავს ჩემთვის.
_ მაგაში მართალი ხარ. ესე იგი, საღამოს?
_ რომელზე?
_ რა ვიცი, ალბათ, შვიდზე ან რვაზე…
_ მაშინ რვაზე. ლაღიძესთან დაგელოდები, კარგი?
_ კარგი.
სესილს თავი შემოეყო ოთახში და გაფაციცებით უსმენდა ქეთის საუბარს.
_ როგორაა საქმე?
_ მე მგონი, არც ისე ცუდად, თქვა ქეთიმ და ღრმად ამოიოხრა.
მიმაგრება: |