საღამოს, ცურვაზე მიმავალმა, ეზოდან გავიდა თუ არა, მაშინვე თვალი მოავლო
ქუჩას. უცხო ვერავინ შეამჩნია, მით უმეტეს ბიჭი. მთელი გზა აქეთ-იქით
იყურებოდა, მაგრამ უშედეგოდ. სანაპიროზე რომ ჩაუხვია, უცებ ადგილზე
გაშეშდა. "ლაგუნა ვერეს” შესასვლელთან გიგის მოჰკრა თვალი, ვიღაც გოგოსთან
ერთად ხელგადახვეული იდგა და რაღაც სასაცილო ამბავს ყვებოდა. "აი, ბედის
ირონია, რაღა ახლა შემხვდა”, შეცბუნებულმა, არ იცოდა, რა მოემოქმედა.
ამასობაში გიგიმაც შეამჩნია. ღიმილი აუთამაშდა სახეზე. თანმხლებ გოგონას ხელი შეუშვა და ქეთისკენ გამოიწია.
_ აქ საიდან? ჰკითხა და გადაკოცნა.
_ აუზზე მივდივარ, ძლივს ამოთქვა ქეთიმ.
_ დიდხანს დარჩები?
_ ერთი საათი, ალბათ. რატომ მეკითხები?
_ კაფეში დაგპატიჟებ, თუ დრო გაქვს, გამომცდელად შეხედა გიგიმ.
ქალს ღაწვები შეეფაკლა. მხრები აიჩეჩა.
_ რა ვიცი, შეიძლება, ყოყმანით თქვა და ცალი თვალით "მეტოქეს” გადახედა.
_ ჰო, მართლა, გაიცანი, ეს ნატოა, გააცნო ქეთის.
_ სასიამოვნოა. ქეთი, თავი ოდნავ დაუქნია ქალმა უცნობ გოგოს.
_ მაშინ დაგელოდებით, კარგი? კვლავ მას მიუბრუნდა გიგი.
ქეთის
ელდა ეცა. ამასთან ერთად უნდა კაფეში მისი წაყვანა? რა საზიზღარია!
სულელო! შენ გეგონა, გიგი შენი ლამაზი თვალებით იყო მოხიბლული? პარდონ!
ჩაგივარდა კოვზი ნაცარში, იმას უნდა ასიამოვნოს, შენ კი არა. ისე, სულაც არ
არის ცუდი გოგო. ცოტა დაბალია, მაგრამ საკმაოდ ლამაზი. ჩანს, ასაკით
ქეთიზე გაცილებით უმცროსია.
_ არა, ნუ დამელოდებით, უარი თქვა.
_ რატომ?.. წამო, წამო, მერე მეგისთან ავიაროთ, შეაგულიანა მამაკაცმა.
ქეთი წამით კვლავ შეყოყმანდა, მაგრამ მეტად ვეღარ გაუძლო ცდუნებას, რაც იქნება, იქნებაო და დათანხმდა.
წარმოგიდგენიათ?
ასეთ ცუდ დღეში ქეთი კარგა ხანია, არ ჩავარდნილა. ანგარიშმიუცემლად
უსვამდა მკლავებს წყალში. თან უხაროდა, თან სწყინდა, გარეთ გიგი რომ
ელოდებოდა. ბარში დაგპატიჟებო ასე უთხრა. ქეთისაც ეს არ უნდა? მაგრამ ის
ვიღაცა "მატრაკვეცა” რომ მოსდევს თან? მაგას რაღა ესაქმება? იქნებ ეგეც
ქეთისნაირ ტაფაში იწვის? ამის გაფიქრებაზე სიბრაზემ წამოუარა. ნეტავ რაში
სჭირდება ასეთი საზიარო მამაკაცი. მაგნაირი თუ უნდოდა, ზეზვა ეგერ არ
ჰყავდა?..
საშხაპიდან საკმაოდ შეფიქრიანებული გამოვიდა. რა ქნას,
წავიდეს, თუ არ წავიდეს? ზედმეტი ხომ არ იქნება? არა მგონია. რადგან
დაპატიჟა, ესე იგი, ასე იყო საჭირო. რა, ქეთის კი არ დაუძალებია. ჰოდა,
წავა, რატომაც არ წავა! შუბლზე ხომ არ აწერია, გიგიზე რომ აბოდებს. ვინ
მიხვდება მაგას! ქეთი იმის ჩიტია, რამე შეიმჩნიოს? მერე მეგისთან ავიდეთო.
იქნებ დაიქცეს ქვეყანა და რაღაც სასწაული მოხდეს. იქნებ აუხსნას სიყვარული,
ბოლოს და ბოლოს. ჯანდაბას! ნუ აუხსნის სიყვარულს, ცოტათი მაინც
აგრძნობინოს ე.წ. კეთილგანწყობა, რა მოხდება? არაფერიც არ მოხდება!
გარეთ
გამოვიდა თუ არა, ზეზვას და ნატოს დაუწყო თვალებით ძებნა. ისინი კვლავ
ხელგადახვეულები იდგნენ. ამ სიცხეში რა ხვევნა აუტყდათ ნეტავ! გაბრაზდა
ქეთი.
_ ვსიო? წავედით? გიგის ხელი არ ჩამოუღია ნატოს მხრიდან.
_ წავედით, თავი დააქნია ქეთიმ და რატომღაც ფრჩხილებზე დაიხედა.
_ მოდი, ფეხით გავიდეთ, თქვა ნატომ.
_
არა გრცხვენია? ამისთანა ქალები მახლავს თან, ფეხით სიარულს გაკადრებთ მე
თქვენ? ისე, ცოტაც და საკუთარი მანქანა მეყოლება. შევთანხმდით მე და
მამაჩემი, აშკარად თავი მოიწონა გიგიმ.
_ აბა, შენთვის უსროლია ავრორას,
გადაიკისკისა ნატომ, გიგის გადახვეული მკლავი მოხერხებულად გაისწორა
მხარზე და ასევე დარჩა, ხელი არ შეუშვია.
_ მე ზედმეტი ხომ არ ვიქნები? ქეთი ამ კითხვაზე მთლად აილეწა.
_ არა, რას ამბობთ! მე მაინც ვერ დავრჩები დიდხანს, ცხრაზე რეპეტიცია მაქვს, _ თქვა ნატომ.
_ მსახიობი ხართ? დაინტერესდა ქეთი.
_ თითქმის. მესამე კურსზე გადავედი. მაგ რეპეტიციების გულისთვის დავეყუდე ამდენ ხანს თბილისში.
_ ველიკი არტისტ! შესძახა გიგიმ, ჩვენ რომ დავესწროთ, არ შეიძლება?
_ არა, არ შეიძლება, კვლავ გადაიკისკისა "ნახევრადმსახიობმა” და თავი მკერდზე მიაბჯინა მამაკაცს. ქეთი დაიძაბა.
ამასობაში
გიგიმ ტაქსი გააჩერა, გოგონები შიგ ჩასხა, მძღოლს მისამართი უკარნახა და
წინა სალონში მოხერხებულად მოკალათდა. მანქანა ადგილიდან მოწყდა.
"სეგაფრედოსთან”
ჩამოვიდნენ. ხალხი არც ისე ცოტა ირეოდა კაფეში. თითო ფინჯანი უნალექო ყავა
დალიეს. გიგი ნაყინის მოტანას არ ჩქარობდა. გატაცებით ყვებოდა თავისი
მოგზაურობის ამბებს, ღმერთმა უწყის, ტყუილს თუ მართალს. მერე ნატომ
მოიბოდიშა, დროა წავიდე, თორემ დამაგვიანდებაო.
_ ნაყინი? ახედა გიგიმ.
_ ვერ ვიტან ნაყინს, ცხოვრებაში არ მიჭამია, დაიჯღანა ნატო.
_ აბა, რაღას მოგვყვებოდი, შე ქალო, გაშალა ხელები გიგიმ.
_
ყავა ხომ დავლიე? არ დაიბნა ნატო და კეკლუცი ღიმილით დაემშვიდობა ქეთის.
გიგიმ კარამდე მიაცილა. ერთმანეთისთვის არ უკოცნიათ, ისე დასცილდნენ
ერთმანეთს. ქეთის, ცოტა არ იყოს, გაუკვირდა. წეღან ისე იყვნენ
ჩახუტებულები, ლამის იყო, გულზე გახეთქეს ქალი, ახლა კი არც დაემშვიდობა
ნორმალურად. მართლა ვერაფერს გაიგებ ამ კაცებისას!
გიგი შემობრუნდა, მაგიდას მიუჯდა და ქეთის კითხვაჩამდგარი თვალები მიანათა.
_ შენც არ გინდა ნაყინი? მე მინდა. უფრო სწორად, რომელი გინდა? "გამოასწორა” გიგიმ შეცდომა.
_ შენ რომელსაც აირჩევ, ჩემთვის სულერთია, მოერიდა ქალს.
_ მაშინ სამ სხვადასხვა ბურთულას ავიღებ შენთვისაც და ჩემთვისაც. მომიცადე!..
მალე სხვადასხვა ფერის ბურთულებიანი ნაყინის ორი ჭიქით დაბრუნდა.
_
ქოქოსი, ალუბალი და ნუში. აი, ეს ზუსტად იმ ღვინის ფერია, მე და შენ რომ
დავლიეთ, ღიმილით გაახსენა ქეთის მამაკაცმა და თვალებში გამომცდელად
შეხედა.
_ დღესაც ხომ არ გაგვეკეთებინა რეპეტე?
_ არა, რაღა დღეა, დაღამდა უკვე, გვიანაა, იუარა ქეთიმ.
_ მერე რა. დავრეკოთ შენებთან, ვუთხრათ, რომ მეგისთან რჩები და წავიდეთ… ჩემთან.
_ შენთან? წარბები აზიდა ქალმა.
_ ჰო. მეგისთან ასვლა არ ღირს დედამისი, მამამისი…
ქეთის
პასუხი არ გაუცია. როგორ ჩაწყდა გულში რაღაც. რა უსინდისო ვინმეა! ისე
სთავაზობს თავისთან წასვლას, თითქოს ქეთი ქუჩაში ეპოვოს, ან ვიღაც იყოს,
შემთხვევით გაცნობილი…
_ წამოხვალ? ფრთხილად მოუსინჯა ნიადაგი მამაკაცმა.
_ არა, გიგი. გვიანაა უკვე. მე შინ წავალ, უკეთესია. ჩემზე დროს ტყუილად ნუ დაკარგავ, ირონიულად შენიშნა ბოლოს.
_
შენ ახლა კუდებს ნუ გამოაბამ ჩემს ნათქვამს. მე გულით გეპატიჟები. იმიტომ,
რომ უცხო არა ხარ ჩემთვის. მეგის დაქალი ხარ და… კაროჩე, თუ გაქვს
სურვილი, წამოდი და თუ არ შეგიძლია, შენი ნებაა, ძალას ვინ დაგატანს, თქვა
გიგიმ და ბელტივით მოჭრილი ნაყინი კოვზიანად პირისკენ გააქანა.
_ არა, ჩემი და მარტოა შინ, არ გაჩერდება უჩემოდ, იცრუა ქეთიმ და მზერა დახარა…
…მერე
უსიტყვოდ დაუყვნენ რუსთაველის გამზირს. თითქოს ცოტა აგრილდა, ნიავმაც
წამოუქროლა. აშრიალდნენ ჭადრები. თბილი ჰაერი სახეში სცემდა ორივეს. არც
ერთი იღებდა ხმას, არც მეორე. ბესიკის ქუჩაზე აუხვიეს. აქ უკვე აღარ იყო
ლამპიონები, მთვარის შუქიღა ანათებდა ტროტუარს. ქეთი მოსახვევში შეჩერდა.
გული დამძიმებული ჰქონდა. არ გაუმართლა რაღაცის მოლოდინმა.
_ მეტს ნუღარ გამომყვები, აქედან ჩემით წავალ, ჩუმად თქვა და გიგის შეხედა.
_ კარგი, არ გამოგყვები, მაგრამ იქამდე დავიცდი, სანამ ეზოში შეხვალ. რა იცი, უცებ ვინმე არ გამოგიხტეს ქუჩაში, გაეღიმა მამაკაცს.
_ ეგრე იყოს. დიდი მადლობა ყველაფრისთვის. იმედია, ოდესმე ისევ შევხვდებით ერთმანეთს, "ოდესმე” ძალზე ხაზგასმით გამოუვიდა.
გიგიმ არ შეიმჩნია.
_
მოიცა… აქ მამაკაცმა მკლავში ჩაავლო ხელი და ახლოს მიიზიდა, ერთი წუთით,
მოიცა… შენ რა ლამაზი თვალები გქონია, აქამდე როგორ ვერ შევამჩნიე, ა? ჯერ
დაკვირვებით ჩახედა თვალებში, მერე მზერა მის შუბლზე გადაიტანა, მერე მთელ
სახეზე…
_ ტუჩებიც… გააგრძელა ახლა უკვე ჩურჩულით, გახსოვს, იმ საღამოს, მაკოცეო, რომ მთხოვე?
_ მახსოვს, უფრო გაიფიქრა ქეთიმ, ვიდრე თქვა.
_ მე ხომ შეგისრულე თხოვნა, უფრო ახლოს მივიდა გიგი.
ქეთი კედელს აეკრა. მიმოიხედა. ქუჩაში ჯერ არავინ ჩანდა.
_ ახლა მე უნდა გთხოვო… გაკოცებ, შეიძლება? ტუჩებით მის ყურს წაეპოტინა.
ქეთიმ
თვალები დახუჭა. იგრძნო, როგორ მოექცა მისი ყურის ბიბილო გიგის ტუჩებში.
ლამის იყო, ჩაიკეცა… აჰა, მისი მოლოდინიც გამართლდა. "რაღაცას” ხომ ელოდა.
ჰოდა, მიიღო კიდეც. მამაკაცმა ყურის ბიბილოდან ჯერ ქალის ყელზე, შემდეგ კი
ტუჩებზე გადაინაცვლა… ნაბიჯების ხმა მოისმა. ვიღაც მოდიოდა. გიგიმ სწრაფად
უშვა ქალს ხელი, ჯერ მარცხნივ გაიხედა, მერე მარჯვნივ და ქეთი იქვე, ორი
ფეხის ნაბიჯზე მდებარე სადარბაზოში შეიყვანა.
ქურდს რა უნდა და ბნელი
ღამეო, მათზე იყო ნათქვამი. აქ საკმაოდ ბნელოდა. გიგიმ კუთხეში მიიმწყვდია
ქალი და წელზე მოხვია ხელები, ტუჩებით ქალის ტუჩებს დაუწყო ძებნა. დიდხანს,
დიდხანს კოცნიდნენ ერთმანეთს.
_ წამოდი ჩემთან, გთხოვ, უჩურჩულა მამაკაცმა.
_
არა, არა, გამოფხიზლდა ქეთი და იგრძნო, როგორ აეწვა ტუჩები, თითქოს
გაუსივდა, მორჩა, წავედი, უფრო ხმამაღლა თქვა და სადარბაზოდან ნელა გამოყო
თავი.
შეეშინდა, ნაცნობმა არავინ დამლანდოსო. ასე ეგონა, მთელმა
ქვეყანამ იცოდა, რაც მოხდა ორიოდე წუთის წინ. სწრაფი ნაბიჯებით დაუყვა
ქუჩას. მერე უკან მოიხედა. გიგი ვერ შეამჩნია. ნუთუ წავიდა? არა, ეს
შეუძლებელია. ასე უცებ როგორ წავიდოდა! თვალყური არ უნდა ედევნებინა, სანამ
ეზოში შევიდოდა? ხომ შეპირდა? მაგრამ რომ არ ჩანს? რა უცნაური ვინმეა!
ერთხელ არ თქვა, ან მომწონხარ, ან მიყვარხარ, ან თუნდაც, მინდიხარ. აწი
მაინც არ დარეკავს? წესით, უნდა დარეკოს, თანაც აუცილებლად. თუ არადა, ქეთი
იზამს მაგ საქმეს. ხომ მოიპოვა უფლება?
ახლა, მთავარია, ეზოში არავინ
დაინახოს. თუმცა, ვიღამ უნდა დაინახოს _ ებრაელები ქობულეთში მიდიან ხვალ
დილით. ამიტომ დიდ ფაციფუცში იქნებიან, ემზადებიან ალბათ. რუსა და მისი
ქმარ-შვილი, კარგა ხანია, სოფელში გაემგზავრნენ. დინოსი კი სულაც არ
ეშინია. ამ სიბნელეში მაინც ვერაფერს შეამჩნევს. თუმცა, რა უნდა შეამჩნიოს?
რას მალავს რო?
თვითონაც არ იცის, ჰგონია, რომ რაღაც ჭირს. ქვედა ტუჩი ისე უბჟუის.. თანაც აშკარად დაუსივდა.
როგორც
იქნა, გაიარა გვირაბივით ბნელი ტალანი. რაც ვაჟას მანქანა არ აყენია, აქ
გასვლა გაადვილდა, არაფერს დაეჯახები… ღია ფანჯრიდან მაგნიტოფონის ხმა
გამოდიოდა. სესილი კრის ნორმანს უსმენდა.
ქეთის დანახვაზე სესილს თვალები გაუბრწყინდა.
_ მოკლედ, "სმოკის” იქით ვერ წავიდა შენი მუსიკალური გასაქანი, არა? მხიარულად შესძახა გოგონამ დას და ჩანთა სავარძელზე მიაგდო..
სესილი საწოლზე წამოჯდა. ის იყო, გაღიმებულმა რაღაცის თქმა დააპირა, რომ გაოცება აღებეჭდა სახეზე, მერე ხელები ლოყებზე აიფარა.
_ ტუჩზე რა დაგემართა, გოგო! შეშფოთებით ჰკითხა, ჩუმი ხმით.
_ რა დამემართა? ქეთისაც გაუკვირდა, მოტრიალდა და სარკეში ჩაიხედა.
ჩაიხედა და… ქვედა ტუჩი მთლიანად ჩალურჯებული ჰქონდა. თქვენ გგონიათ, მარტო ტუჩი? ყელიც.
ქეთიმ ხელი ორივეგან მოისვა… მხოლოდ ახლა იგრძნო, რომ ჩალურხებული ადგილები ტკიოდა. ღაწვები აეფაკლა.
_ რავა ზანგის ქალივით გაგსიებია მაგ ტუჩები. ვინ გაკოცა, არ იტყვი? ინტერესით მოწკურა თვალები სესილმა.
_ "იმან”, ხმას დაუწია ქეთიმ, და ძალიან გთხოვ, მეტი არაფერი მკითხო, დაღლილი მზერა ესროლა უფროს დას და ისევ სარკეს მიუტრიალდა.
_ დედა! მართლა რა საშინლად მაქვს ქვედა ტუჩი! ქეთიმ კვლავ ფრთხილად მოისვა ტუჩზე ხელი, ამას რა დააცხრობს?
_ კი მაგრამ, ქალი ცხოვრებაში არ ჰყავდა ნანახი, თუ როგორაა მაგის საქმე? რას იკბინებოდა? ვერ მოითმინა სესილმა.
_ ვუყვარვარ, დაასკვნა ქეთიმ და თვალებში ჩახედა საკუთარ ორეულს, რომ არ ვყვარებოდი, ასეთ დღეში ჩამაგდებდა?
_
ვაი შენს პატრონს! რა დებილი ხარ ამხელა ქალი. კოცნა რომ სიყვარულს
ნიშნავდეს, ამქვეყნად არც ერთ ქალს პრობლემა არ ექნებოდა მაგ საკითხში.
ერთს აკოცებს კაცი და… ვუყვარვარ! დაასკვნიან მაშინვე. რა გეშველებათ შენ
და შენნაირებს. თანაც, ამას თუ კოცნა ჰქვია, ვიკითხავ მაგას მე!
_ მოდი,
ნუღარ ვილაპარაკებთ მაგაზე, კარგი? ხვალ გამოჩნდება ყველაფერი. წესით უნდა
დამირეკოს. თუ არადა… საბოლოოდ ჩავიქნევ ხელს, ავდგები და სადმე წავალ
დასასვენებლად. საერთოდ დავივიწყებ. ასეთი რამეები ჩემი მოგონილია.
_
კაცი ყველაფრის ღირსია. უბრალოდ, არ იმსახურებს იმას, რისი გაცემაც მისი
გულისთვის ქალს შეუძლია. შენ ბოლომდე იხარჯები, მასზე ფიქრში ათენებ და
აღამებ, ზრუნავ, ელოლიავები, ის კი… ერთი თვალი თუ მოაშორე, ეგრევე იწყებს
შენს დავიწყებას. ამიტომ გულთან ახლოს არ უნდა მიიტანო არასდროს არაფერი.
_
შენ ამბობ მაგას? წარბები შეჭმუხნა ქეთიმ, შენ, რომელიც სულ ახლახან ცხარე
ცრემლებად იღვრებოდი კაცის გულისთვის? რაო, შეგირიგდა და თავი ქუდში
გაქვს, არა? გამეცი ხმა, ქეთი ლაპარაკ-ლაპარაკით გაეშურა საწოლისკენ,
მუხლებით შედგა ზედ და მერე ზურგზე გაიშხლართა დის გვერდით.
_ დღეს საბოლოოდ დავშორდი ლადოს, მოულოდნელად თქვა სესილმა.
ქეთი გაშეშდა. თავი წამოსწია, ხომ არ მომესმაო.
_ რა თქვი?
_ დავშორდი-მეთქი, სულ დავშორდი.
_ რატომ?
_
იმიტომ, რომ ასე გაგრძელება არ შეიძლებოდა. ყველაზე გასაოცარი რა არის,
იცი? გადასარევად ვგრძნობ თავს. მეგონა, გადავყვებოდი ამ ამბავს, მაგრამ,
შენ წარმოიდგინე, სულ არ გამჭირვებია. არც ისე მტკივნეული გამოდგა
"უკანასკნელი ტანგო”.
_ ჰმ! ახლა ამბობ მაგას, თორემ, აგერ ნახავ, გაივლის ერთი-ორი დღე და ხაფანგში გამომწყვდეული თაგვივით მიაწყდები კედლებს და…
_ და ავწრიპინდები? შეაშველა სესილმა სიტყვა.
_ თანაც როგორ!
_ არავითარ შემთხვევაში. ეგ არ მოხდება!.. არაფრის დიდებით! შეიცხადა ჯიშიანმა სესილმა.
_ ღმერთმა ქნას, მე კი მეეჭვება რატომღაც. ვნახოთ, აგერ შენ და აგერ გერმანია, გაეხუმრა ქეთი.
_
კარგი, არც მე მინდა მაგ თემაზე საუბარი. დავიცადოთ რამდენიმე დღე და მერე
ვნახოთ, რა იქნება, თქვა სესილმა, ლოგინიდან წამოდგა და ქეთის ჩანთას
დაავლო ხელი, ეს სველი პირსახოცი არ უნდა გაფინო? ყოველთვის მე რატომ
მელოდები?
_ შენ გაფინე, რა, სულ დამავიწყდა, სთხოვა დას და კედლისკენ გადაბრუნდა.
_ დაგეძინება მასე, გაიხადე მაინც.
_ არა, არ დამეძინება, ხმადაბლა ჩაილაპარაკა ქეთიმ, თვალები დახუჭა და ფიქრებს მიეცა.
მიმაგრება: |