_ ჰო, ეგრე ვკითხავ. მე რა ვიცი მისი დამოკიდებულება ყვავილებთან. არიან
ქალები, რომლებიც ვერ იტანენ ყვავილებს. ან კიდევ, უყიდი ლამაზ ბუკეტს და
მერე დაქალებთან სასაცილოდ აგიგდებს, თაიგული მომართვაო და რა ვიცი, ათასი
მიზეზი არსებობს.
_ ღმერთო ჩემო, ყველა კაცი ასე როგორ ჰგავს ერთმანეთს! მისდაუნებურად აღმოხდა ქეთის.
_
მაგას რატომ ამბობ, ქეთა? მე რატომღაც მეგონა, ყველაზე ორიგინალური პასუხი
გაგეცი. ასეთ შემთხვევაში მამაკაცების უმეტესობა გეტყოდა, იმ გოგონას
ყველაზე ლამაზ ყვავილს ვაჩუქებდიო. მე კი…
_ "ისიც” ზუსტად შენნაირად
მოიქცა, გულდაწყვეტილმა თქვა ქეთიმ, ერთი ღრმად ამოიოხრა, თავი სავარძლის
საზურგეს მიადო და თავისი ისტორიის მოყოლა დაიწყო.
ხმადაბლა, ოდნავ შეცვლილი, ნაღვლიანი ხმით ყვებოდა, უიმედო ადამიანებს რომ ჩვევიათ, ისე. გიორგი გულისყურით უსმენდა.
_ ალო, მისმენ? შიგადაშიგ ჩასძახებდა ხოლმე ყურმილში.
_ გისმენ, გისმენ, თბილად პასუხობდა გიორგი.
როცა ქეთიმ მტკივნეულ თემაზე საუბარი დაამთავრა, რამდენიმე წამს ორივენი დადუმდნენ. მერე ისევ ქეთი ალაპარაკდა.
_ აი, ასეა ჩემო კარგო. იმსხვრევა ჩემი ფიქრების იმპერია.
_ რატომ გგონია ასე?
_ რა ვიცი, რატომ. თანაგრძნობის ერთ თბილ სიტყვასაც ვერ ვეღირსე მისგან. ეს კი საშინლად მთრგუნავს.
_ მოდი, გინდა, ერთი კარგი რჩევა მოგცე?
_ მინდა.
_ ჩემი შეყვარება სცადე.
_ არ გამოვა.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ სიყვარული შეკვეთით არ მოდის.
_ მე არ გიკვეთავ, მე გთავაზობ.
_ არც შეთავაზებული სიყვარულია დიდი ბედენა.
_
ხომ გეუბნები, დათოვლილი გაზაფხული ხარ-მეთქი. სულ მგონია, აგერ ხარ, ერთი
ხელის გაწვდენაზე. ამ დროს კი ისე შორსა ხარ ჩემგან, როგორც… როგორც
წარმოსახვითი წერტილი ან როგორც ცისარტყელა, რომელსაც, რაც უნდა სდიო,
მაინც ვერ მიუახლოვდები. არადა, გხიბლავს მისი სილამაზე და გიზიდავს.
_
იცი? ისე მესაუბრები, ეჭვი მიჩნდება, რომ ან პოეტი ხარ, ან მწერალი, ან
კიდევ, უარეს შემთხვევაში, ქართული ლიტერატურის მასწავლებელი, გაეცინა
ქეთის.
_ მე ქუჩური ტერმინებითაც შემიძლია გელაპარაკო. აი, მაგალითად,
მაგრად ტეხავს, ქეთა, რომ არ გიყვარვარ. აუ! გამისწორე რა, შემიყვარე,
თორემ ვითიშები შენ გამო! მოგწონს?
ქალი კვლავ აკისკისდა.
_ არა, ამას ისევ "პოეტური ჟარგონი” სჯობს.
_ "ის” როგორ საუბრობს?
_ ის? საქმე იმაშია, რომ ის სიყვარულზე საერთოდ არ საუბრობს, გიო.
_ გიოს ნუ მეძახი, რა, ძალიან გთხოვ.
_ რატომ, ცუდი სახელია? გაოცდა ქეთი.
_ არა, ცუდი არაა, მაგრამ არ მიყვარს, ამ სახელს რომ ამახინჯებენ.
_ იცი, იმასაც შენი სახელი ჰქვია, მაგრამ გიგის ეძახიან.
_ გიგი უკეთესად ჟღერს, უფრო მისაღებია. ეგ კიდევ შეიძლება. რა ვიცი, თუ გინდა, გიგი დამიძახე…
_ არა! კატეგორიულად იუარა გოგონამ.
გიორგის ახსნა არ მოუთხოვია. მიხვდა, რატომაც არ სურდა ქეთის მისთვის ასე მიემართა. არც გაემტყუნებოდა.
_
ქეთა, ნუთუ ერთხელ არ მოგსვლია თავში აზრად, შევხვედროდით ერთმანეთს? არ
გაინტერესებს, როგორი ვარ, ვინ ვარ სინამდვილეში? ხმადაბლა თქვა გიორგიმ.
_
არა, არ მომსვლია. ჯერ ერთი, შენ თავიდანვე მითხარი, შეხვედრას არ
მოგთხოვო; მეორეც, მე ასე უფრო მომწონს ურთიერთობა, რაღაც იდუმალი ელფერი
დაჰკრავს და უფრო მომხიბვლელი მეჩვენება.
_ გამოდის, რომ ვერასდროს შევხვდებით ერთმანეთს?
_ ახლო მომავალში არა და მერე ვნახოთ, რა იქნება.
_ მე შენ მაინც გხედავ, როცა მომენატრები.
_ მხედავ? როდის მხედავ?
_ ხომ გითხარი, როცა მომენატრები-მეთქ. აი, იმ საღამოსაც გნახე, შენს დაქალთან რომ მიდიოდი.
_ მართლა? აბა, მითხარი, რა მეცვა?
_ რა და… მოკლე ქვედაბოლო, ლამაზი ზედა. ბელინსკიზე ხომ აუხვიე? მინარნარებდი შენთვის ლამაზად, კვლავ სიცილის ხმა მოისმა ტელეფონში.
_ შენ რა, მითვალთვალებდი?
_ არა, უბრალოდ, მინდოდა მენახე და გნახე. შენ თვითონ არ მითხარი, დაქალთან მივდივარო?
_ ჰო, მაგრამ მე ხომ არ მითქვამს, სად ცხოვრობდა ჩემი დაქალი? დაეჭვდა ქეთი.
_ ეზოდან გასულს დაგედევნე უკან… ხმა გაებზარა მამაკაცს, თითქოს ტყუილში გამოიჭირესო.
_ ესე იგი, აქვე ცხოვრობ? ახლოს? იყვირა უცებ ქეთიმ და მაშინვე ზეზვა დაუდგა თვალწინ.
არა,
ზეზვას ხმას ნამდვილად არ ჰგავდა, თუმცა, ხმის შეცვლა სულაც არ იყო ძნელი.
მაგრამ… ზეზვას სად შეუძლია ასეთი საუბარი. თუმცა… გამორიცხული არაფერი არ
არის.
ქეთის გულზე შემოენთო, სასწრაფოდ გათიშა ტელეფონი და მაშინვე ზეზვასთან გადარეკა. ყურმილი ქალბატონმა ცისანამ აიღო.
_ დილა მშვიდობისა, ცისანა დეიდა, როგორ ხართ? ზედმეტი მოწიწებით მოიკითხა.
_ კარგად, გმადლობთ, რომელი ხარ შენ, სესილი თუ ქეთი?
_ ქეთი ვარ, ცისანა დეიდა.
_ ოხ, ქეთი, ქეთი. როგორ დაგვივიწყე შენ ამ ბოლო დროს. არა გრცხვენია? დაანამუსა სადედამთილომ.
_ რა ვიცი, ვერ მოვიცალე, ცისანა დეიდა. რას შვრება ზეზვა, შინ არის?
_ ზეზვა დასასვენებლად არის წასული, ჩემო კარგო, უკვე სამი დღეა. ძმაკაცებმა წაიყვანეს ბათუმში. ზღვაზეა ბიჭი!
_ ააა! რა კარგია. დიდხანს დარჩება? ვითომ ძალიან აინტერესებდა.
_
ალბათ, ორი კვირა მაინც. მობილურზე დაურეკე, თუ გინდა. ხომ იცი ნომერი?
მოიკითხე, გაუხარდება. ეს დღეებია, სულ შენზე მელაპარაკება, ნათქვამს ხაზი
გაპრანჭული აქცენტით გაუსვა ქალბატონმა ცისანამ
_ კი, როგორ არა, ვიცი, იცრუა ქეთიმ, ახლავე დავურეკავ. გმადლობთ, ცისანა დეიდა.
_ კარგად. გენაცვალე, კარგად. ისე, ზეზვას არყოფნა არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენთან ამოსვლა არ შეიძლება. შემომიარე ხოლმე, კარგი?
_ აუცილებლად, ცისანა დეიდა, აუცილებლად შემოგივლით, შეჰპირდა ქეთი ქალს და სასწრაფოდ დაკიდა ყურმილი.
გამოდის,
ინკოგნიტო თაყვანისმცემელი ზეზვა არ არის. ესე იგი, სხვა ვიღაცაა,
რომელიც, როგორც ჩანს, სადღაც აქვე ცხოვრობს, ახლოს. ვინ იცის, იქნებ
ყოველდღე ხვდება ქეთის ქუჩაში. არა, რა სისულელა, ყოველდღე როგორ შეხვდება.
ყოველდღე თვითონაც არ გადის სახლიდან. არა უშავს, აწი რომ გავა ეზოდან,
ყურადღებით მიათვალიერ-მოათვალიერებს ქუჩას, იქნებ შეამჩნიოს სადმე. არ
არის გამორიცხული, იქვე რომელიმე ხესთან იყოს "ჩასაფრებული”. კიდევ კარგი,
ქეთის ფანჯრები ქუჩას არ გადაჰყურებს, თორემ სერენადების მოსმენა არ
ასცდებოდა.
ამის გაფიქრება და ქალბატონი მერის მორიგი არიის დაწყება
ერთი იყო. ქეთის გული შეღონდა. უცებ ტელეფონი აწკრიალდა. მიხვდა, ისევ
გიორგი იქნებოდა. არ აიღო ყურმილი. მოულოდნელად კარზე კაკუნის ხმა გაისმა.
იფიქრა, ალბათ სესილი თუ დაბრუნდა ბაზრიდანო და წამოხტა. იზა იყო.
_ პრივეტ! მხიარულად მიესალმა ქეთის.
_ პრივეტ! გაუღიმა ქეთიმ, შემო.
_ არა, არ მცალია. ხვალ დილით ქობულეთში მივდივართ, ზღვაზე, ნიშნის მოგებით ახარა მეზობელმა.
_ მართლა? გულწრფელად გაუხარდა მშვენიერ ქეთის, მიხარია.
_ მამაც იქ ჩამოვა პირდაპირ. მოგწონს ჩემი ახალი სარაფანი? ტანზე დაიხედა იზამ.
ქეთიმ
აათვალიერა გოგონა. ახლაღა შეამჩნია მისი ახალი სამოსი. "სამარიაჟოდ”
მოვიდა, გაიფიქრა გულში, ვერ დამალა ირონიული ღიმილი. არა, სარაფანი,
თავისთავად, საკმაოდ ლამაზი იყო თამბაქოსფერი, სქელსალტეებიანი, მკერდს
ზემოთ გადაჭრილი და ნაოჭებად ასხმული, იაპონური ნაჭრის, რომ არ იჭმუჭნება,
ისეთი.
_ ძალიან მომწონს. რა მიეცი? ყასიდად ჰკითხა.
_ 150 ლარი, ამაყად განაცხადა იზამ, ასეთს ბაზრობაზე ვერ იშოვი. მამაჩემმა გამომიგზავნა.
_ რას ამბობ! მე კი რამდენიმე დღის წინ ძონძო-არმანიში ვნახე, თავი გადააქნია ქეთიმ.
"ძონძო-არმანი”
ძონძების მაღაზიაა, ასე მოიხსენიებენ მეორადების მაღაზიას ახლანდელი
გოგონები. ასეთი სარაფანი კი მართლა ნახა, ოღონდ სხვა ფერის.
_ რას ლაპარაკობ! ვარიანტი არაა! მეორად საქონელს ჩვენ არ ვყიდულობთ, ხომ იცი! ითაკილა ქეთის ნათქვამი იზამ.
_ მართლა ვნახე ეგ სარაფანი ვაგზალზე, აი, "ევროტექსის” რომელიღაც მაღაზიაში. სულ ახალი ტანსაცმელი რომ იყიდება, იქ. ოცი ლარი ღირდა.
_ ერთი დედაჩემს უნდა ვკითხო, გაგულისებით ჩაილაპარაკა იზამ და ნირწამხდარი გატრიალდა.
ქეთი ოთახში შებრუნდა. ტელეფონი არ ცხრებოდა. რეკავდა და რეკავდა. ბოლოს, როგორც იქნა, აღირსა ყურმილს აღება.
_ გისმენთ.
_ რატომ დამიკიდე ყურმილი, დათოვლილო გაზაფხულო? გიორგი იყო.
_ რაღაცები გადავამოწმე.
_ მერე?
_ მერე არაფერი.
_ ის არ აღმოვჩნდი, ვინც გეგონე?
_ ჰო, დაახლოებით ასეა.
_ დღეს არ მიდიხარ არსად? დაინტერესდა გიორგი.
_ მივდივარ, საღამოს.
_ სად?
_ სანაპიროზე, ცურვაზე.
_ ვახ! ცურვაზე დადიხარ? აბონემენტი გაქვს?
_ არა, ხანდახან მივდივარ ხოლმე, როცა მომესურვება.
_ რომელ საათზე?
_ რა შენი საქმეა, უნდა მესტუმრო?
_ ვნახოთ, იქნებ გესტუმრო კიდეც.
_ ვნახოთ და ვნახოთ, შვიდზე იქ ვიქნები.
_ მოვიფიქრებ.
_ ხომ არ გაგიჟდი! არ გაბედო და არ მოხვიდე!
_ რატომ?
_ რატომ და იმიტომ!
ამ დროს კარი გაიღო და სესილი შემოვიდა. ქეთი სასწრაფოდ დაემშვიდობა მამაკაცს და დის მისახმარებლად გაქანდა.
მიმაგრება: |