ესეც იტალიური ეზოა, ოღონდ ბევრად განსხვავდება ჩვეულებრივი იტალიური
ეზოებისგან. იგი არ ჰგავს ისეთებს, სადაც ყოველთვის დიდი ხმაური, ღრიანცელი
და გადაძახილები ისმის, სადაც დედები თეფშითა და კოვზით დასდევენ
ფეხშიშველა ბავშვებს გენაცვალოს დედა, ეს ერთი ლუკმაც შეჭამე და მეტს აღარ
დაგაძალებო. აქ ვერც ნარდის თამაშში გართულ აზარტულ ბერიკაცებს ნახავთ,
ეზოში გამოსულნი კამათლების გაგორებაში რომ ათენ-აღამებენ. თქვენ
წარმოიდგინეთ, ამ ეზოს ჭიშკარიც კი განსხვავებული აქვს. ქუჩის მთელ
გაყოლებაზე მხოლოდ რკინისალაყაფიან ეზოებს თუ შეხვდებით, აქ კი ხის ჭიშკარი
ჰკიდია, თანაც ერთგანყოფილებიანი. მის შუაგულში პატარა კარია გამოჭრილი
ეს, რა თქმა უნდა, ფეხით მოსიარულეთათვის. სრულიად წყნარი ეზოა, თანაც
მყუდრო. შიგნით რომ შეხვალ, ჯერ პატარა, გვირაბივით ბნელი ტალანი უნდა
გაიარო. აი, მერე კი დაინახავ ეზოს, ხელისგულზე რომ დაეტევა, ზუსტად
იმხელას.
ხალხიც ცოტა ცხოვრობს ამ ეზოში სულ რამდენიმე ოჯახი.
ერთადერთი, რითაც იგი ჩვეულებრივ იტალიურ ეზოებს ემსგავსება, არის წყლის
ონკანი და მოფარებულში მოშენებული საპირფარეშო. ერთადერთი კინკილა ხე დგას
ეზოს შუაგულში, თანაც ზედ ასფალტზე, ლეღვის ხე. აბა, სადღაა ბალახი, წამლად
რომ გინდოდეს, ერთ ღერსაც ვერ იპოვი. ლეღვის ხე კი ჰქვია, მაგრამ რად
გინდა, სრულიად უნაყოფოა. ზაფხულის დასაწყისში დაისხამს ნაყოფს,
დაიხუნძლება, მაგრამ როგორც კი შემწიფებას დაიწყებს, მაშინვე ყურებს
ჩამოყრის ხოლმე, გახმება, დარბილდება და ტყაპანით დაასკდება მიწას.
აი,
სწორედ ამ ეზოში ცხოვრობს ქეთი, ჩვენი მშვენიერი ქეთი _ მაღალი, თხელი,
წვრილკანჭება, თაფლისფერთვალება, ხორბლისფერი ქეთი, უცხო ენათა ინსტიტუტის
სტუდენტი. მერე რა გედივით მოღერებული ყელი აქვს?! ქუჩაში რომ მიდის, მის
დანახვაზე კისერი ეღრიცებათ მამაკაცებს. "ვა! რა მაგარი ტიპშაა!”
დაადევნებენ ხოლმე მოწონებით. ქეთიც მადის აღმძვრელად მიირხევა, ვითომ არ
გაუგონიაო, წინ მიმართული მზერით ამაყად თავაწეული ლაშქრავს რუსთაველის
გამზირს. იცის, რომ ამ დროს "ქვეყანა მისია”, იცის, როგორ ხარბ მზერას
აყოლებენ უსაქმოდ მდგარი ბიჭები, სამაგიეროდ "დიდი არაფერიაო”, ტუჩაბზუებით
ჩაილაპარაკებენ ხოლმე შურით გაბერილი გოგონები…
და ასე ხდება ყოველდღე,
განსაკუთრებით გაზაფხულზე, როცა ქალები სხეულს "არ მალავენ”, როცა
ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ იწყებენ "გამოსვლას” თბილი სამოსიდან. ჯერ კოლჰოტებს
გაიხდიან, მერე მკლავებს მოიშიშვლებენ, მერე ფეხებს გამოაჩენენ წვივებამდე
და ბოლოს ჭიპის გატიტვლებით დააგვირგვინებენ ამ დიდებულ პროცესს.
ქეთიც
ასე იქცევა. მართალია, იგი თინეიჯერის წლოვანების აღარ არის, მაგრამ არც
ოცდასამი წელია მთლად ბებრული ასაკი. თანაც, რომ შეხედავ, თვრამეტი წლის
გეგონება მოკლედ შეკრეჭილი, შეუღებავი თმა აქვს, ჩალისფერი. თვალები ნუშის
ყვავილს მიუგავს, ტუჩები წითელ მოცხარს, მომრგვალებული მხრები კი… ერთი
სიტყვით, გემრიელი ვინმეა. რომ ნახოთ, აუცილებლად მოგეწონებათ.
ახლა, რაც შეეხება ამ ეზოს სხვა მობინადრეებს:
როგორც
კი ხის ჭიშკარს შეაღებთ, სანამ იმ გვირაბივით ბნელ ტალანს გაივლით,
მარცხნივ თეთრ რკინის კარს შეამჩნევთ. აქ დინო (დინარა) დეიდა ცხოვრობს
ერთი უფაშფაშესი, ხალებით "დაცხრილული” შავგვრემანი ქალი, რომელიც
ზესიმსუქნის გამო ყოველთვის სპილოს ნაბიჯებით დააბოტებს. დინო (დინარა)
დეიდა სინოპტიკოსია, აი, ამინდის ბიუროს პროგნოზებს რომ აკეთებენ, იმ
დაწესებულებაში მუშაობს. იგი ქვრივია, სამი წლის წინ გარდაეცვალა მეუღლე,
ბიძია მიხეილი და ამიტომ სულ შავები აცვია. ჯერ არ გაუხდია და მგონი, არც
აპირებს. ხანშიშესული ქალების ამბავი ხომ იცით, თანაც არათბილისელების (იგი
იმერელია). მართალია, მეუღლემ უდროო დროს უღალატა (ასე ამბობს ხოლმე),
სამაგიეროდ შვილი მოესწრო უკვე დათო, უზბეკივით წვრილთვალება, დედასავით
შავი და მამასავით მხიარული ბიჭი. ასაკით ქეთის ტოლია, სადღაც ტელეატელიეში
მუშაობს, თუ არ ვცდები, გლდანში. ეხერხება ელექტროობა უთოს, სარეცხი
მანქანის, ტელევიზორის, რადიოს, მიქსერის და ა.შ. შეკეთება. ისე დაშლის და
ააწყობს, მეშვიდე თანრიგის ოსტატებსაც კი შეშურდებოდათ. მართალია, მთლად
სიმპათიური ვერ არის, სამაგიეროდ ოქროს ხელები აქვს. თუმცა, ერთი უცნაურობა
კი სჭირს კლეპტომანია, თავისდა უნებურად იპარავს ხოლმე. როგორ? როგორ და…
მოვა, მოგინახულებს, გაგამხიარულებს, ანეკდოტებით დაგხუნძლავს, მერე ადგება
და წავა. წავა და ცოტა ხანში შეამჩნევ, რომ მაგიდიდან საფერფლე გაქრა, ან
სანთებელა, უარეს შემთხვევაში სიგარეტი (თუმცა არ ეწევა). მაგრამ არა
უშავს, ამ დროს არ უნდა გაბრაზდე. ყველამ იცის, რომ იგი მეორე დღეს
უეჭველად დააბრუნებს უნებლიეთ გამქრალ ნივთებს, თანაც ისევე უჩუმრად,
როგორც წაიღო, მიუხედავად იმისა, რომ ეზოს ყველა ბინადარმა იცის მისი
კლეპტომანობის ამბავი. მაინც მალულად მოიტანს ხოლმე. არასდროს სიტყვას არ
ძრავს თავის უჩვეულო საქციელზე. რა ქნას, რცხვენია. ხანდახან თურმე
შუაღამისას მოუვლის ქურდობის ჟინი. რა უნდა მოიმოქმედოს? ქუჩაში ხომ არ
დაიწყებს წანწალს! ამიტომ ადგება, გაივლის იმ გვირაბივით ბნელ ტალანს,
სარეცხის თოკებს შეათვალიერებს და… ნაქურდალში შემთხვევით შეიძლება ლილი
დეიდას ნიფხავიც აღმოჩნდეს. აბა, იმ სიბნელეში რას გაარჩევ, რა უნდა
ჩამოხსნა. დილით კი ლილი დეიდა ქოთქოთით ეძებს თავის გრძელტოტება ქვედა
საცვალს, ნამდვილად გავფინე წუხელ საღამოს და სად უნდა გამქრალიყოო.
გოგონები იზა და ლიზა (მისი ქალიშვილები) სიცილით იჭაჭებიან წადი, დათოს
ჰკითხე, შემთხვევით ხელს ხომ არ გააყოლაო.
რაც შეეხება ლილი დეიდას (იგი
დიასახლისია), იზას და ლიზას, ისინი ებრაელები არიან. ლილი დაბალი,
დაგვაჯული, მხრებში ძლიერად მოხრილი ქალია, იმდენად მოხრილი, კისერი
საერთოდ არ უჩანს. გეგონებათ, თავი პირდაპირ მხრებზე ადგასო. ცოტა კუზიც კი
აქვს. ხუჭუჭა თმა უმისამართლოდ გაფუებია. მოკლედ, ერთი შეუხედავი,
ზურგსუკან ჭორიკანა მეზობლები (რა თქმა უნდა, სხვა ეზოებიდან) "ბაბა
იაგასაც” ეძახიან. სამაგიეროდ, ქმარი ჰყავს გადასარევი, ბატონი იაშა
(იაკობი). მერე რა სიმპათიური მამაკაცია! იფ! მის შეხედვას არაფერის ჯობს.
ამბობენ, ცოლი მასზე შვიდი წლით დიდიაო (ბატონი იაშა 48 წლისაა).
დაუჯერებელი არაფერია. ახლა შვილები უნდა ნახოთ იზა და ლიზა. ტყუპები არ
გეგონოთ, მათ შორის მხოლოდ ერთი წელია სხვაობა. იზა მამას ჰგავს, ლიზა არც
დედას და არც მამას უფრო ბებიას თურმე. საკმაოდ ჩაპუტკუნებული გოგონები
არიან, შავი თვალ-წარბით, არც ისე მაღლები, დიდი ბიუსტებით. ორივე
სამედიცინოზე სწავლობს, თანაც ფრიადოსნები არიან. ბატონი იაშა მოსკოვში
მუშაობს, კოლჰოტების ბიზნესი აქვს პირდაპირ იტალიიდან ჩამოაქვს "ტავარი”.
ზაფხულობით თუ ესტუმრება ხოლმე ცოლ-შვილს, ორი-სამი კვირით, თორემ ისე სად
სცალია! აი, გოგონები რომ დაამთავრებენ (სამ-ოთხ წელიწადში), მერე ისრაელში
აპირებენ წასვლას. იქამდე იქნებ კიდეც გაათხოვოს ორივე, აუცილებლად
ებრაელზე, აბა სხვანაირად როგორ იქნება (ქართველმა ბიჭებმა არც იოცნებონ!).
ქეთი
და იზა-ლიზა ერთმანეთის მოპირდაპირე მხარეს ცხოვრობენ, ანუ, როგორც კი იმ
გვირაბივით ბნელ ტალანს გაივლი და მზის სინათლეზე გახვალ, მარჯვენა მხარეს
ლილი დეიდა ცხოვრობს თავისი ქალიშვილებით, მარცხენა მხარეს კი ქეთი და მისი
და, სესილი. ჰო, მართლა, სულ გადამავიწყდა ქეთის თავისზე ექვსი წლით
უფროსი და ჰყავს. სესილი და მერე რა სესილი! ნამდვილი საჯიშე ქალია. მაღალი
თეძოებით, მოქნილი, გიტარასავით გამოყვანილი ტანით, თვალში რომ მოგხვდება
ისეთი ძუძუ-მკერდით, სიარულის დროს რიტმულად რომ აუდ-ჩაუდის ხოლმე. რომ
იტყვიან, რძეში ნაბანავები ქალიო, აი, ეგეთია ზუსტად. სესილი ქმარს არის
გაშორებული, შვილი არ ჰყავს. იგი სკოლაში მუშაობს, ქართულ ენასა და
ლიტერატურას ასწავლის. მოსწავლეებსაც ამზადებს. სახლში დადის მათთან და იქ
ამეცადინებს. დები ძალიან განსხვავდებიან ერთმანეთისგან სესილი ჯვრის
მონასტრიდან დანახული მყინვარწვერივით თეთრი და ქათქათაა, სავსე,
მოშიშვლებული მკერდი კი მთიდან დაქანებულ ზვავს მიუგავს (ასე დაახასიათა
იგი ერთხელ ერთმა თაყვანისმცემელმა, წერილით რომ აუხსნა სიყვარული.
ლებანიძეს ციცოზე რომ არ დაეწერა ის ლექსი, აუცილებლად შენზე დაწერდაო,
წერდა ის ბიჭი ბარათში). ასე რომ, მართლაც ხეჭეჭურივით "ქვაზე დასათხლეში”
ქალია, ამასთან ნაქმარევი, თანაც ოცდაცხრა წლის. თუმცა, სულ ტყუილად
ოხრავენ მასზე კაცები. სესილს ხუთი წელია უკვე, საყვარელი ჰყავს. კაი ბიჭი,
რასაც ჰქვია! უცოლო, შენ ხარ ჩემი ბატონი, უმაღლესდამთავრებული, ბინიანი,
მანქანიანი, მაგრამ… რატომღაც არ ქორწინდება მასზე. საწყალი გოგო! როგორ
დარდობს მერე! საშინლად განიცდის. მართალია, დიდი ხანია, შეეგუა ამ
მდგომარეობას, მაგრამ მაინც წაიწუწუნებს ხოლმე ქეთისთან მე რომ ბედი
მქონოდა, ლადო ცოლად შემირთავდაო. რა ვარსკვლავზე დაიბადება ხოლმე
ზოგიერთი! ყველაფერს ბედი უნდა!
მიმაგრება: |