ახლა აქ რომ იყო... ახლა აქ რომ იყო, გეტყოდი, რომ მცივა... გეტყოდი, რომ, მიუხედავად ყველაფრისა, თავს ძალიან მარტოდ ვგრძნობ და გთხოვდი, რომ არ მიმატოვო...
... ჩემ თვალწინ უამრავი ხალხი ირევა... რატომღაც, საშინლად მაღიზიანებს ერთი წყვილი. ალბათ იმიტომ, რომ შუახნის კაცი მთელი მონდომებით, სერიოზული სახითა და სულელური ტონით ესაუბრება გვერდში მდგომ ქალბატონს, აშკარად, ერთობ მნიშვნელოვან საკითხზე. ქალი კი გაყინული სახით ყველაფერზე თავს უკრავს.
აი, მეორე წყვილიც გამოჩნდა. ოღონდ ესენი ახალგაზრდები არიან. ჩუმად მიუყვებიან ქუჩას. გოგონას ხელკავი აქვს ბიჭისთვის გაყრილი. ორივე სევდიანია. მაინც, როგორ უხდება სიყვარულს გაბუტვა...
... ახლა აქ რომ იყო, მეტყოდი, რომ სიყვარულს გაბუტვა კი არა, ჩახუტება უხდებაო. მე კი, როგორც ყოველთვის, შეგეწინააღმდეგებოდი. ბოლოს ისევ შენ დამითმობდი და ორივე უხდებაო, მეტყოდი...
ახლა სამმა ჩამოიარა: მამა- ახალგაზრდა, მაღალი, სიმპათიური, დედა- ახალგაზრდა, ლამაზი, ქალური, კაცზე დაბალი და ბავშვი- პატარა და ძალიან, ძალიან საყვარელი... გამეღიმა და რაღაც თბილი ჩამეღვარა სხეულში... კი ვამბობ, არასდროს გავთხოვდები-მეთქი, მაგრამ ასეთ ლამაზ ოჯახზე არც მე ვიტყოდი უარს...
ახლა მარტის ბოლო რიცხვებია. მალე აპრილი მობრძანდება და დათბება ნელ-ნელა ჯერ ჩემი საყვარელი თბილისი, მერე ერთდროულად ყველა ქუჩა, ყველა კუთხე, ბოლოს, იმედია, ჩემს გულშიც შემოაღწევს გაზაფხულის მზე... ნეტავი გაზაფხულს რატომ ეძახიან სიყვარულის დროს?... ისე, სითბოზე გამახსენდა, ერთ ჭიქა თბილ ჩაის კი დალევდა ახლა კაცი...
ახლა აქ რომ იყო, მეტყოდი, სულელი ხარო. მე კი არც კი ვიცი, უფრო მეწყინებოდა თუ მესიამოვნებოდა... რაღაცნაირი ამინდია, სევდიანი, ნაცრისფერი, ფიქრისფერი, ოცნებისფერი... ოღონდ, აუხდენელი ოცნების ფერი... ხოდა, მეც ვზივარ და ვოცნებობ: ახლა აქ რომ იყო...
თითქმის ყველაფერი მაღიზიანებს ირგვლივ... ალბათ, მეც ვაღიზიანებ ახლა ვინმეს... ნეტავ ამ წამს რატომ არავისი აზრი არ მაინტერესებს შენ გარდა?... ახლა აქ რომ იყო, გკითხავდი ამას... თუმცა არა, არ გკითხავდი, ალბათ... სჯობს, ზოგი რამ უთქმელი დარჩეს...
ახლა აქ რომ იყო, მხარზე დაგადებდი თავს და ასე მიხუტებული კიდევ ერთხელ გეტყოდი, რომ მეშინია და გთხოვდი, არ დამტოვო... ახლა აქ რომ იყო, ასე ძალიან აღარ მომენატრებოდი... ახლა აქ რომ იყო, ვილაპარაკებდით ყველაფერზე ან, უბრალოდ, გავჩუმდებოდით და ისე ვილაპარაკებდით არაფერზე... ახლა აქ რომ იყო, ვაღიარებდი, რომ ეს ნაჯღაბნი შენ გეძღვნება... ახლა აქ რომ იყო, გეტყოდი, რომ მიყვარხარ... ახლა აქ რომ იყო...
... ჩემ თვალწინ უამრავი ხალხი ირევა... რატომღაც, საშინლად მაღიზიანებს ერთი წყვილი. ალბათ იმიტომ, რომ შუახნის კაცი მთელი მონდომებით, სერიოზული სახითა და სულელური ტონით ესაუბრება გვერდში მდგომ ქალბატონს, აშკარად, ერთობ მნიშვნელოვან საკითხზე. ქალი კი გაყინული სახით ყველაფერზე თავს უკრავს.
აი, მეორე წყვილიც გამოჩნდა. ოღონდ ესენი ახალგაზრდები არიან. ჩუმად მიუყვებიან ქუჩას. გოგონას ხელკავი აქვს ბიჭისთვის გაყრილი. ორივე სევდიანია. მაინც, როგორ უხდება სიყვარულს გაბუტვა...
... ახლა აქ რომ იყო, მეტყოდი, რომ სიყვარულს გაბუტვა კი არა, ჩახუტება უხდებაო. მე კი, როგორც ყოველთვის, შეგეწინააღმდეგებოდი. ბოლოს ისევ შენ დამითმობდი და ორივე უხდებაო, მეტყოდი...
ახლა სამმა ჩამოიარა: მამა- ახალგაზრდა, მაღალი, სიმპათიური, დედა- ახალგაზრდა, ლამაზი, ქალური, კაცზე დაბალი და ბავშვი- პატარა და ძალიან, ძალიან საყვარელი... გამეღიმა და რაღაც თბილი ჩამეღვარა სხეულში... კი ვამბობ, არასდროს გავთხოვდები-მეთქი, მაგრამ ასეთ ლამაზ ოჯახზე არც მე ვიტყოდი უარს...
ახლა მარტის ბოლო რიცხვებია. მალე აპრილი მობრძანდება და დათბება ნელ-ნელა ჯერ ჩემი საყვარელი თბილისი, მერე ერთდროულად ყველა ქუჩა, ყველა კუთხე, ბოლოს, იმედია, ჩემს გულშიც შემოაღწევს გაზაფხულის მზე... ნეტავი გაზაფხულს რატომ ეძახიან სიყვარულის დროს?... ისე, სითბოზე გამახსენდა, ერთ ჭიქა თბილ ჩაის კი დალევდა ახლა კაცი...
ახლა აქ რომ იყო, მეტყოდი, სულელი ხარო. მე კი არც კი ვიცი, უფრო მეწყინებოდა თუ მესიამოვნებოდა... რაღაცნაირი ამინდია, სევდიანი, ნაცრისფერი, ფიქრისფერი, ოცნებისფერი... ოღონდ, აუხდენელი ოცნების ფერი... ხოდა, მეც ვზივარ და ვოცნებობ: ახლა აქ რომ იყო...
თითქმის ყველაფერი მაღიზიანებს ირგვლივ... ალბათ, მეც ვაღიზიანებ ახლა ვინმეს... ნეტავ ამ წამს რატომ არავისი აზრი არ მაინტერესებს შენ გარდა?... ახლა აქ რომ იყო, გკითხავდი ამას... თუმცა არა, არ გკითხავდი, ალბათ... სჯობს, ზოგი რამ უთქმელი დარჩეს...
ახლა აქ რომ იყო, მხარზე დაგადებდი თავს და ასე მიხუტებული კიდევ ერთხელ გეტყოდი, რომ მეშინია და გთხოვდი, არ დამტოვო... ახლა აქ რომ იყო, ასე ძალიან აღარ მომენატრებოდი... ახლა აქ რომ იყო, ვილაპარაკებდით ყველაფერზე ან, უბრალოდ, გავჩუმდებოდით და ისე ვილაპარაკებდით არაფერზე... ახლა აქ რომ იყო, ვაღიარებდი, რომ ეს ნაჯღაბნი შენ გეძღვნება... ახლა აქ რომ იყო, გეტყოდი, რომ მიყვარხარ... ახლა აქ რომ იყო...