ასე ვიჯექი კუთხეში... ჩემთვის. არავის არ ვაწუხებდი. ჩემი ოჯახი ტელებიზორს უყურებდა და ხალისობდნენ მათი საყვარელი ტელეშოუს ყურებით. ჩვენ ახალგადმოსულები ვიყავით ამ სახლში. საერთოდ არავის არ ვიცნობდი, მაგრამ არც გამკვირებია, რადგან ყოფილ სახლში 14 წელი გავატარე და მაინც არ მყავდა... ნამდვილი მეგობარი. მე მჯეროდა იმ ადამიანების, ვისთან ერთადაც ვატარებდი დროს, მაგრამ ბოლოს გაირკვა თუ როგორ მაფასებდნენ მე ისინი.
ტკივილისგან გული მტკიოდა. ვფიქრობდი, იქნებ ფანჯრიდან გადავვარდნილიყავი. მხოლოდ ერთი ნაბიჯი და...
– ლინდა, ჩამოდი სადილი მზადაა. – დამძახა დედამ.
– მოვდივაარ...– გავეცი პასუხი მეც.
მისმა ხმამ ჩემი აზრები გაფანტა, და მეც ჩავედი. რა აზრი ქონდა ჩასვლას, მე მაინც საჭმელი ოთახში ამომქონდა, რადგან ძალიან არ მიყვარდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა და ყოველ დღე ერთი და იგივე ნოტაციების სმენა. მათ არაფერი არ მოსწონდათ ჩემში. არ მოსწონდათ, რომ თვალებს ვიღებავდი შავ ფრად, არ მოსწონდათ რომ ვიცმევდი შავებს და დახეულებს. არ მოსწონდათ, რომ პანკებს ვიცნობდი უმეტესობას. ყოველ დღე, ერთი და იგივეზე ლაპარაკი, უფრო მეტად სადილის დროს, როდესაც მთელი ოჯახი იკრიბება მაგიდასთან. ჩემი ბავშვობის ოცნება იყო, გამეღება ოთახი შავ ფრად, მაგრამ როდესაც ეს ვუთხარი ჩემს მშობლებს, კინაღამ ცუდად გახდნენ. საკუთარ დედას ეშინოდა ჩემი. მან შემთხვევით ნახა ჩემი დღიური სადაც მეწერა მე სხვადასხვა შესაძლებლობები სიკვდილის. თუ როგორ იქნება მტკივნეული სიკვდილი და როგორ არა. იმ დღის მერე დედა სულ მიფრთხილდება და სხვანაირად მეპყრობოდა.
ავედი ჩემს ოთახში საჭმლით და ჩავრთე მუსიკა. მე სულ მძიმე როკს ვუსმინენდი რაც ჩემს ოჯახს ძალიან დიდ დისკომფორტს უწყობდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ აუტანელი ხდებოდა ყველაფერი. მომწყინდა ეს ერთფეროვნება და გადავწყვიტე გარეთ გავსულიყავი სუფთა ჰაერზე. ძალიან დიდი სიამოვნება იყო ჩემთვის სუფთა ჰაერზე სიარული უცხო ქალაქში და ყურსასმენებით სიმღერის სმენა. დავდიოდი ქუჩაში, იდგა ხშირი ბინდი, ხალხი თავგზაარეული დადიოდა. უცებ დავინახე როგორ მორბოდა პირდაპირ ჩემსკენ პატარა კოკისპანიელი ოქროსფერი ბეწვით. ის პირდაპირ კალთაში ამომივარდა და მისი ბინდზური თათებით ტანსაცმელი დამისვარა შემდეგ კი ბინდში ხუთი ჩრდილი დავინახე, რომლებიც ამ ძაღლის კურსზე მოდიოდა, უკვე გასაგები იყო რომ, რომელიღაც მათგანი ძაღლის პატრონი იყო. როდესაც ისინი მომიახლოვდნენ, ისინი ჩემი წლოვანების მოზარდები იქნებოდნენ, მაგრამ ჩემი ყველაზე დიდი ყურადღემა ძაღლის პატრონმა მიიპყრო. ის ბიჭიც ოქროსფერთმიანი იყო, ჰქონდა გრძელი თმა და მწვანე თვალები. მის გარდა კიდო ორი ბიჭი იყო და ორი გოგო.
– ბოდიში, ვეთამაშებოდით და შენსკენ გამოიქცა. თვითონ არ ვიცი რა დაემართა. – ღიმილით მომებოდიშა უცნობმა ძაღლის პატრონმა – და ისიც არ ვიცი სად ნახა ამდენი ტალახი. ძალიან დაგსვარა... – ისევ ღიმილით დაამატა. ხოლო მისი მეგობრები ფოტოებს ათვალიერებდნენ ფოტოაპარატში და იცინოდნენ. ეგრევე გასაგები იყო, რომ ძალიან კარგი და გამძლე მეგობრობა ჰქონდათ.
– არაუშავს. ხდება ხოლმე. – არ მახსოვს ბოლოს როდის გავეცი ასე "კულტურულად" პასუხი ვინმეს.
– მე ნიკა მქვია. – მითხრა უკვე ნაცნობმა, ნიკამ.
– მე ლინდა. სასიამოვნოა. – ვუთხარი მე. მისმა დანარჩემნა მეგობრებმაც გამეცნო. ერთერთს ანა ერქვა. ის პირველი შეხედვით, მხიარული ადამიანია. მეორე გოგოს კი, სალომე ერქვა. ის ლამაზი იყო, მაგრამ ამავდროულად ეტყობოდა, რომ თავზე დიდი წარმოდგენა ჰქონდა, რადგან როდესაც ისინი ფოტოებს ათვალიერებდნენ, ის სულ მის თავს აქებდა. ბიჭებიდან ერთერთი რუსი იყო სახელად ალეკსი, და ცოტა რუსული აქცენტი ჰქონდა როდესაც ქართულად ლაპარაკობდა. მაგალითად: თ–ს მაგივრად, ტ–ს ამბობდა და ა.შ. მაგრამ ადვილი შესატყობი იყო, რომ ძალიან გულიანი და გამგებიანი ადამიანი იყო. მეორე ბიჭი კი ქართველი იყო და თორნიკე ერქვა, ის ნახევრად უკრაინელი იყო. მესამე კი ნიკა იყო, ის სამივესგან გამოირჩეოდა და ძალიან ტკბილი ხმა ჰქონდა. არა, ეს არ არის სიყვარული... ეს არ არის სიყვარული... მაგრამ.... შეიძლება ზუსტადაც პირველი სიყვარულია!
მიმაგრება: |