ჩემი პატარა ფიქრებით გამორჩეულნი ვიქნებით, ვივლით ერთიდაიგივე სიჩქარით, თავაწეულნი და ხელიხელ ჩაკიდულნი, არ გვექნება ერთმანეთის მიმართ სქესობრივი ლტოლვა, მხოლოთ გულით გვეყვარებდა, მხოლოდ სულები იქნებოდნენ ერთად გადაყრილნი მწვანე მინდორზე. ორი ერთში მე და შენ=ჩვენ. ეს იქნებოდა ჩვენი დევიზი და ამოგდებულ კლავიშებით დავუკრავდით უროიალოდ.
ფოთლების ჩამოვარდნისას, წამით შემოგვხედავდა და გაღიმებული დაეცემოდა მიწას, იმით რომ ბედნიერნიც არსებობენ, მასაც ექნებოდა დევიზი. შემოდგომა ერთად აგვჭრიდა სულში და დროს კვლავ შეეშინდებოდა პირამიდების, სივრცეს შევაყვარდებდით ერთმანეთს, უსაზღვრო სიცარიელეს კი ასეევ უსაზღვრო თბილი გრძნობებით შევავსებდით.
ერთად დავხატავდით უნიჭო მხატვრების სურათს. მე ჩამრთეო გვეტყოდა სიხარული, მას კი მარცხენა კუთხის თავში მივახატავდით, შემდეგ შევხედადით ერთმანეთს და თბილი სიყვარულით, თბილი ტუჩებითა და თბილი თვალებით ერთმანეთს გავუღიმებდით.
მერე ვიტყოდი "იცი, აღარ შემიძლია, ვეღარ ვწერ" შენ კი ჩამკიდებდი ხელს და ერთად დავიწყებდით კვლავ დაუსრულებელი ახლის შექმნას, რომელიც ორივეს ენერგია იქნებოდა, ჩვენ გამორჩეულნი ვიქნებოდით, შენ რომ ჩემი ფანტაზია არ იყო! მარტო კი დედამიწა ვარ პირამიდის გარეშე!
მიმაგრება: |